MOBILOOS

Hey jij daar!? Ja jij! Is het niet nog zo heel lang geleden dat een mobiele telefoon uitzondering was? En toen bereikten we elkaar ook, sterker nog; wellicht was het intenser omdat het niet zo makkelijk was. Bedenk je nu eens hoe het zou zijn om de deur uit te gaan zonder je mobi. Nu je realiseert hoe eng dat voelt, vraag ik je om de uitdaging aan te gaan om het ook echt te doen.

Uit ervaring van vandaag kan ik je vertellen dat het best mee valt en eigenlijk wel een bevrijdend gevoel geeft. Toegegeven; ik ben niet ver gegaan en ik ben me zeer bewust van het feit dat als het veel verder zou zijn, ik me zou verzekeren van het feit dat ik hem ergens op kan laden en ja dus bij me heb natuurlijk!!!

Wat zijn we toch raar geworden...

JACK DANIELS OLD NO.7 IN EEN NIEUWE JASJE

Die zin vertelt precies wat er gebeurd is en het jaagt me angst aan tot in het diepst van mijn alcoholische ziel. Ik ga naar de lokale G&G om een flesje JD te halen voor een jarige. Ik pak de fles beet en merk binnen 5 seconden op dat er iets anders is. Ik vraag aan de overduidelijk homoseksuele veel te veel met mij flirtende onaantrekkelijke verkoper; "Ligt het aan mij, of is de fles anders?"

Het ligt niet aan mij is wat hij me vertelt, maar ik weet zeker dat de uitvoering van zijn gedachten wel aan mij ligt. Een ander gevoel bekruipt me, wat me zo doet walgen dat ik liever had gehad dat de verkoper me bekroop; "Wat nou als ze een "verbeterde smaak" of iets anders wanstaltig kracht willen bij zetten met deze onnatuurlijk aanvoelende fles?" In de geschiedenis van producten is er NOOIT iets lekkerder geworden van een "verbeterde smaak" of "nieuw recept" of de allerergste; "nu nog lekkerder!" 

Onderweg naar huis lees ik de fles, en er lijkt niet zo heel veel veranderd. Volgens de etiketten is het nog steeds hetzelfde product, en hebben ze niks veranderd. Gelukkig geef ik deze cadeau, en kan ik zijn reactie verwachten als er iets mankeert aan de "nieuwe inhoud" waar ik van hoop dat daar geen sprake van is...

JE WORDT NIET YONG VAN YIN EN YANG

Matigheid; een concept wat de meesten nog wereldvreemd is. Vroeger dacht ik dat men niet wilde, of dat ze er misschien niet helemaal uit kwamen hoe aan te pakken, maar het wordt me steeds meer duidelijk dat onze wereld er geheel niet naar ingericht is. Eigenlijk wordt het niet geaccepteerd.

Het vreemde is dat al dat jagen er voor zorgt dat er mensen zijn die helemaal niks meer willen en ook niets doen. De een zit dus ver in het Yin, de ander diep in het Yang. Dat wordt wel geaccepteerd. We kennen allemaal de term spookambtenaar, nou als het mijn organisatie was geweest had ik ze in een week opgezocht en allemaal de deur uit geflikkerd. We zien allemaal de 90 uur per week jakkeraars, hou het liefst trek ik er geen seconde mee op want het is nooit genoeg.

Als je op dat golfje in het midden van Yin en Yang surft wordt je nergens geaccepteerd, behalve door die anderhalve paardenkop die het snapt. Ik begrijp heel goed dat we die schildpadden en hazen nodig hebben, omdat anders dat golfje niet voor mij zou spoelen, maar ik weet zeker dat als de maatschappelijke druk wat lager zou zijn, veel meer mensen voor het golfje zouden kiezen. Dan blijven de stresskippen die dat willen gewoon bestaan, en die houden de slakjes in stand zodat meer mensen kunnen genieten van het golfje.

EN DAN WORDT HET GOED ONTVANGEN....

Blijkbaar kan ik dus ook persoonlijke rouwgedichten schrijven voor mensen die ik niet ken, als ik maar genoeg input krijg. zegt het voort!...

DE TANDARTS EN DE 7 HEILIGE O-TJES

Er was eens een lieve man uit Den Haag die een afspraak had bij de tandarts om een klein gaatje in zijn achterste kies in de linkerkant van zijn onderkaak uit te laten boren, om zo een mooie vulling te kunnen zetten. Vol vertrouwen ging hij in de stoel liggen, maar toen hij de naald voor de verdoving richting zijn mond zag verplaatsen werd zijn overtuiging dat het om een oppervlakkige vulling ging een beetje gesmoord met twijfel. Met lamme tong, en veel te veel apparatuur tussen zijn lip en tanden ging de tandartsboor er op los. : “zzzzzz!!!!...” , “zzzzzzzz!!!!...” en ook een beetje “zzzzzzzzzzzzzzzzzzz!!!!...” 7 is het heilige getal, maar als er 7 keer “O!” word geroepen door de tandarts, met een toon van toenemende teleurstelling, dan weet je dat het niet zo goed zit.

30 minuten netto boor, bik en haktijd verder lijkt het alsof er nu zo veel slangen achter mijn lip hangen, dat de assistente 7 meter bij me vandaan moet zitten om alles er tussen te passen. Hop, dan ook maar die oude vulling eruit die goed leek te zitten, maar blijkbaar toch niet. Spieren die niet verdoofd waren gaven er ook de brui aan, en mijn gehele gezicht werd een trillende massa. Na al het plak, schaaf, bijt en bijboor werk stond ik op, pleurde bijna weer om en dan komt het mooiste moment; je geeft de tandarts een hand en zegt; “bedankt” Hoe raar is dat en toch doe je het.

Mijn tandarts is een roodharige rondborstige Spaanse, maar dat helpt niks. Want die borsten zitten alleen maar tegen je hoofd aan op momenten dat je echt niet in staat bent om te genieten. Ze vind haar werk wel echt merkbaar leuk, dat is wel fijn maar ik kan het me niet voorstellen; de hele dag een beetje boven die meurende smoelen hangen, en kaken kapot boren. Het salaris zal wel aantrekkelijk zijn, anders kan ik me echt niet voorstellen dat je dit wilt doen. Ik zou ook geen tandarts partner willen zijn. Zie je het al voor je? Na een lange werkdag met een wijntje op de bank even vertellen over je dag? Ja, ik heb vandaag 10 mensen de smoel aan bonken geboord en met een dikke bek naar huis gestuurd, haha, brie of port salut?

GANGSTA CRAP

Gisteren weer eens geluisterd naar een CD van 2PAC, wat zich in mijn hoofd vertaalt naar 2-Pak, wat weer leuk is omdat het hier een dubbel cd betreft. (je zou eens een dagje in mijn hoofd mee moeten maken, echt waar…) Ik realiseerde me waarom die mannen gemiddeld niet oud worden. In eerste instantie omdat ze worden neer geschoten worden natuurlijk, maar wat dacht je van de druk die op je rust als gangsta-rapper? Hoe langer ik er over na dacht, hoe meer ik begon te denken dat het voor een mens echt geen doen is om een bejaarde gangsta te worden. Thug 4 life? Outlaw? Ja, zorg nou maar dat je voor je 40^ste kapot wordt geschoten.

Een “gewone” artiest doet zijn plaatje, zijn fotoshoot, zijn tour en de hele merchandise en daarnaast mag hij ook mens zijn. Een gangsta ben je 24 uur per dag. Je kan geen zachte kant van jezelf laten zien, of een chaotische want ze maken je af. Je moet altijd zorgen dat je helemaal uit beeld bent voordat je naar de WC gaat. Moet je voorstellen dat je als gangsta zegt; “Excuus, ik moet even poepen” Gangsta’s poepen niet, dat past niet in onze beleving. Zie je het al voor je?; 2-pak in een speciale gangsta (c)rap fotoshoot special!

Ain’t nuttin’ butta gangsta party…

FUCK MAN WAT EEN VAKMAN!

In mijn beleving is “een vakman zijn” iets wat je makkelijker over iemand anders zegt dan dat je die eigenschap op je eigen voorhoofd plakt. Ik raak steeds meer overtuigd van mijn kwaliteiten en zie dat als een positieve ontwikkeling, maar mij een vakman noemen dat laat ik aan anderen over. Ik zie ook steeds meer dat als je iets durft beet te pakken dat kennis en vaardigheid eigenlijk heel makkelijk te vergaren zijn, maar ben je dan een vakman? Wanneer zou je iemand een vakman noemen?

Bijvoorbeeld als je veel met wet en regelgeving hebt te maken in je werk, moet je daar kennis van hebben. Als dan iemand bij je komt voor advies, wat maakt je dan een vakman; het duidelijk uitleggen van de regels en er van uit gaan dat je geen risico’s moet nemen, of vertellen hoe het zit en hoe je daar omheen kunt fietsen? Twijfelachtig is wat “juist” is en in wiens ogen?

Fuck man, wanneer ben je nou een vakman!?

EN DAN SCHRIJF JE HET...

In navolging van mijn bericht: “EN DAN WORDT JE GEVRAAGD…” heb ik het maar geschreven. De hoeveelheid input die ik heb gekregen is overweldigend, maar uiteindelijk ging het niet om die kwantiteit maar om het gevoel wat ik er van kreeg. Een gevoel over wie het is. Ik ken haar niet maar hoe er over haar wordt gepraat is voor mij duidelijk genoeg. Dan komen de woorden en is het gedicht nabij, want het moet niet te lang duren. Flow is heel belangrijk want als het te lang duurt wordt het te lang.

EN DAN WORDT JE GEVRAAGD...

