Lange tijd
hebben we het in de media gehad over de emancipatie van de vrouw. Ze moest
gelijke rechten hebben, evenveel kans maken op de arbeidsmarkt en vooral op
vele vlakken niet onder doen voor een man. Als je nu terug kijkt op het geheel
zou ik zeggen dat het geslaagd is, maar alle doelen zijn zeker nog niet
gehaald. Vrouwen zijn nou eenmaal anders dan mannen en daarmee zul je
verschillen blijven houden.
Maar hoe
zit het nou met de mannen? Zijn die eigenlijk wel wat opgeschoten? Ik bedoel
dan niet ten opzichte van de perikelen om de emancipatie van de vrouwe heen,
maar voor zichzelf. Vrouwen zijn gegroeid, maar wat hebben de mannen gedaan. De
evrouwcipatie heeft zijn werk ook gedaan want mannen zijn ook gegroeid.
Je kan
tegenwoordig op steeds meer plekken openlijk bekennen dat je van je dame houdt
en dat je dat regelmatig tegen haar zegt. Dat is een enorme vooruitgang na een
tijd waarin je als je dat toe gaf, je voor homofiel werd versleten. (wat
misschien wel het meest kortzichtige verwijt van dit universum zou kunnen zijn)
((nog mooier is dat de spellingsuggestie in Word mij verteld dat ik beter de
uitdrukking homofilm kan gebruiken))
Tegenwoordig
kun je dus als man zachtaardig zijn zonder in elkaar geslagen te worden, wat
overigens niet betekent dat dit niet gebeurt. De problemen zitten nu vooral in
de gay scene, waar je als bi weer niet geaccepteerd wordt. Zo houden we
ouderwetse ideeën in nieuwe systemen levend. Dan kunnen we door naar de gaymancipatie en de emancipotsie.
Feit is natuurlijk dat we als mens toch altijd op zoek blijven naar iets om af
te keuren, en als dat er niet is, dan maken we het wel…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten