BINNEN

Het is maar net hoe je binnen komt. Heb je wat leuks te vertellen? Je praat wel maar kijkt me niet aan. Je staat zeker weer te bellen. Ik volg je weer naar buiten, en kijk hoe je een fietsband pompt. Daarna blijf je nog even staan en kijkt naar je spiegelbeeld in de ruiten.

Ben je me vergeten? Ik sta gewoon hier. Het lijk allemaal hard aan je voorbij te gaan als een trein die niet op tijd is. Een pleonasme noemen we dat. Heb je al gegeten? Briesend als een stier kijk je me aan met de ogen van een pijlvis. Ik begrijp niet hoe of wat.

Het is maar net hoe je binnen komt. Ik voel de wind langs mijn rug, de deur weer op een kier. Tussen wat onverstaanbare woorden verdomd, je vraagt me hoe het gaat. Ik antwoord; “als een bijna doodgeslagen mug of met kokend water verjaagde mier” Er is ook niks meer aan te doen het is te laat.

Ben klaar met wachten. Ben klaar met binnen. Ben klaar met staren. Door die vuile ruiten schieten mijn gedachten. Maar niet meer naar jou, rare. Een gevecht dat ik niet meer kan en zeker niet meer wil winnen. Net een meter meer dan mijn lichaamslengte afgestompt.

Het is maar net hoe je buiten. Komt.