ALS HET LEVEN STOPT GAAT HET GEWOON DOOR

Ooit zei een idioot tegen mij dat alles relatief is. Ik noem hem een idioot omdat hetgeen wat hij wilde verdedigen ver af staat van alle redenen waarom hij gelijk had. Er zijn een miljoen manieren om te omschrijven waar ik het nu over heb maar het eerste wat in me opkomt is; "Als je er over nadenkt kom je tot de conclusie dat het het niet altijd een goed idee is om er over na te denken"

Ik ben op reis, negenduizend kilometer van huis en dat zorgt er voor dat ik word geconfronteerd met allerlei persoonlijke gevechtjes die van alles in gang zetten maar vooral het gevoel dat ik leef en nog zo veel heb om voor te leven. In die reis maak ik ook kennis met iemand die ik niet ken maar waar ik onmiddelijk een band mee heb omdat hij aan het afsluiten is.

Ik heb het gevoel dat ik deze man zo veel te vertellen heb en dat gevoel wordt vergezeld door een gevoel dat het allemaal niet zoveel uitmaakt wat ik te vertellen heb om het simpele feit dat ik hier niet zo maar ben. Ook zijn sluimerende afscheid is een van mijn eerder genoemde persoonlijke gevechtjes.

Ik zou me af kunnen vragen; om wie gaat het nu eigenlijk? Maar het antwoord is ook niet boeiend want uiteindelijk gaat het er om wat iedere speler in dit spel er zelf mee doet. Ik kan het niet voor hem bepalen en hij niet voor mij. Dan blijft er nog maar een ding over; bestaan. Zo lang als het mag duren.

Dat houd ales open; de conversatie, de kwaliteit van leven, de vrijheid van het gevoel en de tijd. De betekenis die wij hebben gegeven aan stoppen is ook onderhevig aan interpretatie. Dat bevestig ik aan mezelf door te vragen; wie gaat er nou door, hij of ik? Het mooie daarvan is dat er geen antwoord op is, net zoals vragen of de weg open of dicht is, het ligt er maar net aan hoe je perspectief is. Relatief zou je kunnen zeggen.

Zoals altijd weet de idioot meer dan hij zelf kan beseffen...