Laatst zei iemand; “Ik kan me er zo aan storen dat het Nederlands zo vervuild wordt met Engelse woorden door de gebruikers” Het zette bij mij een gedachtegang in beweging waarin ik me afvroeg hoe wij ons als Nederlanders nou typeren.
Ik kwam al snel tot de conclusie dat juist ons aanpassingsvermogen naar het Engels toe 1 van de weinige charmes van ons volkje is. Het gaat verder dan noodzaak, we zijn er aan gewend. Voor de meeste Nederlanders is Engels een prima 2e taal, en we deinzen er zeker niet voor terug om het te gebruiken in situaties waar het ook maar een klein beetje nodig lijkt te zijn.
Verder zijn we maar een beetje koele kikkers. We trappen iedereen om 17:30 naar buiten want het is etenstijd. Als moet op afspraak en vooral snel. Op de weg gunnen we elkaar geen halve meter. Als iemand mee eet of drinkt denken we alleen maar: “weet je wat dat kost?!” Eigenlijk zijn we maar harteloze kouwe klootzakken.
Bij veel volken is het precies andersom. Ze verdommen het om Engels te spreken, maar ze zijn wel gezellig, en hebben liever dat je blijft eten. Dan gaan wij een beetje zitten schelden op het enige stukje charme dat we bezitten, en dat is dan ook wel weer heel, erg, Nederlands.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten