Het eeuwige gevecht tussen religie en wetenschap is er een mooi voorbeeld van. Ik ben naar eigen zeggen niet religieus maar als ik al mijn opvattingen op een rij zou zetten is er vast een groep mensen die zullen zeggen dat ik het wel ben. Ik geloof in wetenschap en vindt het (soms) mooi wat ze doen, maar het is zeker niet altijd op zijn plek.
De onderlinge strijd is zo zinloos. Want religie heeft een goed stel algemene regels en een set verhalen over mensen die waarschijnlijk bestaan hebben. OK, sommige zaken komen wat ongeloofwaardig over en om het te zien als een absolute waarheid en een keurslijf waar je jezelf in te proppen hebt gaat heel ver.
Maar wetenschap heeft ook alle antwoorden niet, bulkt van de theoretische uitspraken, en dingen die “bewezen” zijn blijken jaren later toch anders. Als er dan helemaal geen ruimte is voor het feit dat je sommige dingen niet kunt bevatten doe je jezelf tekort.
De laatste tijd worden er zaken die als “religieus” worden gezien, wetenschappelijk onderzocht. Dat is relatief makkelijk omdat je dan binnen je beperkte kader van kennis in de wetenschap dingen gaat afvinken als “niet waar” totdat je wat interessants tegen komt, namelijk iets wat je niet kunt ontkrachten, maar ook niet aantonen.
Andersom lijkt me interessant; wetenschappelijke zaken religieus benaderen. Hoe ga je zwaartekracht religieus aantonen? Liep Jezus over water, of had hij gewoon schijt aan het concept zwaartekracht en bestond het daarom voor hem niet? Is condensvorming verzadiging van de lucht of zijn de tranen van Maria overal?
Het wordt tijd voor een derde partij; zij die beide niet schuwen maar zeker weten wanneer iets niet op zijn plaats is. Religieuze mensen met beide benen op de grond. Wetenschappers die het onverklaarbare accepteren. Ik wil het graag noemen: Relience. Het klinkt betrouwbaar en dat is het niet. Daar moet je het dan maar mee doen…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten