Ik kan me erg vermaken op plekken waar oncomfortabele stiltes vallen. U kent ze wel; van die bijeenkomsten waar mensen bij zitten die het vullen dan de leegte met lullen hebben verheven tot een hoger levensdoel. Vaak is het ook een overlevingstechniek. Alsof het vallen van stilte zich fysiek gaat uiten in een 360 graden draai van een zeis die alle koppen in het gezelschap in 1 keer naar de eeuwige jachtvelden stuurt.
Je ziet het vaak op familie verjaardagen. Ik denk dat daar de frequentie zit, zuiver door de format wat daar al jaren gehanteerd wordt. Je doet je goeie goed aan en gaat naar het stiltegebied. Op het moment dat je op de bel drukt, zie je niet maar weet je wel, dat de stilte of het geforceerde gesprek aan de andere kant van die deur wordt onderbroken. Vragende ogen, opgeschrikte, wellicht zelfs net wakker wordende mensen die zich kunnen vergrijpen aan een nieuw, snel doodgebloed gespreksonderwerp.
Terwijl je de jas ophangt en het verplichte lief bedoelde maar altijd verkeerd vallende cadeau afgeeft, hoort je ene oor het afgeknepen “Nou bedankt, echt leuk” en je andere oor merkt de afwezigheid van muziek op.
Na het betreden van de o zo gezellig ingerichte woonkamer met alle salon en bijzettafels in het midden met alle zetels in een kring er omheen, begint het bizarre ritueel van groeten; vrouwen kussen iedereen 3 keer, mannen alleen de vrouwen. Mannen geven mannen een hand. Al zittend krijg je nog een beetje gezemel, want je wilt je eerste ongeïnteresseerde vragen niet verschieten voor het volgende gespreksonderbrekende ritueel.
“Koffie?” “Ja lekker” “Wat voor taart wil je?” “Nou, wat heb je?” Je vind ook alles lekker, tenminste dat zeg je. In werkelijkheid krijg je filterkoffie uit een apparaat wat hooguit 4 keer per jaar wordt gebruikt, in een veel te klein kopje wat misschien nog minder wordt gebruikt, maar de suikerklontjes zijn daar niet op aangepast! De taart is merkbaar nog niet zo lang uit de vriezer, en dat geeft de burger moed!
Zo, je bent geïnstalleerd en in de groep opgenomen. Nu kunnen er vragen aan je gesteld worden. En als je geluk hebt, begint een tante naast je het meest slaapverwekkende verhaal tegen je aan te flikkeren over de meest ver van je bed voorstelling waar ze vorige week dinsdagavond met de buurvrouw heen geweest is.
Dan trekt de temperatuur weer gelijk, de drankjes zijn op, en er is al 10 minuten geen nieuwe gast binnen gekomen. Tijd voor het moment waar we allemaal voor zijn gekomen; de oncomfortabele stilte. Heerlijk! Lekker om me heen kijken en met mezelf een weddenschap afleggen wie er als eerste gaat breken, en met wat voor waardeloze zin! Ik denk dat het tante Toos wordt met “Zo, daar zitten we dan” Het is net cluedo, zo spannend! Ik win altijd want ik wed zelf 2 partijen tegen elkaar uit.
O ik kan het zo naar mn zin hebben met mezelf…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten