NUCLEAIR DOORKACHELEN

De langste autoroutes die je binnen Nederland zou kunnen nemen liggen allemaal zo rond de 400 km. Vanmorgen reed ik een route richting de randstad van 220 km, goed voor meer dan de helft van een lange route. Het was een beetje omgekeerde wereld, want normaal gesproken wordt het richting de randstad drukker, en normaal gesproken wordt het naarmate de tijd vordert drukker.  Ik zeg normaal gesproken, want vanmorgen werd het dichter naar de randstad toe alleen maar rustiger, tot op het punt dat het eerder zondagochtend leek, misschien zelfs nog stiller.

 

Wekenlang zijn we bestookt met de meest extreme verhalen over wegafsluitingen, balkonverboden, helikopter oefeningen, ramen dicht beleid en logistieke chaos. Gevolg; veel mensen hebben zich van de weg af laten jagen. Blijkbaar kan dat dus, en een nucleaire top is daar voor nodig met al zijn grootheidswaanzin.  Nucleaire tobbers zijn wij, dat dit er voor nodig is om het zo rustig te krijgen op de Nederlandse wegen. Als het 3 of 4 keer zo druk was als vanmorgen, dan was het nog goed te doen geweest.

 

Dus waarom doen we niet in verminderde mate wat we vanmorgen deden, maar dan altijd? Omdat de rest van het jaar Obama er niet is? Ik zeg; Obama for Dutch Citizen! Of is het omdat het zo veel kost om al die politie eenheden te verzamelen op 1 punt? Ik zeg; hou ze daar! Bijkomend voordeel is dat je ze in de aangenamere gedeeltes van het land niet tegen komt. Wat de reden ook is dat dit niet elke dag gebeurt, we komen wel tot een oplossing. Want waar een wil is, is ook een (zeer rustige) weg.

 

WIJSHEID UIT DE LUCHT

In tegenstelling tot alles wat men geprobeerd heeft om mij bij te brengen met educatie, opvoeding, sociale druk en andere afleiding van het echte leven, ben ik tot de conclusie gekomen dat al mijn vaardigheden die ik lief heb niet voort komen uit aardse kennis, maar uit liefde en mystiek. Ik vind het prachtig hoe de mensheid zijn leven heeft ingericht met begrippen die het leven zo hapklaar mogelijk uit moeten leggen aan een leek, maar er blijft niets van over als je de echte vragen gaat stellen. Sterker nog; die vragen worden pas beantwoord als je de vragen niet stelt.

 

Alles gaat naar inzicht totdat je op het punt komt dat het inzicht is dat het niet de bedoeling is om het te begrijpen in de traditionele zin. Dan moet je gaan voelen. Voelen doe je met liefde en mystiek, want hoe graag je ook zou willen, deze 2 begrippen laten zich niet vangen zonder een uitgebreide uitleg die bij elk individu weer nieuwe vormen aan neemt. Als je dat kan accepteren komt de informatie tot je. Informatie die waardeloos lijkt zonder iemand om er mee te helpen.

 

Als je wijsheid vergaart van iemand waar je tegen op kijkt zou je zeggen; “Hij verzint ze waar je bij staat” op het moment dat je zou weten hoe hij er aan gekomen is. Wijsheid is het goed verwoorden van aangereikte informatie waar de verstrekker ook nog wat van kan leren.

 

En daar moet je het mee doen, haha…

BEGRIJPEN MET JE HART

Alles begint met weten. Als je ergens geen weet van hebt, hoe hun je er dan naar handelen of over praten? Weten heeft een achtergrond; begrijpen. Als je iets niet begrijpt kun je niet zeggen dat je weet hoe het zit. Begrijpen kun je op 2 manieren;  met het hoofd en met het hart.

 

Begrijpen met het hoofd is cijfers, feiten en begrippen. Gekaderde ideeën die we met zijn allen hebben afgesproken om snelle verbale communicatie mogelijk te maken. Begrijpen met het hoofd is een mooie ontwikkeling die het ons mensen mogelijk maakt om systemen op te zetten. Dat noemen we maatschappij. Maar systemen werken alleen op papier. Zodra mensen er mee aan de slag gaan is er ruimte voor buiging, corruptie en hebzucht. Het menselijk ego wordt bij elke “overwinning” aangewakkerd tot er geen ruimte meer is voor het hart.

 

Begrijpen met het hart richt zich meer op de ontastbare zaken. We proberen zaken van het hart die geleid worden door liefde wet te meten met allerlei onderzoeken maar de resultaten wekken altijd dezelfde reactie op; “Ja dat is voor iedereen anders” Het is ook voor iedereen anders. Ieder heeft zijn eigen doel hier op deze planeet geboren uit oude patronen die worden voortgezet of doorbroken in naam der groei. Je kunt niet een formule maken met parameters waar een potentiële partner binnen moet vallen, omdat de aantrekking in het ontastbare zit.

 

Waarom proberen we dan met alle macht binnen systemen te vallen als mens, terwijl we er totaal niet geschikt voor zijn? Hoe ver zouden we als mensheid komen als iedereen die we tegen komen meteen in zijn dynamiek zit? Hoe snel zouden we dan kunnen beslissen of die persoon een plaats in ons leven moet hebben omdat het aansluit op het patroon wat we willen doorbreken? Simpel; omdat we achteraf pas mogen zien wat de dynamiek is geweest, want als hij overal op tafel ligt, kiezen we dan nog ergens voor? Die dan o zo zichtbare patronen zijn niet aantrekkelijk als ze open en bloot voor ons liggen, dus worden ze verbloemd met een stukje mystiek.

 

Want als je ergens aan bindt, loop je er niet zo snel voor weg, en dan pak je de dynamiek aan die nodig is om jouw patronen te doorbreken. Hoe begaan je ook bent met anderen of niet, dit leven doe je uiteindelijk alleen voor jezelf. Niet uit egoïsme, maar uit groei. Zodat jij wat te bieden hebt aan mensen die worstelen met de patronen die jij al hebt doorbroken, en zij bieden jou hulp met hetgeen waar jij aan werkt.

 

Iedereen heeft dus bestaansrecht, ze werken immers aan jouw patroon, of ze hebben geen interesse in jouw dynamiek en gaan je uit de weg….

SLECHTE GRAP OF BESTE PROGRAMMA OOIT?

Een Marokkaan en een Nederlander zitten 24 uur in 1 kamer. Het klinkt als het beging van een slechte grap, maar in werkelijkheid is het de oorzaak van het meest interessante uurtje televisie ooit gemaakt. “24 uur met” laat een sterk staaltje tolerantie zien door Theo Maassen en Ali B. 24 uur met elkaar “op te sluiten” Tolerantie zoals we dat graag zouden zien, zoals we onszelf voorhouden dat er plaats vindt in Nederland, zoals we geacht worden om met elkaar om te gaan. Maar als we gaan kijken naar onder welke omstandigheden deze tolerantie naar elkaar ontstaat, mogen we dat dan wel van burgers verwachten?

 

Het begint met 24 uur aaneengesloten contact zonder een enkele externe invloed. Als je dat vergelijkt met het “normale” contact wat je met iemand van een andere etnische achtergrond hebt, mag je blij zijn als je die 24 uur in 10 jaar haalt. De meesten kijken elkaar in de supermarkt aan met een blik van; “Ik heb in de krant gelezen over jouw soort” Dat werkt 2 kanten op want de media laat etnische minderheden vaak zien als criminelen en de gemiddelde Nederlander als iemand die dat zonder nadenken meteen hard veroordeelt. Als je dan contact hebt met elkaar, kun je dan echt zeggen dat je 24 uur ongeschonden 1 op 1 contact hebt gehad met de ander?

 

Dan heb je de wetenschap dat er camera’s op je gericht zijn. Dat wat je doet en zegt door duizenden Nederlanders wordt bekeken. Geen enkel moment van ongemerkt voorbij gaan. `De druk om gepast met elkaar om te gaan is dus groot.

 

Wat misschien wel de meest bindende factor blijkt, is het feit dat ook al zijn deze 2 heren van totaal andere afkomst, de essentie van hun werk sterk gelijkend is. Ze staan allebei op een podium, praten met een bepaalde houding om in 2^e instantie het publiek te entertainen en in allereerste instantie om de mensen wat wijsheid mee proberen te geven. Dit zorgt er voor dat ze door krijgen dat elkaar overschreeuwen niet werkt, en zo geven ze elkaar steeds meer ruimte om te praten.

 

Het allermooiste is dat hun uiteenlopende ideeën over het leven toch niet zo verschillend zijn als ze zelf dachten. Wat mij betreft een toonbeeld van tolerantie; investeren in elkaar om de voorbij de discussie te kunnen luisteren naar overeenkomsten. Het alternatief, als je dit niet kan, is er nooit wat over te zeggen, want je weet het niet, totdat je er 24 uur bovenop zit.

http://youtu.be/SEXOGqRQ8VI

POESIE SLAMMEN

Afgelopen zondag zag een bericht op mijn facebook van een voor mij onbekende, zoals dit medium dat zo goed kan. Het bericht las; ik zoek nog 2 poetry slammers voor dinsdagavond in de V in Delft. Even zag ik een beeld van mezelf met mn bundel in de hand, “slammend” op de rand van de tafel. Dat kon het niet zijn dus ik besloot het maar eens op te zoeken. Mijn belachelijk overvolle schema en mijn ongeduld liet niet veel tijd om er veel over te lezen, en het zien van; “Voordragen of reciteren van eigen werk” deed mij besluiten om mee te doen.  Een paar keer op print gedrukt en de bundel mee moest het maar doen.

 

Onvoorbereid en impulsief als een goede ram begaf ik me gisteren naar Delft alwaar ik samen met mijn goede vriend Iwan eens aanschoof voor een pintje. Geen zwaar spul, ik had immers mijn tong nog nodig. De eerste dichter die op kwam was duidelijk wel voorbereid. Het papier in zijn hand bleek hij niet nodig te hebben want de flow van bijna rap-achtige zinnen was niet te stoppen. Erg sterk, met een diepzinnige inhoud. Ik moest hem opvolgen als nummer 2 van de 3, en besloot op dat moment, onvoorbereid en maagdelijk als ik was, de diepzinnigheid voor later te bewaren, en mijn meest grove werk de tent in te pluggen.

Het was duidelijk dat mijn 0% voorbereiding en daarmee dus geheel van het papier te moeten werken niet in goede aarde viel. Mijn bewuste keuze voor zinnen zonder interpunctie die altijd terug te vinden is in mijn werk, laat ruimte voor interpretatie over en daarmee struikelde ik soms over wat zaken. Niet heel gek, zeker gezin het meeste werk lang geleden was geschreven. Ook dat viel duidelijk in de smaak. Toch kwamen er wat complimenten los over het feit dat ik een drieluik ten gehore bracht en bepaalde technische zaken had verwerkt in mijn schema.

Nummer 3 gaf mij het meest duidelijke beeld van waar het om ging; de gehele performance. Het reciteren uit het hoofd, het aannemen van een bepaalde houding en het aanwenden van een bepaalde stem. Hij was duidelijk een ervaren entertainer op dit gebied, met mooie humoristische passages voor wie ze wil horen.

 

In ieder geval was me na ronde 1 wel duidelijk dat ik als enige van de 3 geen idee had waar ik aan begonnen was, maar dat boeide zeker niet. In mijn 2^e ronde gooide ik het over een heel ander boeg, en liet mijn kleine, tere werk horen. Enkele tussendoor applausjes gaven me moed, maar ik kon ook hier weer even een paar keer mijn gedachtegang niet terug vinden in werk van 5 jaar oud en struikelde daar door. Het was me wel duidelijk; heren 1 en 3 gingen door naar de finale.

 

Wat me ook heel duidelijk is geworden is het feit dat veel van mijn werk ongeschikt is voor poetry slam. Met voorbereiding zou ik met een kleine selectie wel kunnen slammen, maar ik geloof niet dat dit een werkelijk doel is voor mij. In eerste instantie zijn mijn gedichten echte lees-gedichten, waarbij er veel ruimte is voor interpretatie, en gaat het directe, waarmee ik bestempeld werd door de jury, er wel een beetje van af. Voordragen vind ik leuk, maar mijn werk hoort niet thuis in een slam, waar tijdsdruk en performance gestalte moeten geven aan iets wat de woorden kunnen doen. Zendtijd en rust zal ze goed doen.

 

Een leuke ervaring, maar als de kwaliteit moet afhangen van hij die voor draagt, schieten de woorden misschien tekort. Wat doen de woorden met je als je ze leest? Daar ben ik benieuwd naar. Doet het je wat en wat dan? Ik schrijf het gevoel mee in de letters, en om dat te ervaren moet je het zelf lezen. Als ik het aan je voor draag zit ik zeer waarschijnlijk niet in de emotie die ik had toen ik het schreef.

 

Lees, want de mens is vergankelijk, maar de woorden blijven bestaan…

 

DE WET VAN DE BENODIGDE TIJD

Een universele wet die overal op van toepassing is, en inzicht geeft waarom iets nou niet wil lukken is de wet van de benodigde tijd. Vaak denken mensen het wel even op te lossen, maar het simpele feit is dat als je afhankelijk bent van iets anders dan jezelf, kun je het alleen veranderen als alle onderdelen er van er klaar voor zijn. Daar heb je geen invloed op zoals je dat zou willen. Je kunt er namelijk wel invloed op hebben, maar dan zul je nog moeten accepteren dat het de tijd neemt die het nodig heeft. De wet van de benodigde tijd is ook direct verbonden met de belangrijkste vaardigheid die een mens moet bezitten; loslaten. Daarmee bedoel ik niet geduld, want dat impliceert dat je er op zit te wachten. Loslaten geeft de losgelaten zaken de gelegenheid de tijd te nemen die ze nodig hebben, en daarmee sluit je dus het “wachten op” geheel uit.

 

Er is geen cursus loslaten, ander dan het leven die je constant op de proef stelt. Ook het leren loslaten neemt de tijd die het nodig heeft. Met je eigen wil kun je een heel eind komen om de illusie van invloed op je omgeving te toveren, maar als het er op aan komt heb je niets bereikt. Diezelfde wil kan echter heel veel veranderen bij jezelf. Misschien wordt je daardoor wel een voorbeeld voor anderen en bereik je meer dan wanneer je ze direct aan spreekt. Zaden kun je beter in je eigen tuin planten, de groeisels die er uit komen doen andere mensen interesse krijgen in die zaden. Er mee over straat lopen en ze in handen van voorbijgangers stoppen resulteert waarschijnlijk eerder in volle prullenbakken aan het einde van de straat.

 

Het wordt wel steeds moeilijker. De ruimte die we hebben is te smal om mensen hun eigen proces te laten volgen, hun onvermogen overlapt jouw leven wat resulteert in directe belasting van jouw bewegingsvrijheid. De constatering dat dit niet nodig is, simpelweg omdat die mensen niet begrijpen wat ze aan het doen zijn zorgt voor veel frustratie. Vind heling in de natuur, tussen de dieren, die het begrip “persoonlijke ruimte” nog liefhebben. Wij de enige diersoort die het kan spellen, en ook de soort die er het slechtst mee omgaat. Wij hebben immers een hersenstructuur die verder gaat dan instinct, en daarmee zouden we het onderscheid moeten kunnen maken tussen op de juiste plaats zijn, en verschrikkelijk in de weg staan.

 

Het probleem is dat we het instinct zo ver voorbij zijn dat we de voordelen er van niet meer kunnen zien. Loslaten bijvoorbeeld. Als een dier zich bedreigd voelt in zijn territorium pleegt hij verzet. Als het gevaar geweken is, laat hij het los. Wij mensen willen daarna nog externe partijen inhuren om te beoordelen in hoe verre deze indringing strafbaar is, zodat we nog een trap na kunnen geven. We vergeten pas wat gedaan is, als de straf is uitgezeten, en zelfs dan nog niet want een straf is nooit hoog genoeg.

 

Maar hebben we dat nou allemaal wel nodig? Of hebben we gewoon een tekort aan ruimte? Hebben we een illusie gecreëerd dat we het allemaal maar steeds met elkaar eens moeten zijn, dat we altijd maar een coalitie moeten vormen? De mens kan prima voor zichzelf zorgen, geen wet, politie, justitie, bank, verzekeraar of ander tuig voor nodig. Instinct, en ruimte, meer niet. Dan komt altijd de monsterlijke vraag hoe ik dan gedacht had zoiets aan te pakken. Loslaten, als het de bedoeling is dat het zo ver komt, dan komt het zo ver. Maar het neemt de tijd die het nodig heeft…