VER

Ik wordt wel eens gevraag om hulp. Als dan blijkt dat ik ook echt kan helpen doe ik dat meestal ook. Zelfs als het niet van levensbelang is, maar ik kan iemand helpen aan wat hij of zij graag wil, help ik vaak ook nog. Zelfs als ik er zelf risico mee loop. Soms gaat dat te ver. Het wordt te vanzelfsprekend. O, dit kan ook nog wel even.

Ik kan dan daar nog heel lang aan vast zitten. Langer dan nodig. Het stadium van; “Nu is het klaar” heb ik dan al bereikt, en ik heb het al 10 keer tegen mezelf gezegd, maar toch zit ik er nog in. Tot op het punt dat ik kwaad word op die ander en dan komt het meest niet meer goed.

Aan de ene kant wil ik dan graag vaker en eerder zeggen hoe ik er over denk. Aan de andere kant kan ik ook niet geloven dat de andere partij het zo lang zo enorm uit de hand laat lopen. Omdat ik dat nooit zou durven, snap ik ook niet dat een ander mij dat aan zou doen.

Grenzen zijn belangrijk, vooral om voor jezelf vast te stellen. Als je ze duidelijk kunt maken is het nog beter. Dan gaat het waarschijnlijk niet te ver. Ook al zou het ongezegd ook niet zo ver moeten kunnen komen.