DE WET VAN DE BENODIGDE TIJD

Een universele wet die overal op van toepassing is, en inzicht geeft waarom iets nou niet wil lukken is de wet van de benodigde tijd. Vaak denken mensen het wel even op te lossen, maar het simpele feit is dat als je afhankelijk bent van iets anders dan jezelf, kun je het alleen veranderen als alle onderdelen er van er klaar voor zijn. Daar heb je geen invloed op zoals je dat zou willen. Je kunt er namelijk wel invloed op hebben, maar dan zul je nog moeten accepteren dat het de tijd neemt die het nodig heeft. De wet van de benodigde tijd is ook direct verbonden met de belangrijkste vaardigheid die een mens moet bezitten; loslaten. Daarmee bedoel ik niet geduld, want dat impliceert dat je er op zit te wachten. Loslaten geeft de losgelaten zaken de gelegenheid de tijd te nemen die ze nodig hebben, en daarmee sluit je dus het “wachten op” geheel uit.

 

Er is geen cursus loslaten, ander dan het leven die je constant op de proef stelt. Ook het leren loslaten neemt de tijd die het nodig heeft. Met je eigen wil kun je een heel eind komen om de illusie van invloed op je omgeving te toveren, maar als het er op aan komt heb je niets bereikt. Diezelfde wil kan echter heel veel veranderen bij jezelf. Misschien wordt je daardoor wel een voorbeeld voor anderen en bereik je meer dan wanneer je ze direct aan spreekt. Zaden kun je beter in je eigen tuin planten, de groeisels die er uit komen doen andere mensen interesse krijgen in die zaden. Er mee over straat lopen en ze in handen van voorbijgangers stoppen resulteert waarschijnlijk eerder in volle prullenbakken aan het einde van de straat.

 

Het wordt wel steeds moeilijker. De ruimte die we hebben is te smal om mensen hun eigen proces te laten volgen, hun onvermogen overlapt jouw leven wat resulteert in directe belasting van jouw bewegingsvrijheid. De constatering dat dit niet nodig is, simpelweg omdat die mensen niet begrijpen wat ze aan het doen zijn zorgt voor veel frustratie. Vind heling in de natuur, tussen de dieren, die het begrip “persoonlijke ruimte” nog liefhebben. Wij de enige diersoort die het kan spellen, en ook de soort die er het slechtst mee omgaat. Wij hebben immers een hersenstructuur die verder gaat dan instinct, en daarmee zouden we het onderscheid moeten kunnen maken tussen op de juiste plaats zijn, en verschrikkelijk in de weg staan.

 

Het probleem is dat we het instinct zo ver voorbij zijn dat we de voordelen er van niet meer kunnen zien. Loslaten bijvoorbeeld. Als een dier zich bedreigd voelt in zijn territorium pleegt hij verzet. Als het gevaar geweken is, laat hij het los. Wij mensen willen daarna nog externe partijen inhuren om te beoordelen in hoe verre deze indringing strafbaar is, zodat we nog een trap na kunnen geven. We vergeten pas wat gedaan is, als de straf is uitgezeten, en zelfs dan nog niet want een straf is nooit hoog genoeg.

 

Maar hebben we dat nou allemaal wel nodig? Of hebben we gewoon een tekort aan ruimte? Hebben we een illusie gecreëerd dat we het allemaal maar steeds met elkaar eens moeten zijn, dat we altijd maar een coalitie moeten vormen? De mens kan prima voor zichzelf zorgen, geen wet, politie, justitie, bank, verzekeraar of ander tuig voor nodig. Instinct, en ruimte, meer niet. Dan komt altijd de monsterlijke vraag hoe ik dan gedacht had zoiets aan te pakken. Loslaten, als het de bedoeling is dat het zo ver komt, dan komt het zo ver. Maar het neemt de tijd die het nodig heeft…