Ik begin mijn bescheidenheid te verliezen. Als ik ergens goed in ben dan zeg ik het ook. Natuurlijk is “goed” ook onderhevig aan externe factoren, die niet per definitie afbreuk hoeven te doen aan hoe goed je zelf bent. Iemand anders bijvoorbeeld kan iets beter beheersen dan jij, maar dat betekent niet je jij niet goed bent. Bescheidenheid is in vele gevallen een beperking die vaak door maatschappelijke druk wordt opgelegd. We laten ons rijkelijk bedruipen met het spinrag van anderen die vinden dat we overdrijven of naast onze schoenen lopen.
Maar er zit een groot verschil tussen arrogantie en het verliezen van je bescheidenheid, en dat heeft alles te maken met zelfkennis. Bij arrogantie tast je bij de zaken die je luidkeels overschreeuwt in het donker, en kun je van het geschreeuwde maar weinig praktijk laten zien. Het verliezen van je bescheidenheid berust op weten wat je kan en je er niet voor schamen om het uit te spreken. Juist het uitspreken is hetgeen wat er energie aangeeft die je talenten sterker maken. Hij die niet wil dat je het uitspreekt is alleen maar (terecht) bang dat je hem of haar zal overstijgen in kwaliteit. Als je de bescheidenheid verliest, verlies je ook die angst; als iemand je in kwaliteit overstijgt zie je die persoon als iemand om van te leren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten