Op de middelbare school gingen we met alle HAVO klassen op kamp in België. De leraar Nederlands was voor deze groep de organisator. Bij zijn eerste gesprek met ons als leerlingen daarover sloot hij af met: “Zijn er nog vragen” Daarop volgde 1 vraag zonder vinger die ik me nog als de dag van gister kan herinneren door het extreem Westlands accent waarmee hij gesteld werd: “Magge we dajn ook bai de maisies slape?”
In geen enkel opzicht wenste ik me met dit figuur te vergelijken, maar we hadden duidelijk 1 ding gemeen; we vinden meisjes leuk. Ik vind ze nog steeds leuk, al ken ik steeds minder meisjes, en steeds meer vrouwen. Ik vind ze interessant, ook met alle ondenkbare kronkels die ze in hun leven maken, en dat zijn er een hoop.
Ik ken zelfs steeds meer vrouwen die tegen mij zeggen dat vrouwen moeilijk zijn, en zichzelf daar zeker bij rekenen. Ze zeggen dat niet tegen iedereen. Mijn ervaring daarin wordt steeds sterker; vrouwen vertellen van alles tegen me. Misschien dat ik ze daarom ook zo leuk vind, omdat ze zo extreem open tegen me zijn. Volgens mij gaat dat alleen maar goed omdat ik een man ben.
Vrouwen onder elkaar, daar gaat het fout. Ze wensen elkaar een chronisch bloedtekort onder de nagels, en met die spanning kun je beter snijden dan met de fameuze nikkei messenset. Blikjes, schoenzolen, granieten keukenbladen, meubelpanelen en vooral nekken; spanning tussen vrouwen snijdt er dwars doorheen.
Gek genoeg vind ik ze er niet minder leuk om. Behalve als ze zo met mij om gaan. Dan huur ik een andere vrouw in om ze virtueel neer te knuppelen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten