INDIVIDULTIEM

Ik realiseerde vandaag dat ik het ultieme individu ben. Geheel automatisch heb ik altijd een heel ander idee over dingen dan de massa. Ik vind mezelf ook prima gezelschap, ik vind andere mensen (soms) ook leuk, maar heb ze niet nodig om het naar mijn zin te hebben.

Groepsgedrag daar kan ik helemaal niets mee, ik laat me niet opjutten. Trots zijn op je afkomst, daar sta ik helemaal mijlenver vanaf. Omstandigheden zoals je moeder en vader hebben er voor gezorgd dat je op deze planeet terecht bent gekomen en dat zegt niks over wie je bent. Je afkomst is alleen maar een set omstandigheden tijdens je jeugd die je maatschappelijk hebben gevormd tot wie je moest zijn, en meestal staat dat ver af van wie je bent.

Ik ben ook altijd “anders” gevonden en ik ben het ook. De reden dat ik “anders” met aanhalingstekens schrijf als het gaat om wat anderen van me vinden, is dat anderen dat vaak als iets slechts zien, wat totaal niet aansluit op mijn idee van anders. Anders maakt namelijk wie je bent, hoe onderscheid je van de rest?

Het woord wat mij het best definieert is; anders. Ik kan daar hele verhalen over ophangen maar uiteindelijk komt het er op neer dat de manier waarop ik anders ben, anders is dan wie dan ook kan bedenken. Er zijn er slechts een paar die kunnen begrijpen hoe anders ik ben en zelfs die kunnen zich niet verplaatsen in mijn anders. Het is namelijk altijd anders.

Het verklaart alles, voor mij dan. Ik zal het alleen nooit uit kunnen leggen aan iemand die me “anders” ziet, en bij iemand die me anders ziet is het nog maar de vraag…