Aanstaande zondag vier september is mijn moeder al weer twee jaar dood. Twee jaar, een mooi getal voor de dualiteit die zich afspeelde in haar leven en hoe het allemaal is gegaan. Veel te jong gestorven ook al was het goed zo. Ik mag huilen maar het heeft geen zin meer. Ze had moeite met kiezen maar de moeilijkste keuze van allemaal maakte ze wel; ik ga. Beide uitersten van alle dingen trekken even hard zodat ik stil lijk te staan in waar de tijd is gebleven en dan zie ik op de kalender dat het zondag al weer twee jaar geleden is.
Mijn persoonlijke dualiteit zit hem nog het meest in het moment zelf. Ik weet het nog goed dat ik op donderdagavond bij haar in het verzorgingstehuis ben gaan liggen op een oncomfortabele stretcher. Mijn lieve schat Vanessa lag er bij, net een jaar samen maar er was geen sprake van dat ze er niet bij zou zijn. Het maakte de lig nog rotter maar dat kon me niet schelen. Slapen ging net en niet genoeg om kwalitatief te noemen maar we kwamen er doorheen. De dag brak aan en ik moest weer aan het werk. Het ademen ging door, ware het langzamer.
De werkdag begon die vrijdag vier september 2009, gesterkt door het feit dat ik niet wakker werd naast een dode moeder, zoals ik het gewild had dus ik bevestigde dat ik er goed op was voorbereid. Totdat de telefoon ging ergens tussen tien en elf met aan de andere kant die woorden waarvan je pas weet hoe erg je ze niet wilt horen als ze worden uitgesproken. "Maar ik ben pas net een paar uurtjes weg!" Zoals ik het gewild had...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten