DOOS

Het lijkt wel of mensen geobsedeerd zijn met het fenomeen "buiten de doos denken" Dat is niet heel vreemd omdat men ook een beetje klaar is met hoe de dingen in onze wereld nu gaan, we willen graag verandering. Die tijd is ook in aantocht, ook voor zij die over de nek gaan bij het horen van begrippen als "nieuwe dimensie" en "ascentie" Voor de mensen die zichzelf "nuchter" beschouwen is er namelijk nog veel binnen de doos te ontdekken.

Als ik mezelf zou moeten omschrijven zou ik zeggen dat ik een "dooswachter" ben; ergens in een toren op de rand van de doos, met duidelijk beeld op wat er in en buiten de doos afspeelt. Zonder te oordelen probeer ik van beide kanten informatie te halen die voor mij geschikt is om een beeld te vormen van de wereld. Een beeld dat elke seconde ter discussie staat omdat er nu eenmaal geen absolute waarheid bestaat, alleen hetgeen wat je op dat moment kunt bevatten. 

Omdat ik beeld heb op meerdere levensvisies, meerdere werelden zo je wil, is dualiteit dagelijkse kost. Laatst was ik in Maastricht in de Onze-Lieve-Vrouwekerk. Ik zette voet op het zwartgeblakerde stuk altaar waar de kaarsen ontstoken werden, en maakte daar mijn meest religieuze moment van mijn leven mee. Als iemand die zich in het verleden hevig heeft verzet tegen religie in de klassieke vorm zegt dat hij bij een Mariabeeld de meest religieuze ervaring van zijn leven heeft mee gemaakt kunnen je stellen dat er sprake is van dualiteit. Het ene uiterste bevestigt voor mij dat religie niets meer is dan een in rituelen omwikkelde klaagbaak waar mensen graag hun ellende neer leggen om er zelf niet aan hoeven te denken. Dit uiterste geeft me zicht op mensen die prima in staat zijn om eigen verdriet te verwerken, maar toch iemand of iets anders zoeken om het op te dumpen. Geen enkele vooruitgang zullen zijn boeken in hun leven.
Het anders uiterste pakte me bij verrassing; deze informatie wordt wel degelijk ontvangen en verwerkt door een andere energie. Bij dat beeld heerst een energie die naar al dat geklaag luistert, en alles in zich op neemt, al ware het Maria's eigen problemen. 

De belangrijkste reden waarom het zo hard bij me binnen kwam was doordat het tegen me sprak. Het zei:"Help, het is te veel!" Iets wat ik me goed kan voorstellen aangezien het een emotioneel urinoir is wat drukker bezocht wordt dan de Bijenkorf tijdens de drie doldwaze dagen. Als een ter dood veroordeelde voelde ze. Opgesloten in een hok waar constant de zuurstof door kaarsen opgebrand wordt, en mensen stuk voor stuk binnen lopen om effe gauw voor 60 cent al hun ellende aan een stuk was vast plakken en op een punt rammen om vervolgens het geheel achter te laten. 

Het geeft nieuwe betekenis aan het woord doos. Binnen die ruimte komen mensen die binnen de doos zitten en verwachten dat hun ellende wordt opgenomen door een energie, een begrip wat buiten de doos hoort, of niet? Als je de verhalen er op naleest is Maria bepaald geen doos, waarom wordt ze dan wel zo gebruikt door mensen die heilig in haar geloven? Als een doos ellende die nooit vol raakt. 

Voor zowel "buiten de doos denkers" als "in de doos denkers", "gelovigen" of "ongelovigen", "nuchtere" mensen of "zweverige" mensen, is het goed om hier eens heen te gaan en geen kaars op te steken, maar alleen maar te voelen wat daar gebeurt. Daarna hoef je nog maar een vraag aan jezelf te stellen; "Welke kant van de doos zie ik?" Totdat je daar duidelijkheid op kunt geven zijn alle andere vragen ondergeschikt, gooi ze maar ergens in een doos...

VOELEN

Ik beschouw mezelf als een “nuchter” mens, en ik vind wetenschap mooi maar het komt veel tekort. Het heeft geen plaats voor persoonlijke ervaringen die je maken wie je bent. Mijn leven bestaat de laatste paar jaar uit een toenemende hoeveelheid religieuze ervaringen. Als ik dan terug kijk snap ik het gevecht niet wat al jaren gevoerd wordt tussen wetenschap en religie. De mensen die er om vechten zitten in mijn beleving voornamelijk te vechten tegen zichzelf. Hetgeen wat ze zien bij de ander; bekrompenheid, gaat net zo goed op voor hen zelf.

Ik zie dat ik in het verleden gelijktijdig tegen beide heb gevochten, en ben nu in de afgelopen jaren tot een punt gekomen waarin ik zie dat religie en wetenschap allebei gelijk hebben. Er is maar 1 ding waar ze allebei ongelijk in hebben; de verwijten naar elkaar. Er staat iets te gebeuren wat plaats maakt voor beide. Er staat iets te gebeuren wat geen plaats over laat voor zij die willen kiezen. Het is al lang gaande, maar straks is er geen weg terug, alleen maar vooruit. Vooruit geeft je nog steeds een keuze. Je kunt mee in waar je hart je naar vervoert. Deze keuze is de meest aangename want het kost vrijwel geen moeite en niemand hoeft je te leiden. De andere keuze is verzet blijven plegen en in angst leven. Zij zullen hun angst vervuld zien, en de wereld die in “verval” is zal voor hen ook “vallen”

In de Tarot betekent de kaart “de dood” absoluut geen einde, maar eerder een nieuw begin, op een nieuw vlak, in andere omstandigheden. Als je dit weet, accepteert en voelt, zul je voorop lopen in wat er te gebeuren staat. Je zult het niet zien, horen of ruiken. Het zal een gevoel van eenwording omvatten, die je heel individueel ervaart. Een schijnbare tegenstrijdigheid die je nu al kunt voelen. Dit voorop lopen heeft niets te maken met “beter” zijn of op wat voor wijze dan ook verheven zijn boven een ander. Verschillen in ervaring en gevoeligheid zijn nodig om dynamiek in het leven te hebben. Zo is het altijd al geweest en dat zal niet veranderen.

Er staat iets te gebeuren, waar duizenden bijzondere gebeurtenissen uit de geschiedenis mee verbonden zijn, die ons meer gaat vertellen dan wij hadden kunnen denken, op een manier waar we niet aan gewend zijn. Voor degene die het toe laat is die informatie helemaal niet belangrijk, net zo min als wanneer het gebeurt. Zij die het toe laten zullen het voelen als het komt, en weten als het er is.

Succes met voelen; de enige manier vooruit…