CULTURESHOQUE

De wereld is zo klein, en toch hoef je niet ver te reizen om je te voelen als een buitenaards wezen. Afgelopen weekend had ik verlengde hemelvaart, dus ik dacht eens even mijn nieuwe omgeving te verkennen. Vaart zat er in, maar het was niet bepaald naar de hemel. Vrijdag begon ik eens met Luik, de Vlaamse benaming van Liège als verzet tegen de Walloniers. Luik ligt een 44 km van mijn huis en ergens op 3 kwart van die afstand passeer je een bordje wat er net zo goed niet had kunnen staan, want de kleurloze omgeving vertelt je wel dat je in België bent.

De nabijheid van de Nederlandsche grensch heeft geen enkele invloed op alles wat met informatie heeft te maken, want de borden om je heen schreeuwen; “Hier wordt Frans gesproken!” Op een enkel toeristisch plekje kom je 2 talige bordjes tegen, maar het moge duidelijk zijn dat men zich hevig verzet tegen Nederlands. Opvallend veel Nederlands wordt er op straat gesproken, maar gezien deze dagen zullen dat toeristen zijn of verdwaalde Nederlanders en/of Vlamingen. Verder is er geen enkele indicatie dat er iemand moeite voor jou zal gaan doen als het gaat om het spreken of verstaan van Nederlands. Het vooroordeel wat we hebben is dus waar.

Het wordt pas echt interessant als je in een situatie komt waarin je klant bent en dus eigenlijk koning zou moeten zijn. De 2 keer dat ik klant was is me heel duidelijk geworden dat er grofweg 2 soorten Walloniers zijn en wel zij die wel degelijk Nederlands verstaan en wellicht ook kunnnen spreken, en zij die echt op 20km afstand blijven van de Nederlandse grens en in hun bevestigd vooroordeel geheel Frans opgroeien. De eerste categorie was een terras. In het Frans spreek je de ober aan als “garçon” wat eigenlijk gewoon “jongetje” betekent. Uit principe doe ik dat niet, maar zo voelde hij zich wel. Meteen had hij door dat we Nederlands waren waardoor hij gevangen zat tussen zijn chauvinisme en de gedienstigheid die je van een ober mag verwachten. Dat resulteert in zo min mogelijk communicatie via praten, maar door mijn pogingen om Frans te spreken kwam hij enigszins tot rust.

De 2e categorie kwam ik tegen in de winkel Keymusic, waarvan heel toevallig het Haagse Rock Palace hoofdkantoor is. De teksten op de prijskaartjes waren zelfs in het Nederlands. Helaas resulteerde dat niet in het vloeiend Nederlands spreken van de medewerker die overduidelijk nog niet zo lang in deze winkel werkzaam was. Hij verontschuldigde zich voor zijn uitsluitend Franse uitdrukkingsmogelijkheden, met als gevolg dat ik een poging Frans deed en hij een poging Engels. Zo kom je er prima uit en eigenlijk is dat een betere ervaring dan hij die wel Nederlands spreekt, maar het door zijn chauvinistische voortanden moet bikken.