In de supermarkt staan sommige klanten soms heel lang bij een vak te klootviolen om een keuze te maken. Wat ik dan niet begrijp is dat het enige waar je over zou kunnen twijfelen bij een product zijn de ingredienten, maar toch zie ik ze nooit het etiket lezen. Als ik in de weg sta bij een vak (en dat is zeeeeeeeeelden) dan lees ik etiketten, zodat ik weet welk vergif ik in mn donder ga flikkeren.
Stom voorbeeld; smeerkaasje knoflook a la paturain, valfrais, boursin en noem nog maar 28 merken op. Ik had bij mijn supermarkt van keuze 3 opties, met 3 prijzen van laag naar hoog. Ook al is dat niet altijd het geval had nummer 1, kaasje goedkopie een keur aan E-nummers in zich, die overigens tegenwoordig vaak voluit Latijns geschreven worden want dat mag ook en de consument begrijpt dat niet.
Kaasje 2, de middenklasser wat iets duurder, maar deed duidelijk mee aan de E-nummer vermindering en beloofde mij een acceptabele vergiftiging. Enigszins geneigd om meteen de "pleur in die kar" actie uit te voeren, viel mijn oog toch op de professioneel ogende "te duur voor mijn budget-kaas"
Ik pakte de verpakking om tot de conclusie te komen dat ook deze kaas niet E-nummer vrij was, en een verrassend ingredient bevatte; stikstof. Stikstof?!?!?!?!!?!?!?!?!!??!?!?!?!?!?!?!!? Ja, en het stond er gewoon op. Tot zover de "lagere klasse" die de mond volpropt met "goedkope rommel" en de goed opgeleide intelligente medemensch die zich "kwaliteitsproducten" kan veroorloven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten