DOOS

Het lijkt wel of mensen geobsedeerd zijn met het fenomeen "buiten de doos denken" Dat is niet heel vreemd omdat men ook een beetje klaar is met hoe de dingen in onze wereld nu gaan, we willen graag verandering. Die tijd is ook in aantocht, ook voor zij die over de nek gaan bij het horen van begrippen als "nieuwe dimensie" en "ascentie" Voor de mensen die zichzelf "nuchter" beschouwen is er namelijk nog veel binnen de doos te ontdekken.

Als ik mezelf zou moeten omschrijven zou ik zeggen dat ik een "dooswachter" ben; ergens in een toren op de rand van de doos, met duidelijk beeld op wat er in en buiten de doos afspeelt. Zonder te oordelen probeer ik van beide kanten informatie te halen die voor mij geschikt is om een beeld te vormen van de wereld. Een beeld dat elke seconde ter discussie staat omdat er nu eenmaal geen absolute waarheid bestaat, alleen hetgeen wat je op dat moment kunt bevatten. 

Omdat ik beeld heb op meerdere levensvisies, meerdere werelden zo je wil, is dualiteit dagelijkse kost. Laatst was ik in Maastricht in de Onze-Lieve-Vrouwekerk. Ik zette voet op het zwartgeblakerde stuk altaar waar de kaarsen ontstoken werden, en maakte daar mijn meest religieuze moment van mijn leven mee. Als iemand die zich in het verleden hevig heeft verzet tegen religie in de klassieke vorm zegt dat hij bij een Mariabeeld de meest religieuze ervaring van zijn leven heeft mee gemaakt kunnen je stellen dat er sprake is van dualiteit. Het ene uiterste bevestigt voor mij dat religie niets meer is dan een in rituelen omwikkelde klaagbaak waar mensen graag hun ellende neer leggen om er zelf niet aan hoeven te denken. Dit uiterste geeft me zicht op mensen die prima in staat zijn om eigen verdriet te verwerken, maar toch iemand of iets anders zoeken om het op te dumpen. Geen enkele vooruitgang zullen zijn boeken in hun leven.
Het anders uiterste pakte me bij verrassing; deze informatie wordt wel degelijk ontvangen en verwerkt door een andere energie. Bij dat beeld heerst een energie die naar al dat geklaag luistert, en alles in zich op neemt, al ware het Maria's eigen problemen. 

De belangrijkste reden waarom het zo hard bij me binnen kwam was doordat het tegen me sprak. Het zei:"Help, het is te veel!" Iets wat ik me goed kan voorstellen aangezien het een emotioneel urinoir is wat drukker bezocht wordt dan de Bijenkorf tijdens de drie doldwaze dagen. Als een ter dood veroordeelde voelde ze. Opgesloten in een hok waar constant de zuurstof door kaarsen opgebrand wordt, en mensen stuk voor stuk binnen lopen om effe gauw voor 60 cent al hun ellende aan een stuk was vast plakken en op een punt rammen om vervolgens het geheel achter te laten. 

Het geeft nieuwe betekenis aan het woord doos. Binnen die ruimte komen mensen die binnen de doos zitten en verwachten dat hun ellende wordt opgenomen door een energie, een begrip wat buiten de doos hoort, of niet? Als je de verhalen er op naleest is Maria bepaald geen doos, waarom wordt ze dan wel zo gebruikt door mensen die heilig in haar geloven? Als een doos ellende die nooit vol raakt. 

Voor zowel "buiten de doos denkers" als "in de doos denkers", "gelovigen" of "ongelovigen", "nuchtere" mensen of "zweverige" mensen, is het goed om hier eens heen te gaan en geen kaars op te steken, maar alleen maar te voelen wat daar gebeurt. Daarna hoef je nog maar een vraag aan jezelf te stellen; "Welke kant van de doos zie ik?" Totdat je daar duidelijkheid op kunt geven zijn alle andere vragen ondergeschikt, gooi ze maar ergens in een doos...