WIEOPDEWEGENW8W8LANG

Ooit heeft iemand onderzoeksresultaten gepubliceerd over hoe lang een gemiddeld mens op een leven moet wachten. Ik las de titel en bedacht toen dat de onderzoekers tijdens het uitvoeren van het onderzoek ook veel hebben moeten wachten. Daarbij kwam al na de derde zin het gevoel over mijn schouder heen kruipen dat ik al lezend ook zat te wachten; op de cijfers!

Ik heb het stuk weg gelegd. Ik wilde het niet meer weten. Ik ga toch niet zitten wachten op cijfers over hoe lang een mens per leven wacht!? Wie zit daar nou op te wachten?! Maar wacht eens even; misschien zijn die lui tijdens hun onderzoek wel gewend geraakt aan wachten. De natuurlijke neiging om te klagen en te schelden over hoe lang het duurt heeft plaats gemaakt voor acceptatie, zuiver door de aard van het onderzoek.

De resultaten van het onderzoek dienden vast hetzelfde doel; mensen moeten bij wachten maar denken; "Ach het is zo" Dat stimuleerde me eigenlijk alleen maar meer om naar dicht getimmerde loketjes van corrupte instellingen te gaan, het wachten over te slaan en een poging te doen om al scheldend die lastige teef die nergens antwoorden op heeft over de balie te sleuren.
Ik wilde naar de tramhalte en bij het open gaan van de deuren me dwars door de mensen heen boren die nietsvermoedend uit proberen te stappen. Ik wilde naar de 1 uur foto service en bij het inleveren van mijn af te drukken bestanden snoeihard door de zaak "NU! NU! NU!" roepen totdat ik een mapje in mijn handen kreeg met de plaatjes.
Ik wilde weten wie bij mij de post bezorgde en waar hij woonde zodat ik na het wakker worden direct naar zijn huis kon gaan en hem kon vragen; "Hoe laat kom je bij mij?" als ik een poststuk verwachtte.

Wachten schijnt een onderdeel te zijn van ieders leven, al zouden we allemaal zonder kunnen. Maar ach, wachten geeft soms ook weer leuke spanning, en of we daar zonder kunnen?