TOEVALLIG

Ik werd geboren met gestrekte armen, alsof ik als een soort superman de wereld in kon vliegen vol enthousiasme, liefde en creativiteit. Vervolgens heb ik me door het leven laten slaan, zoals mensen dat zo goed kunnen als iemand open is. Steeds meer openheid raakte ik kwijt, maar ik heb ze altijd de andere wang toe gekeerd. Ik kon het als kind niet begrijpen dat mensen zo gemeen tegen elkaar wilden zijn, laat staan dat ze het daadwerkelijk uitvoerden.

Ik groeide op in een omgeving waar mensen die mij begrepen zeldzaam waren, en zij die raakvlakken hadden met mij waren schaars. Ik kon niet begrijpen dat mensen zo wilden leven, in mijn beperkte kinderlijke blik op hoe het leven zou moeten zijn. Ze leefden in onrecht, en accepteerden dat als dagelijks realiteit. Het was ook niet bespreekbaar, want weet een kind nou van het echte leven?

Ik ging werken tussen murw geslagen mensen die hun kwaliteiten onder lieten sneeuwen in het geschreeuw van de meest kanslozen. Potentieel interessante mensen die luisterden naar het praatje wat in ontelbare synoniemen vertelde dat je dingen beter niet kon doen. Ik kon niet begrijpen dat mensen zo wilden doorsukkelen, als een gewond stuk wild op weg naar een beschut stukje.

Ik zie mensen hun leven afsluiten in verdwazing over wat er gebeurd is terwijl ze in al hun onwetendheid een laatste deal sluiten met de tussenpersoon van de farmaceutische industrie, die in zijn witte jas nog wat bemoedigende woorden in spreekt als hij op de knop drukt. De knop die middelen bestelt die de laatste hand aan je nek zetten om je op brute wijze te kelen.

Ik leef nu na 35 jaar twijfelen of ik misschien iets gemist heb, in de overtuiging dat mijn onverbonden gevoel met deze mensen terecht is, en dat ik mag kiezen wie ik wil zijn. Ik wil ze niet veranderen, want ze dienen vast een doel. Maar ik verander wel, in alles wat ik wil zijn, en als dat precies is wat deze mensen niet zijn, dan is dat toeval. En dat bestaat niet…