Ik ben niet zo een reiziger, vooral niet als het oncomfortabel en vreemd is. Ik hou van een beetje gemak en luxe en vind het fijn als ik mezelf makkelijk verstaanbaar kan maken. Ik ben dan ook niet jaloers als ik verhalen hoor over backpackers in Azie en alle ervaringen die ze meenemen. Tuurlijk is er veel te zien en zal het allemaal heel indrukwekkend zijn. Ik weet echter graag in de ochtend waar ik die avond slaap en heb graag het gemak van winkels en mensen die een taal spreken die ik versta om me heen.
De reis die ik net achter de rug heb voorziet prima in al die behoeftes, en daar ben ik erg blij van geworden. Maar ik werd ook onaangenaam verrast. Ik ben namelijk met reizen gewend dat ik weg ga, en daarna weer thuis kom. Deze keer ging ik weg, en voelde me op locatie zo thuis dat naar huis gaan weer als weggaan voelde. Nu ben ik twee keer weg gegaan en nog steeds niet thuis.
Naast een scala aan kleine dingen waar dat door komt is er een alles overheersende reden waarom ik me daar zo thuis voelde; al het ziekelijke gedrag van Nederlanders onder elkaar waar ik al jaren over klaag bestaat daar niet. Het is overduidelijk; in Nederland is ruimte schaars en probeert men zo veel mogelijk ruimte van de ander in te nemen om maar te kunnen ademen. In California is ruimte geen probleem dus blijven ze er ook van af. Daar kon ik mezelf zijn; ik kom niet aan jouw ruimte en jij die aan de mijne.
Mag ik nog een enkeltje naar huis?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten