Ik wordt wel eens beticht van taalpurisme, omdat ik mensen wijs op d's en t's in belangrijke teksten. Ik denk dan; "ach, purisme wordt alleen maar bepaald door het niveau van de omgeving" Natuurlijk realiseer ik me dan dat purisme op mij in vele situaties van toepassing is, maar ik gun mezelf een fout.
Als ik iemand tegen kom die voor mij een purist is, heb ik dat gunnen van het foutje hard nodig. "Ah, je hebt mijn schrift gevonden?" "Nee, want dat zou impliceren dat ik er naar gezocht heb, neen, ik ben het tegen gekomen"
Bij dat voorbeeld zie ik dat er geen ruimte is voor spreektaal, en spreektaal is nou juist zo leuk. "Dat ken niet" is wel een beetje ingeburgerd. Als iemand echter zegt; "Ik wee nie of als dat kon" heb ik nekharen all over the place.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten