THIS CRIMI NATION

Ooit was een programma dat verslag deed van een uitwisselingsproject tussen Canadese en Nederlandse scholieren. De Canadese scholieren werden voor het oog van de camera wat slappe vragen gesteld waaronder wat zij wisten van Nederland. Een jongedame somde het even op; Nederlanders dragen houten schoenen wonen in molens en roken weed. Ik zou zeggen dat dit prima in het vakje vooroordelen past. Kinderen horen wat en zeggen het na, maar bij scholieren heb ik toch meer dat ze op een leeftijd zijn dat ze hun eigen beeld van de wereld aan het maken zijn en graag over dingen nadenken voordat ze het klakkeloos papegaaien.

In een gelijksoortig programma waar scholieren werden ondervraagd over discriminatie wist een jongedame het te definiëren als; “Het negatief benaderen van de zwarte mens door de blanke mens” Heel mooie en interessante woordkeuze maar inhoudelijk heeft dit meisje nog veel te leren. Helaas leven nog veel mensen in dat stereotype beeld van discriminatie, wat dan eigenlijk wel weer mooie ironie is. Je vervalt met zulke mensen dan al gauw in gesprekken die zinnen bevatten als: “Wanneer gaan jullie nou eens stoppen met het onderdrukken van de zwarte mens?” Het verst krijg ik ze dan op de kast als ik ze vertel dat ik waarschijnlijk net zoveel te maken heb gehad met discriminatie als zij. De wat langzamere onder hen schiet nog wel eens in een; “O ja? Hoe vaak heb je mensen gediscrimineerd dan?”

Je wil niet weten wat ik allemaal naar mijn hoofd heb gekregen in mijn leven, en hoe vaak ik werd buitengesloten van “social” events. Op basis van mijn Duitse achternaam, prominente voortanden en nogal wisselend uiterlijk hoorde ik nooit ergens bij en was ik regelmatig doelwit van stevige uitspraken. Verbazingwekkend genoeg blijven veel mensen volhouden dat dit geen discriminatie is. De meest opvallende uitspraak die ik ooit gehoord heb is; “Gaan jullie discriminatie nou ook nog van ons afpakken, dan hebben we helemaal niks meer!”

Ik ben al heel mijn leven een minderheid op allerlei gebied en dat vind ik prima en ook al weet ik dat zij die er openlijk veel aandacht aan willen besteden ten koste van mij grotere problemen hebben dan ik, blijft het me raken als het gebeurt. Als ik een rake snaai terug weet zal ik het dan ook niet laten, al werkt mijn creatieve vermogen op dat moment zo dat ik gespaard word van een woordenwisseling met iemand die mijn aandacht niet waard is. Kortom er is prima mee te leven.