Aanstekelijkheid is een prachtig concept wat zich niet laat inkaderen door menselijke begrippen. Het is vast allemaal wel wetenschappelijk aan te tonen dat er diverse zaken zijn die mensen een bepaalde emotie laten voelen, en er dus sprake is van “overdracht”, maar het enige waardevolle wat deze onderzoeken ons hebben laten zien is dat aanstekelijkheid voor een groot deel wordt bepaald door geluid. Het gaat zelfs zo ver dat als we als mens een banaan worden gevoerd, het gezichtsvermogen is uitgeschakeld en er geluiden worden afgespeeld van het eten van een appel, we een appel proeven in plaats van de banaan.
Als je dan bedenkt dat overgeven wordt bepaald door het oor, en kotsgeluiden bij de meeste mensen ook kokneigingen oplevert kun je stellen dat geluid een krachtig wapen is in de aanstekelijkheid, denk ook eens aan gapen bijvoorbeeld. Omdat dit nou juist de zichtbare (hoorbare) dingen zijn, is het voor de meeste mensen heel acceptabel om dit aan te nemen. In de geschiedenis van de mensheid is dit fenomeen ook wellicht miljarden keren besproken. Uiteindelijk is het maar een onderdeel van een veel groter concept wat ik zelfs allesomvattend zou durven noemen; energie.
Alles bestaat uit energie, en net zoals alle energie die je maar kunt bedenken, zijn de verschillen tussen de tegenovergestelden of in een perfect equilibrium, of in een gevecht om terrein. Bijvoorbeeld je koude biertje op de tuintafel bij de barbecue; dat beetje lage temperatuur is omringd door veel hoge temperatuur, en het biertje vecht om de omgevingslucht te koelen. Houd je een hand dicht bij het flesje, dan voel je dat, maar uit ervaring weet je waar het heen gaat. Hoe kan dat beetje koelte zo veel warmte overtreffen? Maar zo werkt het ook met lachen. In een depressief gezelschap van 20 mensen, is het moeilijk om met 1 mens de sfeer met lachen omhoog te krijgen.
Het is energie wat mensen beweegt en dat kan van alles zijn, en van alles opwekken bij mensen. Ik zou dus heel erg boos kunnen worden op mensen die veel geld hebben en zich nog rijker rekenen over de ruggen van mensen die dat geld niet hebben. Ik ben ook regelmatig boos op die mensen, maar waar komt die energie vandaan? Het komt bij mij voort uit de angst dat ze de kans krijgen om er ongeremd mee door te gaan totdat niemand meer iets heeft behalve zij. Het komt dus voort uit mijn afkeer tegen oneerlijkheid. Maar eigenlijk moet ik het omdraaien; ik moet ze troosten en vertellen dat het goed komt. Ik moet ze rustig uitleggen dat hun angst om tekort te komen ongegrond is. Ik moet ze vertuigen van het feit dat ze de liefde die ze zo graag zouden willen pas krijgen als ze leren delen. Want als ik maar boos op ze blijf, voed ik mijn angst en mijn angst is aanstekelijk. Zo zullen zij naar die van hen grijpen als ze mijn energie voelen.
Ik moet ze vertellen dat het goed komt, en ze van de liefde laten proeven die zo binnen handbereik ligt, en ze maar niet durven te pakken. Geld, daar hebben ze mee leren omgaan, dat was in hun gezin immers veel belangrijker dan liefde. Maar als ze nu liefde zouden krijgen, wisten ze niet wat ze er mee moesten. Dan stel ik nu de vraag; wie is er arm? Van alle praktijken die de mensen van het grote geld bezigen, komt een hele grote oplichting naar zichzelf toe; ze ontkennen zich de liefde die ze nodig hebben om het leven te voelen.
Misschien kunnen we onze ideeën om de grote geldwolven naar de brandstapel te brengen vervangen voor ze met onze liefde aan te steken, waarschijnlijk branden ze net zo hard…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten