LAMA'S SPUGEN (OP JE BANKSALDO)

Theatersport; iedereen kent het, maar de meesten weten niet dat ze er bekend mee zijn. Het televisieprogramma de lama’s is namelijk theatersport; improvisaties op basis van gegevens die door het publiek worden uitgesproken. Een bekend format binnen theatersport en dus ook bij de lama’s is het moordspel. Het publiek noemt een moordenaar, een locatie en een moordwapen die niks met elkaar te maken hebben, bij voorkeur belachelijk zijn, en dan moet de eerste lama het zonder te praten over brengen aan de volgende lama, die geen idee heeft. Bij de laatste lama is het dan een compleet ander verhaal en moet er knap geholpen worden om boven water te krijgen wat de gegevens waren voor het 3 keer woordloos doorgeven.

Grappig gegeven is dat als je wel woorden mag gebruiken hetzelfde gebeurt;  het verhaal wordt door het doorvertellen veranderd. Je weet zeker dat als een verhaal 3 keer is doorgegeven, de 4^ekeer een iets ander verhaal wordt verteld dan de eerste verteller heeft uitgesproken. Als dat verhaal veelvuldig wordt door gegeven kunnen de veranderingen zo extreem worden dat de boodschap van het verhaal totaal verandert. Je zou kunnen zeggen dat mensen het verhaal naar hun hand draaien. Je zou kunnen zeggen dat mensen genoeg fantasie hebben om dingen weg te laten en andere dingen erbij te verzinnen. Je zou zelfs kunnen zeggen dat veel mensen leugenaars zijn, die een verhaal verdraaien om er voordeel mee te doen.

Dat is misschien allemaal waar, maar als je er neutraal naar kijkt is er eigenlijk maar 1 conclusie: vertelde verhalen zijn niet eenduidig. Als je bedenkt dat regels die al heel lang bestaan, nu nog kunnen veranderen omdat ze niet eenduidig genoeg zijn, hoe kan een verhaal wat iemand uit zijn eigen ervaring  voor de eerste keer verteld dan eenduidig zijn? U kent wel het ronde verkeersbord met een witte rechte pijl op een blauwe achtergrond. Vroeger stond er in de wet: verboden linke en rechtsaf te slaan. Volgens de geklaagde die een bekeuring kreeg voor het rechtsaf slaan was een rechtszaak verlossend. Hij vertelde re rechten dat hij niet linke EN rechtsaf sloeg, alleen maar rechtsaf. De rechter moest hem gelijk geven. Nu staat er in de wet: verplichte rijrichting.

Dus als je de mens wilt beschuldigen van iets als het gaat om het door vertellen van verhalen, zeg dan dat hij luistert naar eigen interpretatie en beleving. Het verhaal wat ik vertel, roept bij iemand anders weer een heel andere beleving op dan ik er zelf bij had. Dat beïnvloedt hoe de ander het door vertelt. Het vereist enige training om bij jezelf te herkennen wat jij verandert aan verhalen uit je persoonlijke beleving. Als je dat eenmaal door hebt begin je met het leren van een belangrijke vaardigheid; horen wat iemand eigenlijk zegt. (door de regels heen luisteren)

Dit is een vaardigheid die je vooral op het nieuws toe moet passen. Dan hoor je namelijk hoe we besodemieterd worden. Hoe ze eigenlijk in het nieuws precies vertellen dat de wereld naar de klote aan het gaan is, en dat de gevestigde orde geen enkele intentie heeft om de “gewone” mens te helpen. Ze vertellen het echter met een woordkeuze die bij ons andere zaken oproept, waar we sinds onze eerste schooldag op voorbereid zijn. Voorbereid om vooral niet te reageren en vertrouwen te blijven hebben in de mensen die het niet waard zijn.

Steeds meer mensen breken door die indoctrinatie heen en zien (horen) wat er werkelijk gezegd wordt. Die mensen waren er altijd al, maar we hebben ze steevast in inrichtingen gestopt of afgemaakt omdat ze “raar” waren. Nu is deze bewustwording als een aangenaam virus zich over de planeet aan het verspreiden, waardoor er steeds meer mensen uitspraken gaan doen in de trant van; “we pikken het niet langer” Terecht, want wat er gebeurt in de wereldpolitiek is een reactie op dit bewustwordingsproces. Gelukkig voor ons hebben ze zich nooit met een andere manier van handelen bezig gehouden, en is de enige reactie op tegensputteren; harder knijpen. Maar als iedereen sputtert, heeft de gevestigde orde vele handen tekort om harder te knijpen. We gaan langzaam aan beseffen dat wij de macht van de meerderheid hebben. We moeten er alleen nog aan wennen dat we dan opgeven wat zij ons altijd wijs gemaakt hebben wat we nodig hebben.

Jaren lang is men in de westerse wereld bang geweest voor de dood. Religies zijn gebouwd op het principe dat zijn volgers bang zijn voor de dood. Repercussies in het leven na de dood hebben ons klein gehouden. Tegenwoordig ziet de meerderheid dat de dood het begin van iets anders is, en zo zijn mensen minder bang voor de dood en ook minder beïnvloedbaar door de terreur van religie (door de mens, lees; gevestigde orde, gemaakt)

Nu is anarchie aan de beurt. Jarenlang zijn we bang gemaakt met de fabel dat anarchie al onze veiligheid in het geding zou brengen. Dat het ons alles af zou nemen wat we hebben opgebouwd. Maar bedenk eens wat we hebben opgebouwd; een dik salaris waar we belasting over betalen, een huis waar we rente over betalen, een lening waar we rente over betalen, producten waar we accijns over betalen. Juist, wat we hebben opgebouwd levert andere mensen veel geld op. Heb je wel eens af gevraagd waarom belastingen altijd maar omhoog gaan, terwijl alles wat jij bezit minder waard wordt? Juist, omdat het geld wat verzameld wordt niet terug komt in het land.

Een selecte groep is zich zo de zakken aan het vullen dat het voor hen en hun familie voor de komende miljard jaar onmogelijk is om failliet te raken. Uitsluitend DAT is de basis voor onze “maatschappij”  En zo komen we weer terug bij theatersport; er wordt druk geïmproviseerd, en wij roepen als domme schapen precies wat we denken naar het podium, zodat zij alle informatie hebben om onze bankrekening leeg te improviseren.

Dat blaten doen we met digitaal betalingsverkeer, social media, reizen, onze postcode opnoemen omdat de caissière er om vraagt, naar de stembus met een paspoort, over straat lopen waar camera’s hangen, gebruik maken van het wegennet, het invullen van enquêtes, het plegen van telefoongesprekken, het sturen van e-mails, het gebruik van mobiele telefoons, het gebruik van GPS apparatuur, het registreren van onze bezittingen, het inschrijven van onze kinderen en het beantwoorden van vragen aan autoriteiten. Zo zijn er vast nog wat zaken op te noemen waarmee je meer kenbaar maakt over jezelf dan je vond dat goed voor je was, zonder dat je het wist.

Maak er dus een sport van om zelf theater te houden. Je mag spelen wie je wilt zijn, als de regisseur maar twijfelt over welke rol je aan neemt.