TUMTUM TAMTAM

Zojuist een enorme ton tumtum gekocht, en dat klinkt al lekker; tontumtum, maar als het een beetje mee zit smaakt het nog lekkerder. Dan maak je die ton open en daar ligt de verzamelde bak kleurige alle natuurlijke processen in je lijf verstorende vracht suikerwerk. Ook hier zit hij weer in; het bespikkelde chocolaatje. 

Vanaf nu moet ik voorzichtig zijn dat ik niet racistisch over kom. Dat chocolaatje ziet er altijd een beetje uit als een ongenodigde gast, en voor mij smaakt hij er ook naar. Tumtum kan volgens mij prima buiten dat zodanig verwerkte stuk chocola dat het net lijkt alsof hij er tussen smaakt. 

Volgens iedereen hoort hij er bij en mensen voelen zich altijd enorm aangevallen als ik zeg dat ze hem van mij thuis mogen laten. Had hij er noot in gezeten had niemand hem gemist. Mensen voelen zich helemaal aangevallen als ik het vergelijk met de "verplichte neger" in Amerikaanse sitcoms. Van die duidelijk door blanken geschreven scripts en grappen in een compleet blanke omgeving maar volgens de statistieken moet er dan een neger in. Het helpt dan al niet meer als ik uitleg dat de duidelijk door African American geschreven sitcoms een "verplichte bleekscheet" hebben.

Daar ga ik weer, voor dat dit weer uitmondt in heftige discussies over racisme zeg ik het nog 1 keer; dat chocolaatje timtimmer ik graag uit mn tumtum. Het gekke is wel dat ik hem niet weg gooi, maar gewoon opeet. Ik maak dus geen onderscheid, maar ik zie hem liever niet in mn tonton tumtum. vergeet het maar, tumtum doet gewoon discussies over racisme uitlokken...

DE WINKELWAGENMUNT

De wereld van geld wordt steeds abstracter, er worden gelden over de wereld verplaatst van bank naar bank, wat eigenlijk niet bestaat. Jaja, jullie dachten dat er alleen nepbriefjes waren? Ha! De wereld stikt van de neprekeningen met girale cijfers die er niet zijn, maar waar wel weer rente over gerekend wordt en schulden aan gekoppeld worden. Je bent me 1 miljoen niet bestaande dollars verschuldigd, en daar reken ik jou 6% per maand over, cash betalen AUB. 

In het kader daarvan wil ik de beurs op met een nieuwe geldeenheid; de winkelwagenmunt. In Nederland koop je hem tussen de 50 eurocent en 1 euro, en de waarde is ongeveer 250 euro, de vervangingswaarde van een winkelwagen. Let op dollar, dit is je kans om de markt weer terug te pakken, want als de winkelwagenmunt op de beurs staat is de euro binnen een dag om zeep ha!

GOED (SLECHT) IDEE

Een van de meest beroemde gevleugelde uitspraken die mijn vader met hoge regelmaat doet is; "Met goede bedoelingen zijn hele steden verwoest" Mooie uitvindingen om mensen te helpen en deze wereld een betere plek te maken kunnen altijd ook voor het tegenovergestelde ingezet worden. Ze zijn niet zo bedoeld, maar er zijn overal mensen die blijkbaar niks anders doen met hun tijd dan de vindingen van iemand anders voor iets slechts te gebruiken. 

Een geniale vinding van de mens is het exoskelet; eigenlijk een soort robot die je draagt als een soort pak, en er voor zorgt dat als je bijna geen spieractiviteit hebt door een ziekte, toch kan lopen en dingen kan dragen. De volgende stap is dan natuurlijk gezonde mensen die zo een pak dragen om slachtoffers van een aardbeving of bomaanslag onder het puin vandaan te halen. Met een beetje doordenken kun je zo veel fantastische dingen verzinnen om op velerlei vlak het leven voor veel mensen aangenamer te maken.

Als je gezegend bent met een positieve kijk op het leven kom je dan gelukkig na een dag niet op de gedachte dat heel veel mensen alleen het beste met zichzelf voor hebben, en als ze daarmee jou een hoop ellende in de schoenen schuiven, geen enkele terughoudendheid van pas komt. Er zijn namelijk heel veel dingen om te doen met zo een exoskelet te bedenken die nou niet echt mensen helpen behalve de drager er van. 

Daarnaast zouden heel veel mensen goed kunnen helpen om de ontwikkeling ervan verder te brengen dan de idealisten die met het idee kwamen en een prototype bouwden. Nu het bekend is gaan mensen er zich mee bemoeien die wellicht niet zo een idealistisch beeld hebben van de wereld. Mensen met geld die best willen investeren, maar dan graag hun investering terug zien in een product die geschikt is gemaakt voor oorlog of andere activiteiten die slecht aansluiten bij idealisten. 

Hoe zou jij reageren als je een uitvinding had gedaan die de mens helpt, en je krijgt een investering aangeboden zou krijgen die je verzekert van het perfectioneren, maar ook van een zeer negatieve aanwending van je product? Lijkt me een onmogelijke keuze als je uitgangspunt is om mensen te helpen.

ALS GELD JE GELOOF IS

Wie gelooft er nog in gratis

In een wereld waar je bukt

Voor een verzekering met premie

Die later niks meer waard is

Want als je dan wil claimen

Zegt je agent toch kweenie

Tot je accepteert dat het niet lukt

En volgende keer de kans niet eens zult nemen

Wie gelooft er nog in goed

In een wereld waar je ziet

Dat men dertig jaar blijft snijden

En dat het enkel doet

Storten in een afgrond

Om blind door te rijden

Over de kwaliteit die gaat teniet

Tegen prijzen die sterk naar boven worden afgerond

Wie gelooft er nog in eerlijkheid

In een wereld waar een mens met macht

En een salaris met zes nullen

Nieuwe wetten voorbereidt

En daarmee kan bepalen

Door alles naar zich toe te lullen

Wat je ook had bedacht

Voor die ellende laat hij jou dik betalen

Wie gelooft er nog in financiële beterschap

In een wereld waar verdienen

Gelijk staat aan uit iemands zak kloppen

De ene na de andere klap

Ik zeg het ieder die het wil horen

Deze crisis tsunami is niet te stoppen

Je hoeft er niet om te grienen

Soms is het alleen op te lossen door bruut verstoren

Zo lang geld je enige geloof belichaamt

Zul je rollen in munten en vouwen in brieven

Vergeet niet dat het leven en karma werkt naar eigen gelieven

Zo zal het je ook bruut doen sterven zoals een goed evenwicht betaamt

ZIELSNIJDEN

Wat valt er nog te kiezen
Als je kiezen op elkaar
Alleen nog als effect heeft
De eenvoud te verliezen
En met de vraag door leeft
Van wat is echt en wat is waar

Wat valt er nog te lopen
Als hij die jou klein wil krijgen
Op langere benen rent
Gebonden aan hopen
In alles wat je niet kent
Wie gaat wie overstijgen

Hoe ga je reageren
Als je niet meer kan maar wel wilt
Ten opzichte van vorige week
Je leven zo verschilt
Toen het nog leek
Dat het je niet kon deren

Vergeet even wat het doet
Denk aan wat het je wil vertellen
Hoop zit in het hart
Waar het zich niet kan manifesteren
Probeer te bevatten
Dat het signaal je iets weer leren
Veel eerder was de start
Nu mondt het uit op rellen
Je hoeft er niet mee te matten
Vraag eens goed
Waar het zit in je geest
Want je kunt stralen slikken snijden
Daarmee is het nog niet geweest
Zo lang je de oorzaak blijft berijden

Het is het allerlaatste signaal
Geen zorgen als je het niet pakt
Er ligt al een vers verhaal
Dat naar jouw nieuwe leven snakt

BLOGRECLAME

Als je ergens helemaal voor gaat, maar er blijven zich maar situaties aandienen waardoor je meer en meer gaat denken; “waar doe ik het voor?” Dan zit je vaak op de goede weg en is het net zoiets als een goede film kijken op televisie; door de toenemende frequentie reclames raak je steeds meer gedemotiveerd om te ademen, laat staan de film uit kijkt, maar als je dan eenmaal de ontknoping hebt gezien ben je toch blij dat je hebt volgehouden. Zo ervaar ik veel dingen in het leven; het zit vaak tegen maar als je daar dan doorheen bent wordt je blij. Een enkele keer lijkt het allemaal mee te zitten, dat komt dan vooral omdat je zelf erg gericht bent op wat goed gaat waardoor het negatieve een beetje weg valt. Met dat soort situaties kun je grote sprongen maken echter, alle keren dat ik dat heb meegemaakt was ik afhankelijk van samenwerking met anderen. Mensen zijn huiverig voor verandering, dus grote sprongen rennen ze van weg.

Dit keer ben ik van niemand afhankelijk. Ik heb mezelf omgedoopt tot Life Event Dichter (LED) en maak gedichten op maat voor overlijden, trouwen, afstuderen, geboortes en andere zaken die je maar zou kunnen scharen onder “Life event” Nu had ik gister een gesprek met iemand die geconfronteerd werd met haar verleden, en ze vroeg zich af waarom dat haar nog zo pakte. Precies op het moment dat ze vroeg of ik dat kon verklaren werd ons gesprek onderbroken en zij zag aan mijn gezicht dat ik wel een antwoord had, maar door de onderbrekende aanwezigheid van iemand niet kon vertellen op dat moment. Ik bleef met die energie achter en bedacht hoe ik dat mooi zou kunnen zeggen. Binnen 10 minuten stond er een prachtig gedicht op mijn beeldscherm in een berichtvenster zodat ik het naar haar kon mailen. Bij de bevestiging dat het haar diep geraakt had en dat ze er zeker wat mee kon, realiseerde ik me dat ik zo makkelijk een treffend gedicht maak voor iemand en dat ik daar niks voor nodig heb behalve mezelf.

Hier ben ik dus gericht op wat ik kan en vergeet het negatieve. Afhankelijk van niemand zie ik hier ook mijn toekomst in. Het enige wat ik nodig heb is een schare trouwe klanten die mijn talent erkennen en willen gebruiken. Dit bericht is dus ook een oproep tot de beste reclame die iemand kan hebben; van mond tot mond. Die grote afbeelding boven aan deze blog klikt naar mijn website waar mijn contactinformatie is te vinden en een voorbeeld. Zegt het voort, ik ben klaar voor jullie! Jullie ook voor mij?

HOE SMAKEN DURE KABELS?

Alle waarde naar zijn geld, en natuurlijk zijn er dure producten op de markt die hun prijs meer dan waard zijn ten opzichte van hun goedkopere "concurrenten". Zo zul je het verschil tussen een rode wijn van 2,75 en eentje 7 euro per fles best proeven. Ervaring en overtuiging zeggen me ook dat de gemiddelde consument vanaf een bepaald prijsniveau geen idee meer heeft wat ze nou aan meerwaarde hebben gekocht met die extra 5 euro. Het zal vast NOG iets lekkerder zijn, maar voor die 5 euro minder vond ik die vorige ook super smaken en dan geef ik die 5 euro wel ergens anders aan uit.

Ik wil graag mijn gitaareffecten met kwaliteits kabels aan elkaar patchen. Dat doe je, hoe kan het ook anders; met een patchkabel. Ik heb nu kabels er tussen zitten die 6,99 hebben gekost voor een setje van 6, net iets meer dan een euro per stuk dus. Nu wil ik over op "kwaliteit" kabels en presenteert zich eenzelfde probleem als bij de wijn, met 1 verschil; bij de wijn kan ik blijven proeven totdat ik het te duur vind worden wat ik er voor terug krijg, en dan heb ik lekker kunnen consumeren, bij de kabels is dat even anders.

Ik weet niet hoe de kabels smaken, maar als ik elke keer een stukje duurder koop totdat ik het te duur vind worden, heb ik straks een bak vol met goedkope tot dure kabels waar ik niks mee doe. Heb ik dus niet lekker geconsumeerd, maar een hoop geld uitgegeven aan kabels die ik niet gebruik. Waar zit het omslagpunt, hoe kan ik dat bepalen? Het kom t er waarschijnlijk op neer dat ik een set uit moet kiezen die op het randje zit van wat ik te duur vind, en dan maar hopen dat die ene euro meer niet heel veel extra kwaliteit oplevert.

EEN HARD KATTENGELACH

Volgens mijn vriendin mag je op het eind van je aardse bestaan nog een keer reïncarneren als huiskat om goed te maken voor alle ellende en oorlogen die je in je vorige levens hebt mee gemaakt. Ik snap die beredenering heel goed; slapen, eten en spelen, niet te lang, gemiddeld een jaar of 12. Toch als ik dat kattengedrag eens wat nader bestudeer heb ik zo mijn twijfels of dat katten leven wel allemaal slingers en ballonnen is. Een huiskat moet toch wel een van de meest onnatuurlijke creaties van de mensch zijn.

Het begint met slapen, de activiteit die bij de huiskat nummer 1 staat op de prioriteitenlijst. Nou ja, slapen? Instinctief slaapt de kat met twee ogen half open om voorbereid te zijn op elk gevaar dat zich maar kan aandienen. Gevaren die er niet zijn, dus dan moet je als kat die angst op andere dingen richten; stofzuigers, dichtslaande deuren en ramen, plotselinge bewegingen of dingen die nieuw voor je zijn. Katten die wel met de ogen dicht slapen komen vaak in een coma terecht waardoor ze met hun geest door een wormgat een parallel universum terecht komen. Al snurkend doen ze het geluid van hun space shuttle na en met ongecontroleerde spiersamentrekkingen proberen ze te wennen aan de afwezigheid van zwaartekracht.

Eten staat bij de meeste katten op prioriteit 2, maar bij velen ook op 1 tot op het punt dat enkele exemplaren het missen van eten als een gevaar zien zodat ze hun angst weer ergens op kunnen richten bij afwezigheid van natuurlijke vijand. Omhoog kijken naar een mens met vragende ogen, al hun bewegingen aftasten met simultaanbewegingen in afwachting van het geprefabriceerde stinkende goedje uit blik, zak of pot, die in harde of zachte vorm wordt gedeponeerd in een keramiek bakje bedrukt met een kittige speelse tekst of afbeelding is naar mijn mening ook niet de instinctieve manier van eten voor een kat. Een kat wil jagen, en als hij dan onverhoopt een stuk wild vindt zit zijn buik al vol van die chemische troep met nierverwoestende hoeveelheden zout, dat er nog maar twee opties zijn voor het vers gevangen dier; eindeloos mee spelen en / of aanbieden aan de baas.

Spelen klinkt leuk, maar ook dat gaat niet zo maar. Het is immers een nieuw item in de o zo vertrouwde omgeving, dus er zal veelvuldig aan alle kanten geroken moeten worden om vast te stellen of angst.exe of spelen.exe gedraaid dient te worden. Is het speleding kattenkruid of kattengras dan wordt gauw duidelijk hoe instinctief gestoord een kat werkelijk is. Het kattenkruid wordt vooral bij zich gehouden, al het andere wat goed gekeurd is als speleding wordt met hoge snelheid door de kamer heen gemept om onder de buffetkast terecht te komen, buiten bereik van een pootlengte. Ook komt er een interessant fenomeen naar voren; de schaamte. Op het moment dat de kat op merkt dat zijn lange afstand pingpong door het huis wordt bekeken als zijnde mens vermaak, kan de kat zich binnen een nanoseconde in een washouding zetten als ware hij net wakker met een blik van; “Ik? Ik ben niks aan het doen?”

Dan heb je het nog over de huiskat alleen, mochten er meer bij elkaar lopen komt er nog een heel arsenaal aan mindgames bij kijken met blazen, poepen en plassen, Hollywood is er niks bij. Soms probeer ik me wel eens te verplaatsen in een kattensituatie. Ik zie het dan helemaal voor me; slagroom uit een bakje slurpen, mijn nieuwste gitaar van onder tot boven besnuffelen om hem daarna door heel het huis heen te meppen en vervolgens met mn hoofd op mijn voet met twee open ogen op de bank liggen slapen. Nog beter; op de stapel pas gestreken was gaan liggen, die is nog een beetje warm en het is niet de bedoeling dat ik daar lig. Daarna nog even wild knuffelen met een met rozemarijn gevulde sok en schijten in een plastic bak gevuld met rare korrels...

MAG HET EEN ONSJE GEKKER ZIJN?

Ik denk dat wij mensen die zichzelf in goede staat van verstandigheid achten het eens zijn over de Noorse triggerfinger Breivik; dat wordt hem niet meer. Ik bedoel dan; in de maatschappij die wij met zijn allen in stand proberen te houden kan deze man niet volgens onze regels functioneren, en dat gaat ook nooit een optie zijn. Maximaal 21 jaar gevangenis lijkt voor ons dan ook 300 jaar te kort. Maar voor dat je zegt; “opsluiten en nooit meer laten gaan” denk even na over wat gevangenisstraf met je doet. Daar wordt je niet socialer van in je hoofd, en als je in het geval van deze nutcase op dit niveau de nor in gaat zou je met een jaar of 10 wel eens zo onhandelbaar en geslepen kunnen worden dan je toch moet na gaan denken over het herinvoeren van de doodstraf.

Buiten dat is dit een uitstekende gelegenheid om eens naar jezelf te kijken. Hoe gek is die man eigenlijk en hoe klein acht je de kans dat je zelf in een gelijke situatie terecht komt? Stel je voor; Macedonië komt bij de EU. Je weet niks van Macedonië, nog minder van de voormalig Joegoslavische Republiek en je broer komt in aanraking met de verkeerde met als gevolg dat hij wordt vermoord. De politie wordt door lokale Macedonische groepen onderdrukt om er geen onderzoek naar te doen. Je durft de straat niet meer op en gaat je thuis met behulp van Google verdiepen in de VJR. Vervolgens wordt je geconfronteerd met alle ellende die daar heeft plaats gevonden en je vind allerlei pagina’s van je landgenoten die er geen doekjes om winden als het gaat om het “tuig” uit die regio; die mensen zijn slecht en die willen we hier niet.

Hoe ondenkbaar is het dat je in al je kwaadheid die informatie in je opneemt en een haat ontwikkelt tegen een bepaald volk? Hoe gek vind jij jezelf als je in die situatie terecht komt? Hoe veel gekken denk je dat er zijn die maar wat graag jouw gekte nog een stukje meer aanwakkeren? Hoe overtuigd ben je van het “feit” dat jou NOOIT iets zou overkomen wat in de verste verten lijkt op wat er in Noorwegen heeft afgespeeld? Mensen zijn beïnvloedbaar dus jij en ik ook. In de juiste situaties met de juiste emoties kan dat uit de hand lopen. Mensen houden niet van verandering maar als ze veranderen doen ze dat vaak extreem. Ook al acht ik de kans zeer klein dat ik de grens naar moordenaar zal overschrijden, afschrijven zal ik nooit doen, want dan pakt het me misschien onverwachts…

DE LEEUW STAAT IN ZN HEMPIE

Inmiddels ben ik van mijn ouderwetse grijze in beeld binnen druppelend 486 Windows scherm af. Uiteindelijk bleek het een driver te zijn voor mijn M-Audio projectmix. In plaats van dat aan te geven kreeg ik dus een pixel voor pixel binnen wandelend grijs scherm. Niet erg Apple. Zonder kabels erin startte alles op. Nou ja, alles; mn externe webcam, tablet en Office for Mac doen het niet, en op een of andere manier is de verbinding tussen muis, keyboard, touchpad en de Imac zeer instabiel waardoor ik regelmatig niks kan, tot op harde reset toe.

Conclusie tot zo ver; ik heb nog nooit een Apple product gezien wat op Windows lijkt, die stap lijkt nu overgeslagen naar een product wat Windows ademt in al zijn onverwachte knulligheden. Nu is het aan Apple om het allemaal netjes op te lossen, anders zit er niks ander op dan een nieuwe OS uit te brengen; OSX 10.7.8 Lian alias OSX 8, zoals Lion had moeten zijn. Net zoals Windows 7 het Vista is zoals het had moeten zijn.

Het had Apple beter gestaan om langer door te testen. Dan had het ook echt wel duurder mogen zijn, maar dan wel in 1 keer goed. De leeuw staat duidelijk in zijn hempie, want ik heb nog niks kunnen doen met alle mooie nieuwe features, ben alleen maar aan het troubleshooting geweest.

APPLE VERKLOOT HET OOK; WAT MOET IK NU!?!?!?!?!

Ik ga stoppen met computers, ze haten mij. De afgelopen jaren heb ik hoop gehad omdat ik Apple gebruikte. Het leek goed te gaan; geen gezeik met blauwe schermen en 68 digit codes die aangeven dat je internet het niet doet die je kunt checken op internet. Apple is fantastisch, ik ben verliefd.

Maar de magie moest een keer ophouden. Ik wilde OSX lion downloaden en dat kon vandaag. Maar zoals een goed Nederland betaamt wordt je kop er met een roestige bijl afgehakt als je iets van vooruitgang toont. Nu doet mijn mooie quad-core I7 niks anders dan een grijs scherm geven en zeggen dat ik opnieuw op moet starten.

Ik ben er helemaal klaar mee, er zitten nu vast miljoenen mensen probleemloos op OSX lion te werken en kwijlen hun mondhoeken er af. Bij mij loopt het vast, natuurlijk, hoe had ik ook kunnen denken dat dingen waar niks mis aan kan gaan ook voor mij werken? Waar haal ik de positieve insteek vandaan om vast te blijven houden dat er ook mooie dingen gemaakt worden die ook voor mij werken?

Dit is het laatste stukje wat ik schrijf, op iemand anders computer nog wel, ik ga weer terug naar de steen en beitel, dat doet minder pijn als er 5 cm staal door mijn handpalm heen jast...

MENING JE DAT NOU?

Als kind wordt er ingestampt dat je moet luisteren, daarbij vergeten ze een ding wat belangrijk is voor het lange termijn dynamisch proces van het doel er van; begrijpen. Een mens die luistert omdat hij zo geconditioneerd is maar niet goed kan benoemen waarom hij luistert en begrijpt dus niet het doel van zijn volgzaamheid. Volgzaamheid is de dooddoener van discussie want de dynamische persoon maakt zelf de beslissing als het te volgen onderwerp aansluit op zijn opvattingen op dat moment. 

Blinde volgzaamheid kan leiden tot levenloze schapen met een zorgelijk tekort aan beslissend vermogen. In andere gevallen leidt het tot compulsief verzet tegen het te volgen onderwerp simpelweg om de jaren van verplichte onbegrepen volgzaamheid in het gevoelsleven teniet te doen. "Inhalen" zo je wil.

In de praktijk zal 80% van de mensen in willekeurige situaties bij het voorleggen van de vraag; "Wat is de reden dat je dit nu zo doet?" reageren in de trant van; "Weet ik veel?" Dan zal er nog een 5% op dat moment gaan nadenken om het voor zichzelf te verklaren en alsnog met een verklaring komen. Een aanvullende 5% is met vervolgvragen te overtuigen om een soort van verklaring af te leggen. 

Zo deint 70% met de meute mee en dat hoeft helemaal niet. 40% is genoeg maar het moet ook niet minder worden; stel dat iedereen een eigenwijze klootzak met een welgevormde mening zou zijn. Dat is voor niemand leuk.

ZORGELIJK VOLGZAAM

Niemand die het zegt

Althans ik heb het niet gehoord

Laat mij nog maar wat langer buiten staan

Geen voet tussen de deur

Heb meteen mijn been er maar tussen gelegd

Wordt er gevraagd wie er spoort

Gooi dicht die kraan

Einde van deze kleur

Want als ik moet draaien in deze doofpot

Bepaal ik ook de kruiden

De lepel gaat al rond

Ik weet waar hij stopt

Als het niet aan mij lag waren we al kapot

Hingen de huiden

Alleen waar jij dan stond

Kwam over als dat klopt

Hoe lang kun je nog snijden

Aan een touwbrug die al hangt

Ik begrijp het allemaal wel

Jij kunt het al lang niet meer vermijden

Er staat er maar een aan het hoofd van deze hel

En je doet wat hij verlangt

ALBERT HELL

Is je wel eens opgevallen dat je op bepaalde plekken ineens overspoeld kan worden met een bepaald "soort" mensen wat een enorme stempel kan drukken op de ervaring die je op dat moment hebt? Supermarkten zijn uitstekende plekken om dat te ervaren, en ik ben er van overtuigd dat als je wilt weten in wat voor buurt je terecht komt in je nieuwe huis dat de lokale supermarkt bezoeken een ideale graadmeter is.

Vandaag bezocht ik een Albert Heijn in een welgestelde buurt op een "Ik doe even op weg naar huis boodschappen" tijdstip. Ik werd omringd door mensen met duidelijk goed betaalde banen die volgens de 50 kilo glanzende pagina's trend onzin van deze maand in de categorie "mooie mensen" vallen. Ik ga liever naar de tandarts want dan krijg je nog een verdoving. Niet te geloven wat een intens lelijk gedrag mooie mensen kunnen vertonen. 

Helaas heb ik ook ervaringen de andere kant op; supermarkten in minder bedeelde buurten met mensen die gemiddeld intens lelijk zijn, en op geheel ander wijze dan de mooie mensen een even intens lelijk gedrag vertonen. Ik voel me in allebei niet thuis en dan zou ik dus tot de "middenmoot" behoren. Prima, want matigheid is niet saai, het geeft rust.

SAN FRANCISKAAS

Hoe is men eigenlijk ooit op het idee gekomen om een dier in het vuur te smijten alvorens op te eten, en is daarbij het einddoel wel het verbeteren van de smaak geweest? Dieren vreten elkaar ter overleving met regelmaat op, dus daar hebben we als mens een voorbeeld aan gehad. Ik heb nog nooit een leeuw zijn campingaz stelletje op zien zetten, om vervolgens in zijn gedeukte pannetje met los te halen steeltje een rozemarijn - dille olijfolietje op zien warmen om er een lekkere gnoe dijfilet in op te bakken. (ook zoiets, overal ter wereld noemen ze die dingen wildebeest, maar dat vonden wij te Nederlands, dus dan maar gnoe…) Dat voorbeeld hebben we dus niet van dieren uit het wild geleerd, en huisdieren zijn ook niet bepaald Jamie Oliver, dus hebben we het zelf verzonnen.

Hoe is dat toch gekomen? Was er iemand die ineens dacht; “Al dat rauwe vlees, ik ga wat nieuws proberen” Als ik mezelf probeer te verplaatsen in een wereld waar alles wat we hier kennen nog niet is, waar vuur net uitgevonden is, het zou niet in me opkomen om dat vers gevangen stuk vlees in de vlammen te flikkeren. Wat was de overweging om dat wel te proberen, want proberen moest het geweest zijn, immers leert de geschiedenis dat de pioniers altijd eerst uitgelachen worden en pas na hun overlijden succesvol zijn. Wie heeft er patent op vers voedsel verbranden?

Tegenwoordig is het ondenkbaar dat je rauw vlees eet. Baken en koken is zo vanzelfsprekend, maar de eerder genoemde pioniers bestaan natuurlijk nog steeds al zoeken ze hun heil meer op ander gebied. Zo werd mij ooit een salade met tonijn aangeboden, die zijn ijsberg moest delen met stukken mandarijn. Terwijl ik het zo weer opschrijf gaat meteen weer mijn “gatver” – alarm af al kan ik me herinneren dat ik me er aan gewaagd heb en het niet tegen viel. Door ervaring kan ik zeggen dat ik zo af en toe zo een voor mij volslagen idioot over komende combinatie toch probeer, en de positieve resultaten komen vaker voor dan je zou denken.

Zo heb ik ook van zulke combinaties die ik heel lekker vind, waarbij iemand anders misschien wel rillingen over zijn rug van krijgt, tot ver voorbij zijn hielen. Een pannenkoek met veel poedersuiker en nog meer zeezout, heerlijk! Van die San Francisco biscuit van Verkade met jonge kaas, dat is echt lekker! Probeer ze uit, maar vergeet vooral niet je eigen bizarre combinaties achter te laten, waarvan je weet dat mensen het niet (zo gauw) zouden proberen, misschien komt er nog wel verslag!

VERWAGGIENIE

Zo vaak krijg ik bevestigd dat dingen gaan onder het motto; "Het is maar net hoe de wind staat" Het heeft ook geen zin om het te begrijpen want elke keer dat je denkt dat je op het punt van "door" hebben bent beland verandert het leven weer als een mooie stralende 2011 zomerdag in Nederland met een bak regen en wind waarvan de banden van je fiets vliegen. 

Ik ben al zo een 15 jaar aan het pingpongen tussen losse gitaareffecten en een 1-unit multi-effect. Het heeft allebei zijn voordelen en vooral ook zijn nadelen anders was ik nooit aan de jojo geraakt. De laatste 4 jaar ben ik in het bezit geweest van een George Dennis GD-30 Wah. Een vreemd soortig ogende oranje vlek van Tsjechische makelarij die precies doet wat ik wil en inmiddels moeilijk verkrijgbaar is op een manier dat ik verwacht binnenkort een "discontinued" banner door de foto te gaan zien op deze CZ site. Lang geleden heb ik er ook 1 gehad die ik voor meer geld heb verkocht dan ik er in de winkel voor heb betaald.

Met deze informatie in het achterhoofd heeft hij aan en uit op verkoopsites gestaan gedurende een periode van 3 jaar. De biedingen waren niet naar mijn zin gezien het feit dat ik deze 2e hands had gekocht voor 60 euro en hij volgens mijn vorige ervaring minimaal dat moest opbrengen. 2 weken geleden gaf hij er de brui aan en dan ben ik een rasechte Apple gebruiker; als het niks meer doet moet je het laten maken of je pleurt het weg. Ik ken geen effect specialisten dus zette hem te koop met een duidelijke vermelding dat hij kapot was. Met een dag was hij verkocht voor 30 euro, terwijl het de derde regel in mijn advertentie met 4 effecten te koop was.

Vandaag besloot ik mijn MXR bluebox van mijn effectenplank te verwijderen en te verkopen. In mijn beleving is dit een van de meest incourante rare effecten met zodanige db vermindering dat hij onbruikbaar is (tenzij je hem met een weird booster pedal gebruikt zoals een EHX bassballs, zo zat hij namelijk ook op mijn plank) Een fuzz octaver met power tekort war ik, weird effect specialist, eigenlijk niet zo heel veel mee kon. 45 minuten heeft hij te koop gestaan, 50 minuten later stond het gewenste geld op mijn rekening en kon ik de advertentie verwijderen.

Dat verwaggienie!!!

SIMPEL OF NIET?

Gek hoe je soms zo terug kan verlangen naar een tijd waarin je zo snel mogelijk weg wilde van waar je zat, onderweg naar waar je nu zit. Volgens mij is er een ideale verhouding tussen leeftijd en ervaring en situaties die zich afspelen in je leven, maar komt dat ideaal nooit voor. Zijn we te jong en onervaren om te zien dat hetgeen waar we heen willen echt niet makkelijker is dan waar we midden in zitten, en als we er eenmaal zijn willen we terug maar dat gaat dan niet meer. Eigenlijk zijn we allemaal op zoek naar een simpel leven of beter gezegd; een leven waarin dingen makkelijk gaan. Vaak denken we dat bij andere mensen te detecteren en dat geeft ons het gevoel dat we het niet goed doen. Maar alles komt met een prijs en die zie je meestal pas als je er diep in zit.

Dit natuurlijke effect zorgt er voor dat we “op zoek” blijven naar dat perfecte leven wat niet bestaat. Toegegeven, sommige mensen hebben het echt beter voor elkaar dan jij en ik maar bedenk dan dat je zelf in de hand hebt hoe veel je het naar je zin hebt. Bedenk ook dat hetgeen wat jij nodig hebt om te groeien precies is wat je voor je kiezen krijgt, en dat is de reden dat het nooit gaat zoals je verwacht of wil. Want een “simpel” leven levert te weinig dynamiek op om lering uit te trekken, wat de enige geldige reden is om hier te zijn.

KAARTEN OF GELD VERDIENEN?

Vroeger speelde ik een kaartspel, niet bepaald in traditionele vorm. Er waren duizenden verschillende kaarten die je zelf bij elkaar kon stoppen en dan speelde je met jou “deck” tegen iemand anders met zijn eigen “deck” Een behoorlijk dik boek omschreef alle regels, en meer dan de helft van de kaarten specificeerden uitzonderingen op de regels uit het boek, nieuwe regels of vreemde varianten. Elk jaar komen er een paar nieuwe series kaarten uit met elk weer nieuwe regels. Complex dus, en toch wordt je aangenaam verrast als je het regelboek nu bekijkt; heel dun. Toen ik begon met spelen was er ook vaak discussie over interpretatie van de regels. Het dunner worden van het boek en het verminderen van de discussies bevestigde wat ik al wist; eenduidigheid is veel korter.

Je praat hier over een periode van 15 jaar, ofwel; in 15 jaar ervaring kunnen regels eenduidiger en in minder dan een kwart van de woorden. Waarom gebeurt dat dan niet in de wetgeving? Waarom komen er alleen maar regels bij die de boel ondoorzichtiger maken. Eigenlijk is het heel simpel. Bij het kaarten zijn mensen gebaat als het spel vlotter en duidelijker verloopt, maar als het gaat om wet en regelgeving zijn er veel te veel mensen die bakken met geld “verdienen” door ondoorzichtigheid. Gebrek aan transparantie geeft ruimte voor interpretatie en dat geeft mensen met macht, ook al is het maar een klein beetje, de optie om er geld aan te over te houden.

Corruptie heet dat, en vergeet even dat zoiets alleen nog maar bestaat in Zuid-Amerika, communistische gebieden en vage voormalig Joegoslavische provincies. Nederland zit er vol mee en ik vind het onbegrijpelijk dat mensen zich er nog over verbazen, dat mensen veranderen in geschokte moraalridders en even de kamer in roepen: “Dat dit nog kan gebeuren in ONS land!” Zeker als je dan weer gaat zitten met je hippe kopje Dolce Gusto. Ik denk alleen maar: “Ja natuurlijk!” en zet gauw de televisie weer uit omdat ik mijn tijd veel nuttiger kan besteden. Ik zou met alle plezier op het Binnenhof gaan staan, maar dan zit datzelfde “veel geschreeuw en uitsluitend geen wol, kappoetsjieno drinkend stel LCD verslaafden” naar mij te kijken en zeggen ze; “Ja dat heeft ook geen zin he, protesteren met 4 man…”

WAAROM WINDOWS GEBRUIKERS ZICH BLIJVEN VERZETTEN TEGEN APPLE FANS

Ik las de uitkomst van een onderzoek waaruit zou blijken dat mensen die eenmaal een merk hebben gekozen, ze de andere merken gaan afkraken en alleen het product aanprijzen wat ze zelf gebruiken. Apple fans zouden daar het irritants in zijn. Wat ze even vergeten te melden is dat verreweg de meeste Apple fans voormalig Windows gebruikers zijn. Die hadden toen kritiek op Apple; veel te duur. Maar als je dan een keer de stoute schoenen aan trekt blijkt het dat geld meer dan waard door alle problemen die je jezelf bespaart. De meeste mensen interesseert het namelijk geen ruk hoe een computer werkt, hij moet het gewoon doen!

Fervente Windows gebruikers die overal omheen willen kunnen buigen en allerlei trucs uithalen, ja natuurlijk kopen die geen Apple! Ik geef ze groot gelijk. Maar als je dan als doorgewinterde hacker iemand irritant gaat noemen die iemand anders die geen verstand heeft van computers staat te overtuigen van zijn enige optie op probleemloos dom computeren, dan ben je wel heel sterk aan het verzetten tegen het FEIT dat voor de gemiddelde consument een Apple vele malen geschikter is dan een Windows product.

Zo wordt wederom weer bewezen dat Windows huilers grotere klagebalken zijn dan ze de Apple fan afschilderen. Want de echte Apple fan zal meteen toegeven dat als je dingen wilt doen die niet de bedoeling zijn van een computer, dan moet je Windows nemen want Apple is helemaal dicht getimmerd. Maar de Windows fan schijnt het maar niet in zijn systeem te willen krijgen dat als je echt geen idee hebt wat je doet, een Windows bak 4 jaar eerder ophoudt met werken dan een Mac, en dat je dus beter van Windows af kunt blijven.

Zo blijft de gemiddelde consument lekker Appeldom en hoeft hij zich niet met allerlei ingewikkelde processen bezig te houden om de boel draaiende te houden, en heeft hij dus tijd over voor leuke dingen: shoppen voor een Ipad ofzo.

KEN UW KWALITEIT

Op aarde is altijd een gelijke hoeveelheid water, en equilibrium is er nooit dus is er altijd altijd ergens droogte en ergens anders nattigheid. Een mensenleven is een aarde op zich, en volgens mij moet je het daar mee doen. Zo zie je dat mensen die voor hun werk leuk moeten zijn, thuis vaak anders zijn.

Toen ik op school zat ging ik skateboarden en dat was heel leuk ondanks alle valpartijen. Ik ben op een bepaald moment gestopt en jaren heb ik geen board aangeraakt. Later heb ik nog een keer zo een ding aangeraakt en dat was op zn zachts gezegd geen succes. 

Vrij recent heb ik een poging gedaan om te snowboarden. Een poging van een paar dagen heeft me eigenlijk alleen maar frustratie opgeleverd over hoe evenwicht op een bord zo verschrikkelijk uit mijn systeem geraakt is.

Vandaag stond ik op een windsurfplank en na een kwartier kreeg ik snowboard flashbacks. Een keer of 5 heb ik mezelf verteld me niet aan te stellen en aangespoord om door te zetten. Vol goede moed weer op gestaan om mezelf te overtuigen dat het echt wel lukt. Na uitsluitend vallen en slechts 2 keer het zeil uit het water kunnen krijgen tot op rechte stand zonder te sturen heb ik mijn vermoeide lijf en ziel gedemotiveerd zittend op het bord geplaatst. 

Dat voelde prettig tot ik zelfs zittend van het bord af mieterde, en DAT was voor mij echt de cue om het gereedschap uit het water te halen en er de brui aan te geven. Omgekleed probeerde ik me te verplaatsen in die jonge gozer die ging skateboarden; liet hij zich op dit soort momenten uit het veld slaan? Ik kon het me niet herinneren.

Toen moest ik even denken aan de eerder genoemde balans. Op school kan ik me niet anders herinneren dan dat ik er niet mee bezig was. Het zal allemaal wel, het ging vanzelf dus waarom zou ik er aandacht aan besteden. Natuurlijk kon ik er tegen dat skateboarden niet vanzelf ging! School was alleen maar denken aan wat je in je vrije tijd kon doen, dus dat belaste op geen enkele manier mijn moeilijkheidsfactor. 

Als ik nu kijk naar mijn werk en hoe dingen moeizaam gaan en ook maar niet verbeteren of blijk geven van groei en zelfs eerder toespelen op nog moeilijker worden, natuurlijk wil ik dat in mijn vrije tijd dingen soepeler gaan! Ik heb helemaal geen zin in gekloot in mijn vrije tijd, dat gebeurt de hele week al op mn werk. 

Een stapje verder in mijn gedachtegang kwam ik tot de conclusie dat ik van kinds af aan al gewend ben dan vaardigheden vanzelf komen, of helemaal niet. Dat heeft nog steeds zo veel effect op mij; dingen die meteen goed gaan hou ik aan vast en dingen die moeilijk zijn ga ik uit de weg. Het verschil lijkt ook steeds groter te worden; dingen waar ik goed in ben krijg ik steeds meer zelfvertrouwen in, en dingen waar ik niet goed in ben ga ik heul snel uit de weg. 

Ik denk ook niet dat ik daar nou een oordeel aan moet hangen want zolang ik nog zo veel dingen heb waar ik goed in ben en energie uit kan halen, kan ik leven zonder me tegen gehouden te voelen. Nu moet ik nog leren die energie goed te richten en er ook echt kracht aan te geven. Dan kan ik dingen met borden maar niet goed, ik heb weer andere kwaliteiten.

URBAN VIDEO

Stel je toch eens voor dat je in een videoclip zou leven van een rapper. Zit je daar in je bontjas op een luxe fauteuil. Het zweet gutst zo hard je bilnaad in dat er zalm tegen in begint te zwemmen. Zo stoned als een garnaal ben je en de cameraman moet op de grond gaan liggen om je gezicht in beeld te krijgen omdat de spieren in je nek zo verslapt zijn dat je het eigen hoofd niet meer omhoog kunt houden. Er staat een schaaltje chokotoff op tafel maar je realiseert je dat je kaken die taak niet aan kunnen. Bovendien zitten er zo veel gouden en diamanten dingetjes met tweecomponentenlijm op je tanden dat een chocolaatje zelfs in nuchtere staat drie dagen werk inhoudt.

Het enige wat je nog een beetje omhoog houdt is die met platina bewerkte wandelstok, al lijken het er wel twee van waar jij zit. Daar komt een stel van die te ver door gegroeide zwarte billen, gescheiden door een streepje gele stof, recht op je hoofd af. Zo snel als je kan stel je de regisseur op de hoogte dat het vast een beter plan is om nog een set billen te gebruiken en van beide kanten te benaderen om te voorkomen dat je van je wandelstok afzakt. Voor het gezicht is het leuk als je een slok champagne neemt, maar dan slijp je met het diamantje op je linker voortand een stuk van het glas af, van schrik gooi je de rest van het glas leeg over een set hete billen waardoor het stoom je zonnebril doet beslaan, precies op het moment dat je een stukje moet voorbrabbelen van de autocue.

Zo, de binnen scenes zijn af voor vandaag, en je bent blij dat je even naar buiten mag al heb je absoluut geen vertrouwen in je rijvaardigheid en je weet wat je te wachten staat; een auto die je al rijdend moet laten “bouncen” Het probleem is dat voor je gevoel de hele wereld al op en neer en heen en weer gaat, en je maakt je zorgen of je die laatste slok champagne met stukje vers geslepen glas wel binnen kunt houden. Het gaat je allemaal net goed af als je vervolgens met je homeys naast de auto moet gaan staan. Staan gaat je namelijk niet zo goed af waardoor je in een stand hangt die de cameraman weer verzekert van een plek op de grond. De regisseur hangt voor het mooie nog een extra tien kilo goud om je nek en dan gebeurt het; je pleurt om en haalt met de diamanten ring van je rechterhand het mos tussen twee stoeptegels los. Dat mist die cameraman natuurlijk precies, want die is nog steeds omhoog aan het filmen. Als je hem de waarheid wil gaan vertellen zie je dat je hem al knockout hebt geslagen met de 17,9 kilo goud om je nek.

Nee bedenk je nog maar eens goed als je denkt een beter leven te hebben als Urban Artist. Het mag dan leuk betalen maar dat is 80% gevarengeld en onregelmatigheidstoeslag. Netto is dat allemaal niet zo veel. Probeer bovendien maar eens een zorgverzekeraar te vinden als je “Ja, dagelijks veel” moet antwoorden bij de vraag;  “Drinkt u en / of gebruikt u drugs?” “O, en ik draag doorgeladen vuurwapens in mijn Karl Kani trainingsbroek” Ze zien je al aan komen met je auto die ongecontroleerde bewegingen kan maken, en je tandglazuur opvretende bling – lijm, en je achterbank vol wisselende seksuele partners met twijfelachtig medisch dossier.

Nee je kunt beter bij de bank gaan werken. Een beetje op kantoor zitten en geld van de ene naar de andere plek schuiven. Als dan aan het licht komt dat je een miljoentje zo vaak verschuift hebt dat het niet meer te traceren is, kun je de gouden handdruk waar je de deur mee uit geschopt wordt op maken onderweg naar de Roemeense bank waar je dat miljoentje weer cash kunt opnemen. Urban Banking, daar zit het geld en dan ben je ook nuchter genoeg om er van te genieten.

WASSENDE WIND EN WATER

Zo lang als ik me kan herinneren, en in het bezit ben van rijbewijs in auto, doe ik regelmatig de zeer Hollandsche uitspraak; “Zo, je zal moeten fietsen nu” Vanaf het moment dat ik kon fietsen heb ik er al een hekel aan gehad om dat in de regen te doen. Dat heeft vooral te maken met het feit dat Neerlandsche regen een boezemvriend heeft, waarmee hij altijd samen de deur uit gaat; wind. Ik heb wel eens het gevoel dat ik samen met dit koppel ben opgegroeid. Ik ben nooit echt klein geweest, maar ik ben wel behoorlijk groter en grover geworden door de jaren heen en die 2 eigenschappen zijn zeker toe te kennen aan mijn 2 niet graag geziene “vrienden” regen en wind.
 Beantwoorden Doorsturen

DE REST

Ik loop in een winkelstraat, eigenlijk is het veel drukker dan mijn tere aura aan kan maar ik wil iets hebben en daar moet je wat voor over hebben. Opeens verplaatst de lucht zich anders langs mijn gezicht en in dezelfde seconde neemt mijn rechter broekspijp een andere stand in dan mij vaste looppatroon gewend is in deze overdekte toestand. Ja hoor, mijn knie raakt iets en als gevolg daarvan zie ik de mooie tegelvloer op me afkomen. De seconde die volgt vult zich met primaire reflexen; ik kijk, zie, corrigeer en mijn horizon trekt weer bij en bevestigd daar mee dat ik niet op mn bek ben gepleurd.

In de kijk-reflex heb ik in me opgenomen dat het een kind was die mijn knie raakte (of andersom, net hoe je het zien wilt) die even keek van “Heej!” en daarna virtueel onverstoord zijn spelende weg vervolgde. Pakweg 3 seconden na de eerste tekenen van impact zich openbaarde in een verandering van luchtsituatie riep een door mij nog niet opgemerkte ouder van het geraakte kind; “Tja, het zijn kinderen he?!”  Mijn “het is al goed” reflex werkte goed vandaag en in seconde 4 waren de ouders gerust gesteld.

Daar kwam het, 1 minuut later, verdwenen uit het overdekte gedeelte, verwijderd van de ouders en het dwarrelende kind; Het besef dat ik ze niet gerust had gesteld, maar dat ze zich er niet druk om maakten dat hun kind in een volle winkelstraat structureel mensen voor de voet aan het lopen was. Ik kon me geen “sorry” of  “oeps” herinneren van de paar seconden waarin dit tafereel zich afspeelde. Want uitdrukkingen in die trant zijn dan nog nuancerende factoren die een acceptabele draai kunnen geven aan de kuthouding die deze ouders in 1 treffende zin samenvatten.

Wacht maar tot ze ouder zijn en met 3 kinder en 2 boodschappenwagens zo breed mogelijk in het pad van de supermarkt gaan staan om een zinloze discussie aan te gaan over welke tijgernoten het lekkerst zijn, terwijl het geen klote uit maakt, omdat in alle smaken dezelfde 4 E-nummers zitten die je er meer van doen vreten. Vervolgens gaan ze naar de kassa om hun achterlijk grote hoeveelheid troep zo breed mogelijk uit te stallen en eerst weer in gaan pakken voordat ze de pinpas gebruiken terwijl er heel duidelijk staat; u kunt meteen beginnen met pinnen. Bij de betaalautomaat van de parkeergarage moet dan een kaartje opgedoken worden uit een handtasje die duidelijk naar een andere dimensie voert, omdat het kaartje achter de buffetkast ligt, en dan moet je eerst de bank verschuiven voordat je die van de muur af krijgt. Bij de slagboom weigert de automaat, natuurlijk, die automaat weigert nog wat te doen voor zulk vervelende lui, ik snap die automaat heel goed maar ik sta er achter te wachten.

Dan realiseer ik dat de geschiedenis zich gewoon herhaalt en zulk erfgoed van ouder op kind over gegeven wordt. (met een heel vies beeld in mijn hoofd wat bij vogels weer normaal schijnt te zijn) Voor hun beleving doen ze het goed en daar heb ik het mee te doen maar ik vraag me wel eens af of het anders kan en anders gaat en waar dat is. Ik zou me toch zo veel meer thuis voelen waar mensen nog oog voor elkaar hebben en niet hoef te wachten op een dubbel geparkeerde pooierslee die binnen even een geldclipje aan het halen is terwijl er 1 meter verder 2 parkeerplaatsen zijn. Ik zou graag in een wereld leven waar ik een kind kan redden van een draaideur zonder dat er een moeder op me af rent met de mededeling; “Blijf met je pisklauwen van me kind af teringhond!” Ik zou graag mn boodschapjes op de band zetten zonder dat er “ineens” 1 meer voor me staat in de rij. Als je het vraagt laat ik je graag voor.

Ik hou er maar aan vast dat het de bedoeling is dat ik me dagelijks blijf verbazen over de idioterie waar het soort waar ik blijkbaar onder val zich voort beweegt zodat ik er leuke stukjes over kan schrijven op vage blog-sites in de ijdele hoop dat ik ergens anderhalve kansloze op de rand van nadenken het zetje kan geven wat hij nodig heeft om mijn wereld aangenamer te maken. Als we allemaal bewust zouden zijn van wat 5 seconden voor verschrikkelijke indruk kan achter laten, durft niemand meer de deur uit dus dat is ook niks. Vriendelijk lachen, karma doet de rest!

HET WORDT TIET DAJJE WAT LEUKS VERTELT

Vrouwen zijn het meest trots op hun borsten volgens het nationaal bloot onderzoek. Roept een scala aan vragen bij me op. Waarom doe je zo een onderzoek? De meeste vrouwen (mannen ook) vinden het veel belangrijker wat anderen van hen vinden, dus waarom vraag je daar niet daar? Vrouwen die trots zijn op hun borsten, zetten die ze ook allemaal in om te krijgen wat ze willen? De meeste vrouwen die ik ken zijn alleen maar onzeker over dingen, vooral de dingen waar ze trots op zouden mogen zijn, komt die trotsheid voort uit of samen met onzekerheid over de borsten? Misschien worden dat soort dingen ook wel gevraagd, maar waarom hoor ik dat dan niet op de radio? Waarom vertellen ze niet iets interessants?

Maar ja, er wordt gesproken over tieten, en dan is het al gauw goed bij de luisteraar...

IK TELEVIZIE HET NIET

Televisie blijft maar een raar medium. Als je honderd jaar geleden iemand een 117 cm 400 HZ LED had gegeven met een digitale aansluiting, keek hij misschien zijn ogen uit maar als je hem vertelde dat de gemiddelde mens daar een paar uur per dag aan zou besteden zou hij je zeker voor gek verklaren. Zoals met zo veel media heeft TV zo enorm veel potentie om mensen informatie te geven waar ze blijer, slimmer en gezelliger van worden. Ik zeg dat het die potentie heeft omdat het net zoals bij alle andere media vaker niet zo gebruikt wordt dan wel.

Het wordt gebruikt om je politieke opvattingen te beinvloeden met halve informatie. Je koopgedrag wordt bepaald met vrolijk ogende leugens waarbij cruciale informatie weg wordt gelaten, terwijl je die als consument juist hoort te weten. Je wordt overladen met de ellende van de wereld door de ogen van de maker van het programma, waardoor je niet per definitie een redeliojk beeld krijgt van wat er nou echt aan de hand is.

Als alternatief heb je programma's die je vrouwelijk kant aanboren met inrichten, tuinieren, dansen, zingen, schaatsen en koken waarbij de onderzoekers die tot de conclusie zijn gekomen dat je van Mozart luisteren slimmer wordt, waarschijnlijk bij het onderzoeken van deze programma's tegenovergestelde resultaten zullen behalen.

Televisie? Ik ga liever wat leuks doen. In de regen fietsen, op zoek naar een grote drol waar ik doorheen kan sjeezen. Of een kwartiertje flossen. Reisje naar Afganistan om te kijken hoe de situatie echt is, en met een witte vlag zwaaien om in mijn beste Afgaans uit te leggen dat het veel leuker is om elkaar bloemen te geven. Zonne of Paarde, dat maakt niet uit.

En terwijl ik dit schrijf, klinkt er uit de speakers hier; "Everybody wants to be on TV" Waarom heb ik daar geen last van? Ik vind het zo normaal om raar te zijn...

ER EEN MENSJE DOOD AAN HEBBEN

Vandaag zag ik midden op de weg een aangereden egel liggen. Ik vind dat een rotgezicht en volgens mij de meeste mensen wel, en ik vroeg me zo af hoe dat dan zit. Want met een kat heb ik het ook, en een konijn en een hond maar niet met een duif of een meeuw. Nou zijn de laatste 2 misschien slechte voorbeelden omdat een meeuw een keer een patatbakje uit mijn handen griste toen ik een “klein” ventje was, en duiven achtervolgen me al lange tijd met hun schijt op mijn bezittingen.

Maar ze maakten het wel duidelijk; als een dier in je beleving onschuldig is dan wens je het niet dood en vind je het zielig als dat wel gebeurt. Hoe meer een dier jou persoonlijk leed heeft bezorgd, hoe groter de kans wordt dat je er minder om geeft als het sterft. Kinderen zijn ook dieren die we niet graag dood zien, volwassenen daarentegen; we vinden het rot en als je het ziet is het niet prettig. Maar als ik een dood mens die ik niet ken midden op de weg zou zien liggen, krijg ik niet dat “ahhhh” –gevoel net zoals bij dat egeltje. Gek, want het egeltje kende ik ook niet.

Misschien is het omdat het egeltje is aangereden door iets wat niet door zijn soort gemaakt is, iets wat hij niet begrijpt. Het mens had beter kunnen weten. Maar die slang wist ook niet beter, en dat komt weer door de reputatie van onbetrouwbaarheid die slangen hebben wat volgens mij ook een product van de mens is. Ik kan het niet helpen om soms te denken dat het komt omdat we onszelf meer als een plaag op deze planeet zie dan we zelf denken. Dat we het niet zielig vinden omdat mensen toch maar vervelend tegen elkaar doen, en er ook niet mee ophouden als we aan elkaar duidelijk maken dat we dat niet prettig vinden. Als er dan 1 dood is waar je geen binding mee hebt, ach alleen maar meer ruimte voor mij.

Ik vraag mezelf wel eens af of we onszelf misschien helemaal niet zo een leuk dier vinden. We vinden ons net zo onbetrouwbaar als de slang, en dan maakt het niet meer uit wie er onder een auto terecht komt.

DE TIEVES

Sommige mensen moet je alles uitleggen, dan heb je er een paar waar je herhaaldelijk dezelfde dingen aan uit moet leggen, dan krijg je de mensen die simpelweg niet luisteren, vervolgens krijg je een hele tijd niks, en dan ben je beland bij de lui waar je beter geen woord tegen kunt zeggen omdat ze zo ver in hun eigen wereld zitten dat geen lettergreep die je uitspreekt langer dan 2 seconden blijft hangen.

Het heeft geen zin om iets samen te ondernemen met de laatste categorie. Wat je ook zelf verzint als goede aanvulling op de activiteiten, het wordt meteen in de wind geslagen want eigenlijk doen ze het liever zelf. Het zieke is ook dat ze heel veel voor elkaar krijgen in al hun simpelheid. Ik zeg; laat ze het dan ook zelf doen! Jij weet het toch zo goed? Ga je gang, veel plezier!

Ik zeg; zet zulke lui bij elkaar, laat ze in al hun idioterie alles voor elkaar krijgen, en zorg dat de rest van de mensheid die wel in staat is tot dynamisch samen werken verstoken blijft van deze sociale voorhamers. De tieves!

LED (Life Event Dichter)

Voor zij die het nog niet wisten; ik ben Life Event Dichter (LED) wat simpelweg inhoudt dat als je een bijzondere gebeurtenis in je leven doormaakt, en je wilt daar kracht bij zetten met een sterk gedicht of mooie teksten, dan ben ik je man! Tenzij je met een ander trouwt, dan ben ik je gewoon je tekstschrijver. 

Voor zij die het nog niet wisten; de afbeelding boven aan deze blog is een link naar mijn website waar ik mijn dichtactiviteiten op bijhoud. Kijk voor mooie nieuwe voorbeelden of nieuws!

Wat jullie zeker niet weten is dat er nu nieuwe dingen op staan, want dat is echt pas NET. Veel plezier, en denk aan mij voor teksten bij je volgende Life Event!

LACHEND OP JE BEK

Ik moet er niet aan denken dat ik aan niets meer zou moeten denken. Als alles maar vanzelf ging en elk stapje is maar goed. Dat het leven je bedient op je wenken met een schouderklopje en schouderklapje, want je weet niet hoe het moet anders had je eerst fouten gemaakt. Plat op je bek voelt veel beter dan dat je van de zijkant wordt geraakt, dan voel je nog niet wat er wordt bedoeld en zie je niet wie er heeft uitgehaald.

Voluit vooruit schuren met je kin op rauwe tegels en als de gedachte is ingedaald lik je alle kouwe zegels om in je boekje te plakken. Is het boekje eenmaal ingeleverd krijg je een beloning die niet zo snel meer weg zal zakken bij je thee met honing en een koekje en dan kun je zelfs nog lachen om die korsten op je smoel.

WELKOM ONBEKENDE

Als het stopt, waar gaat het dan door? Ik kan niet zo maar bruut afkappen. Ik voel dat het niet klopt en geef gehoor aan mijn gevoel met de nodige stappen, want als ik de deur gesloten moet houden voor hij die vragen heeft, sta ik zelf buiten. Voel me niet minder klote als ik denk aan zouden en hoe meer het leeft, hoe liever gooi ik mezelf door de ruiten. Al het domme gelach, wie zijn al die mensen en waarom halen ze alleen voldoening uit het gevoel van vals gezag? Ik zou ze van alles kunnen wensen, maar ik luister alleen nog naar mij omdat ik me niet meer wil vervagen met de waarheid van een ander. Hoe het ook zij zal ik me niet meer verlagen zodat ik kan zien dat het verandert. Steken doet nog steeds pijn sinds de laatste keer dat ik prikte. Een kwestie nog van weken dat het over zal zijn dat ik me daar voor het laatst in schikte.

Waar het pad me heen gaat leiden is voor jou een vraag en voor mij een mysterie. Het onbekende maakt me niet meer rouwig om het scheiden van die haag van ongerichte hysterie, maar de stappen moet ik zetten als ik weer op wil gaan letten voor de klappen die ik krijg. Het onverwachte blijkt zo vaak na angstig wachten toch zo veel zachter.

BEIDE BENEN STEVIG IN DE LUCHT

Soms dwaal ik zo af in mijn gedachtegang dat ik tot conclusies kom die ik zelf bijna niet meer begrijp. Het geeft me rust, maar ook een hang naar aardse dingen. Die tegenstrijdigheid zit is alles wat ik doe, contrasten zijn voor mij stukken kunst waar een glimlach wekenlang op kan drijven. Vroeger kon ik er enorm van genieten als mensen die enorme contrasten die ik maakte, maar ook degene die er al waren maar door mij werden aangeduid, voor geen meter begrepen. Nu vind ik het veel leuker als ik mensen ze kan laten inzien, of als mensen ze zelf zien, nog beter als iemand anders mij verrast met een contrast wat me nooit opgevallen is.

Ik hoor wel eens zeggen; “Je kan pas met geld omgaan als je steenrijk en straatarm bent geweest”  Daarom is een contrast ook zo een sterk beeld; je ziet in 1 oogopslag beide kanten en dat maakt het zinnige informatie die je kunt verwerken tot een opvatting. De liefhebber van het contrast is ook meer dan bereid zijn opvattingen in te ruilen voor een sterker beeld, waar wellicht een meer treffende opvatting uit voort kan komen. Dus mocht je me voor het eerst zien en ik laat na een dikke slok bier een snoeiharde boer, vraag dan; ”Wat heb je nog meer voor interessants te vertellen?”

LACHEN VERPLICHT

Wat zou er toch gebeuren als er een lach quotum zou zijn? Als er op toe gezien zou worden dat je elke dag een uur lacht? Ik heb wel eens op televisie gezien dat ze een lach-clinic deden, met als doel elkaar aan te steken met lachen. Lachen kan aanstekelijk zijn, maar het kan je ook doen neigen naar iemand op de smoel te meppen. Ik vraag me af als je 1000 willekeurige mensen van de straat zou plukken, en in zo een clinic zou stoppen, wat het percentage meelachers zou zijn. Laat jij je wel eens aansteken?

ONZIN IS RELATIEF

Hoe goed je in staat bent om ergens over mee te praten hangt af van hoe veel je van de betreffende materie begrijpt. Laat je daarbij niet misleiden door kennis; mensen kunnen nog zo veel kennis hebben van zaken, als ze niet de juiste verbanden kunnen leggen begrijpen ze het niet en is de kennis waardeloos. Ga er gerust van uit dat het voor komt dat mensen “onzin” tegen je praten omdat je simpelweg niet begrijpt waar ze op doelen. Soms is “onzin” duidelijk een geval van iemand die niet op jouw niveau kan meepraten, en jouw sterk onderbouwde reactie kan op deze persoon dan weer als “onzin” over komen.

Maar hoe bepaal je nou wanneer wat het geval is? Als je dat elke keer precies zou kunnen bepalen, dan begrijp je het. Aan de andere kant is er weer genoeg “onzin” die dat tegen spreekt. Je ziet dat dit een discussie is waar je nooit uit gaat komen. Het is ook heel belangrijk dat je daar nooit uit komt want het is de essentie van de dynamiek van groei. Als je alles werkelijk zou begrijpen heb je geen doel om hier op aarde te zijn. Zo werkt karma dus en dat is de reden dat er dingen gebeuren waarvan we het doel niet kunnen bevatten. Iemand die 7 mensen neer knalt, en daarna zichzelf. Er is niks wat die man zou kunnen vertellen wat de situatie voor ons anders zou maken, als hij nog leefde om er wat over te kunnen zeggen.

Toch heeft ook deze gebeurtenis een doel voor de slachtoffers en nabestaanden. De ironie is dat als je zou begrijpen wat dat is, je misschien wel de straat op zou gaan met een wapen om mensen “uit hun lijden te verlossen” Het accepteren dat ook dit soort dingen een doel hebben kan je verlossen van een negatief toekomstbeeld, echter het bevatten er van zou depressie kunnen versterken. Het leven zit vol met signalen, pik ze op, maar vraag niet naar antwoorden want die heb je allemaal al.

HOU JE BEK OPEN!

Vandaag mocht ik weer aanschuiven bij mijn favoriete Spaanse dame, en ook al is ze mijn tandarts kan ik dat zeggen omdat het de enige Spaanse dame is die ik ken. De verdoving was licht, het geboor minimaal en ik heb niet 45 minuten de rek van mijn mondhoeken hoeven testen. Ik heb even kunnen vertellen dat ik blij ben met haar, want volgens mij horen tandartsen dat niet zo vaak. Bij andere tandartsen heb ik bij booractiviteiten altijd napijn gehad, wat soms weken duurde. Andere tandartsen moesten na het boetseren altijd 3 weken naboren om het weer als een tand aan te laten voelen. Deze tandarts laat in 60% van de gevallen meteen een fijn aanvoelend element achter zonder napijn.

Enigszins ongemakkelijk werd het compliment in ontvangst genomen, een duidelijk effect van onwennigheid. En dan mag je na 4 afspraken binnen een maand naar de receptie om weer een “gewone” afspraak te maken en dat duurt dan een half jaar. Zo kon ik de deur uitlopen het zonnetje in, en mijn mondhoeken op geheel eigen wijze testen.

OP VERZOEK

Op verzoek heb ik mijn achtergrond aangepast. Op mijn eigen computer met asociaal groot beeldscherm kwam het hersenspincels logo namelijk niet achter de tekst, dus ik heb er nooit last van gehad. Ik vroeg me wel eens af of iemand anders dat wel had gezien het feit dat ik wist dat hij bij kleinere monitoren knap moeilijk leesbaar is soms.

Vandaag de eerste reactie gehad met de vraag om te verbeteren, bedankt Hester! Dan gaan we het natuurlijk gelijk aanpassen. Natuurlijk gaat dat nooit meteen zoals je wil, dus misschien dat hij nog een paar keer bijgesteld wordt tot het naar mn zin is, blijven kijken dus!

HOLLAND CASINO OF IKEA?

In mijn browser valt een kopje op die leest; “Gokkers zijn impulsief” Het valt op omdat het zo voor de hand liggend is, of misschien wel lijkt? Door mijn laatste vraagteken besluit ik er op te klikken om te kijken of ik nog bijgespijkerd kan worden. “Gokkers zijn impulsief, ze willen alles hier en nu en schakelen over op een verkeerde logica waardoor ze tijdens het gokken dom zijn” Niks nieuw dus, maar er stond een voorbeeld in waarbij duidelijk werd dat gokkers buiten het gokken om vaak op dezelfde manier met het leven om gaan, en dat deed me herinneren aan een praktijk voorbeeld;

Ik sta bij Ikea in de rij bij het restaurant en na een paar mensen achter mij wordt het hekje gesloten waardoor er niemand meer aan kan sluiten. Ik kijk op, en 7 grote lcd monitors prijken de tekst; “Deze kant van het buffet is gesloten, wij helpen u graag aan de andere kant” Voor wie last heeft van zijn ogen en/of navigatie wordt deze tekst bijgestaan door pijlen die het op een paar meter afstand liggende rechter buffet aanwijzen. Terwijl we bij het eten aan komen is er nog 1 stel mannen die zichzelf over het hek heen tilt en aansluit. Aangekomen bij de kassa heb ik zicht op het hek gedeelte. De vitrines zijn inmiddels leeg gehaald en er staat nog een handjevol mensen bij het spoedig te sluiten buffet. Een vrouw ziet de volgelopen rij aan de rechter zijde, en de leegte aan de linker zijde. Een logische keuze maakt ze door naar het linker buffet te lopen, komt bij het hekje aan, kijkt omhoog naar de monitors en probeert toch nog of het hekje misschien niet handmatig geopend kan worden. Nog maar even rammelen dan. Achteruit lopend kijkt ze nog een keer aandachtig naar de monitors alsof het lezen van Nederlands en Engels haar heul moeilijk af gaat.

De moraal; “Ik wil nu eten, links staat een kortere rij dus daar wil ik in” Op dat moment hebben de meeste mensen al besloten dat het antwoord moet zijn; ”Dat kan” en zijn de hersenen niet in staat om een ander antwoord te verwerken. Een soort gok-domheid zo je wil. Ik zie dat eigenlijk dagelijks gebeuren in diverse situaties bij de meest uiteenlopende mensen. Het grappige is dat het internetartikel gokkersimpuls vooral aan mannen verbind terwijl in vele praktijk voorbeelden net zo veel vrouwen verwikkeld zijn. Mensen zijn vooral gericht op wat ze willen, en verwachten geen nee, accepteren het vaak zelfs niet. Vrouwen zijn daar niet verschillend in ten opzichte van mannen al kunnen ze er misschien anders er mee om gaan, of komen ze niet vaak in gelegenheden waar dat gedrag voor de dag komt.

HERSENSPINCELS 2

Ik ben zo langzamerhand een selectie aan het maken voor deel 2 van mijn drieluik en er dienen zich nieuwe kandidaten aan om er in te komen. Opdrachten zijn welkom, en wellicht vind ik het treffend genoeg om in mijn 2e bundel te komen. Voor een gedicht op maat, neem contact op met mij op e-mail adres; hersenspincels@gmail.com en wellicht komt daar wat uit geschikt om in mijn 2e bundel terecht te komen.

ANALOOG OF DIGITAAL?

De eeuwige discussie tussen liefhebbers; tape of harddisk opnames? Digitale film of ouwerwesse 8mm? SD of een rolletje? Solid state modelling of buizen? Regulier of alternatief? Papier of vinyl? Laminaat of parket? Massief hout of spaanplaat fineer? 

Feit is dat we allebei de mogelijkheden hebben en over smaak valt niet te twisten als zou ik een tango wel aanraden. Waarom moeten we kiezen? Het is ook allemaal nog zo ouderwets "dat kan niet" of "dat kan niet meer" Ik wil een analoge gitaar en laminaat. Ik wil harddisk opnames en een buizenversterker. Ik wil alternatieve geneeskunde en massief houten meubels, tenzij de spaanplaat fineer net zo mooi zijn en goedkoper. 

Komt er op neer dat ik wil kunnen kiezen voor alle opties die er zijn binnen mijn geweten, budget en gevoel zonder dat een of ander badvarken me gaat vertellen dat ik het fout doe, want die stuur ik meteen naar huis. Dus mensen; stuur ze naar huis en richt je leven zo digitaal of analoog in als je wilt!

PESSIMIST, REALIST OF WAKKER?!

Een manier om mensen in vakjes te verdelen; dat is altijd leuk en we doen het maar al te graag. OK, hier is er weer 1;

Categorie 1: De pessimist. U kent ze wel; alles maar dan ook echt alles heeft een negatief toontje, en elk sprankeltje hoop wordt met met kracht gesmoord door een geweldig doom-scenario. De pessimist heeft geen onderbouwing; het is gewoon zo, en het wordt tijd dat ook jij je over geeft aan dit diep trieste noodlot, want als je dat niet doet dan kom je er nog wel achter, ha!

Categorie 2: De realist. Eigenlijk is hier slechts een kleine nuance ontstaan in de ellende van de pessimist. De realist wordt ook met hoge regelmaat aangesproken met de term "pessimist" Toch voelt hij zich beter dan de pessimist en zal er dus alles aan doen om deze benoeming te ontkrachten. ij zal ook de pessimist betichten van het missen van kansen, al weet de realist niet zo heel goed hoe hij dan zelf wel die kansen op positieve manier benut. 

Categorie 3: Wakker. De wakkere wordt door zowel de pessimist als de realist gezien als een optimist. Hij is het allerminst, want hij weet maar al te goed waar de valkuilen liggen, maar ziet ook zonneschijn zonder roze brillen. De wakkere staat voor aangename en onaangename verrassingen, maar zal er nooit van staan te kijken. 

Categorie 4: Optimist. De optimist heeft maar 1 motto dat hij met alles in zijn leven toe zal passen; "Het komt wel goed..." Tot irritatie van categorie 1-3 krijgt hij vaak gelijk. Echter is er binnen deze categorie een tweedeling; 1: dom geluk 2: werkelijke zen. 1 moet nog een pessimist worden, 2 hoeft niet meer terug te komen.

Deel jezelf in, vergeet het gelijk weer, en ga door met je leven...

KAAS: NIET (OM) TE VRETEN

In de supermarkt staan sommige klanten soms heel lang bij een vak te klootviolen om een keuze te maken. Wat ik dan niet begrijp is dat het enige waar je over zou kunnen twijfelen bij een product zijn de ingredienten, maar toch zie ik ze nooit het etiket lezen. Als ik in de weg sta bij een vak (en dat is zeeeeeeeeelden) dan lees ik etiketten, zodat ik weet welk vergif ik in mn donder ga flikkeren. 

Stom voorbeeld; smeerkaasje knoflook a la paturain, valfrais, boursin en noem nog maar 28 merken op. Ik had bij mijn supermarkt van keuze 3 opties, met 3 prijzen van laag naar hoog. Ook al is dat niet altijd het geval had nummer 1, kaasje goedkopie een keur aan E-nummers in zich, die overigens tegenwoordig vaak voluit Latijns geschreven worden want dat mag ook en de consument begrijpt dat niet. 

Kaasje 2, de middenklasser wat iets duurder, maar deed duidelijk mee aan de E-nummer vermindering en beloofde mij een acceptabele vergiftiging. Enigszins geneigd om meteen de "pleur in die kar" actie uit te voeren, viel mijn oog toch op de professioneel ogende "te duur voor mijn budget-kaas" 

Ik pakte de verpakking om tot de conclusie te komen dat ook deze kaas niet E-nummer vrij was, en een verrassend ingredient bevatte; stikstof. Stikstof?!?!?!?!!?!?!?!?!!??!?!?!?!?!?!?!!? Ja, en het stond er gewoon op. Tot zover de "lagere klasse" die de mond volpropt met "goedkope rommel" en de goed opgeleide intelligente medemensch die zich "kwaliteitsproducten" kan veroorloven. 

Ik zeg het nog 1 keer voor iedereen die op wil letten; "U WORDT VERGIFTIGD, HET IS AAN U HOE ERG, NEEM DAT KWARTIERTJE PER WEEK EXTRA OM DIE KEUZE TE KUNNEN MAKEN"

MIJN OOG(OP)APPLE

Geniaal weer hoe die gasten van Apple dat doen; een keynote op internet zetten over alle fantastische features van hun geweldig nieuwe OS, en dan zeggen; "Hij komt in Juli uit" Niet zeggen wanneer, nee, als je een bericht wilt krijgen als hij te bestellen is moet je inschrijven.

Geniaal punt 1: Iedereen een mooi product laten zien en vervolgens lekker laten kwijlen en wachten, zodat de onbereikbaarheid van het product een verlangen groter maakt.

Geniaal punt 2: Mensen kun contactgegevens innen om inzicht te krijgen in de gebruikers, en gegevens kun je altijd verkopen.

Geniaal punt 3: Je weet hoe veel klanten je minimaal gaat hebben dus kan je de server er op voorbereiden zodat mensen ook snel kunnen downen en tevreden zijn.

Apple weet hoe ze de markt moet bespelen, maar dat mag ook, want de kwaliteit en garantie van de producten die er tegenover staan zijn er ook naar.  Een bedrijf dat in "de crisis" telefoons, computers, mp3 spelers en tablets verkoopt die (flink) duurder zijn dan de concurrent, dat geeft aan dat ze goed bezig zijn. Ik mag hopen dat Apple straks Monsanto opkoopt omdat de mensen alle vergif ellende van die klootzakken niet meer accepteren, en dat Steve Jobs zegt; "Ifood; healthy; for real!"

DOODDICHTER

Zo schreef ik ooit een gedicht voor mijn moeder, wat ik op haar crematie heb voorgedragen. Natuurlijk raakte ik de juiste snaar met die woorden en werd het goed ontvangen. Kort daarop sterft mijn collega aan dezelfde vorm van kanker, en spontaan ontstaat een nieuw gedicht. Ook dit gedicht valt heel er goed hoor ik via via, want het onderwerp is zwaar en mensen praten daar niet graag over. Slechts 1 persoon spreekt me er direct over aan.

Het is ook deze persoon die me vraagt om een gedicht te schrijven voor zijn net overleden zus. Ik twijfel geen moment en accepteer. Het is een triest verhaal, 42 jaar met 2 kinderen van 6 en 9, binnen 10 weken na diagnose overleden. Het is ook een moeilijk verhaal want als ik gebeld word heb ik 1 dag om het te schrijven en ik ken haar niet dus ik moet me inlezen.

Het gaat heel goed, en mensen zij verbaasd. Het wordt me duidelijk dat ik hier een uitgesproken talent voor heb en dat ik er wat mee kan doen, en ik heb besloten dat ik er wat mee ga doen. Ik realiseer me dat het een vreemde business is, maar ik heb ook gezien dat er originaliteit ontbreekt in rouwteksten tenzij mensen zelf het talent hebben om ze te maken. De standaard is in ieder geval heel saai en zonder spirit.

Daarom ben ik vanaf nu ook; dooddichter; alleen te bestellen door de levenden.

RADIO VERIONICA = AUTISME

De mens is een gewoontedier en daar ben ik het niet mee eens. Het wordt ook tijd dat we gaan stoppen om deze uitspraak te doen, al is dat al weer veel meer regulering dan ik aan kan. Onder invloed laten we ons te veel gewoontedier worden en er ie werkelijk niemand die daar gelukkiger van wordt, al denken de mesten van wel. Licht autisme wordt geaccepteerd, we hebben het allemaal dus dat is goed. Maar het geeft gelegenheid voor uitpsattingen die een hel zijn voor zij die losser willen leven.

Radio Veronica is daar een uitsteekbaar voorbeeld van; afspeellijsten die elke dag weer op elkaar lijken met nummers die nooit uit hadden mogen komen maar ja, het paste bij het tijdbeeld. Nog een keertje "Total eclipse of the heart" "paradise by the dashboardlight" en nog veel meer van dat soort verschikkelijke gedrochten die deze planeet een slechtere plek maken.

Dan komt Don Henly weer om de hoek kijken. Zijn we nou 30 jaar later die vent nog niet vergeten? Als je nou 30 jaar niet werd geconfronteerd met het afgrijselijke werk van die man, en je hoorde dat ene kutlied een keertje zou het nog grappig zijn ook. Maar Radio Veronica schijft die poep wekelijks en bij voorkeur dagelijks in je strot, en dan moet ik leven met mensen die vrijwillig zulkde zenders aan zetten? Het is toch oneerlijk ook he?

Vervolgens moet ik aanhoren dat ik teringherrie luister, ja omdat jullie het allemaal te moeilijk vinden! Het wordt niet elke 3 seconden op de radio gedraaid dus dan zal het wel niet goed zijn. En als ik dan een keer een hitje draai waar je wel wat mee kan, dan hoor je het niet. Omdat je niet luistert, het gaat allemaal aan je voorbij, daarom kun je dat kutlied ook 7 miljoen keer horen, elke 5000 keer blijft er 1 nanoseconde hangen! Totdat ik weer "teringherrie" ga draaien, dan realiseer je weer dat je het niet kan begrijpen en zet je er tegen af. Pak daar dan ook maar 1 nanoseconde van op, maar dat wil je niet. Nee, het moet uit, omdat je na moet denken en DAT wil je niet.

Want als je nadenkt, kun je maximaal 10 minuten Radio Veronica hebben, en dan ga je massamoorden plegen als het langer duurt. Maar als je nadenkt had je dat ook al bedacht...