Soms loop het raar in het leven. Ik geef bekendheid aan mijn gedichten op allerlei manieren en daar wordt zeer positief op gereageerd maar er komt niet echt vervolg. Ik probeer dan te bedenken waar mijn kansen liggen en me daar op te richten. Dan gebeurt er weer wat en gaat de wind weer liggen zodat het voelt alsof ik terug bij af ben.

Dan gaat de telefoon met een onbekend nummer. Vervolgens wordt ik gevraagd voor het maken van een gedicht, met een onderwerp wat een klein deel van mijn eerste bundel beslaat en ik nooit had gedacht dat daar een verzoek uit voort zou komen; de dood. 

Wat een macabere gelegenheid om je netwerk te vergoten, leuk is het niet, maar wel tof. Ik moet het geloof ik nog even op me in laten werken...

VROUWEN EN SEKS

Zoals beloofd in het vorige bericht nu iets over vrouwen en seks. De beroemdste uitspraak van vrouwen moet toch wel zijn; "Mannen denken maar aan 1 ding" Ook al spreek ik hier ook weer als ervaringsdeskundige en niet als onderzoeker, zijn de onderzoeken hier over wel heel leuk om mee te nemen in het verhaal. Onderzoek 1 wijst namelijk uit dat mannen verhoogde seksuele hersenactiviteit vertonen bij het in de buurt komen van een willekeurige vrouw, zelfs die waar hij van zegt ze niet aantrekkelijk te vinden. 

Ha! Zie je wel! Onderzoek 2 is echter wat beter geschikt ter ondersteuning van mijn verhaal. In een gesprek tussen man en vrouw zijn de ogen van man het vaakst gericht op de ogen, en de ogen van de vrouw op het kruis van de man. waar denkt ze dan aan? Cricket? 

Genoeg onderzoek, het komt er gewoon op neer dat vrouwen net zo graag seks willen als mannen, er net zo vaak aan denken en er net zo vunzig over kunnen praten onder vriendinnen. Waarom zien we dat dan niet, en bij mannen is het altijd "right in your face" Heel simpel gezegd ben je als rokkenjager door maatschappij en opvoeding een soort held, en als broekenjager ben je onder dezelfde invloeden een slet. 

Vrouwen worden opgevoed met uitspraken zoals; "Zorg dat je.." "Kijk uit voor.." "Let op met..." "Doe voorzichtig als..." Het komt er op neer dat je van meisje af wordt getraind om een bepaalde reserve te houden. Mannen worden opgevoed met; "Kijk maar ff..." Dat geeft ze van jongen af het gevoel dat er van alles mogelijk is en dat je de wereld in je zak hebt. Dat maakt het voor vrouwen moeilijk los te zijn in de seksualiteit zonder meteen als slet bestempeld te worden. 

Geloof me; ze willen het net zo graag als jij, maar hebben niet de maatschappelijke vrijheid om het toe te geven.

MANNEN EN CHOCOLADE

De natuurlijke drang om mensen te categoriseren en te meten aan een standaard lijkt toe te nemen, terwijl er een groeiende behoefte is aan individualisme. Media en onderzoeken richten zich op een mechanisme dat velen aanspreekt; herkenning. Die herkenning zit in basale zaken met een zo breed mogelijk draagvlak zodat het de massa zal beïnvloeden. Kort gezegd; in Nederland is het altijd komkommertijd. (al kleeft daar weer een rare smaak aan nu) Een regelmatig terugkerend item van onderzoeken is het onderwerp; vrouwen en chocolade. Alles is er al over gezegd en ik weet niet of de behoefte onder het volk er is, maar de gelegenheid om er toch weer over te lezen wordt met hoge regelmaat geboden.

Om daar eens verandering in te brengen wil ik de uitslagen bekend maken van iets wat geen onderzoek genoemd mag worden, maar de bevindingen zijn van mij als ervaringsdeskundige op het gebied van; mannen en chocolade. Hoe zeer vrouwen worden verbonden aan het kopen en nuttigen van chocolade, als het goedje in het spel is, zijn alle aanwezige mannen zeker van de partij. In de meeste gevallen is het zelfs zo dat de grote magen van deze schepsels de aanwezige vrouwen wel eens onbevredigd achter zouden kunnen laten. Mannen kunnen dus heel stoer roepen; “vrouwen en chocolade”, maar vaak hebben ze een even groot of groter aandeel in dit keurslijf.

Hoe komt het dan dat het vooroordeel bij de vrouwen blijft liggen? Vrouwen genieten openlijk van chocolade, en dat mag ook. Het stereotype stelt dat vrouwen niet zo veel mogen, vooral overal op moeten letten en gereserveerd moeten zijn, behalve als het gaat om het genieten van chocolade. Het lijkt een maatschappelijk geaccepteerd feit; onderzoek wijst uit dat vrouwen gelukkig worden van chocolade, en dat mag je ze niet afnemen want ze hebben het al zwaar genoeg. Mannen worden net zo gelukkig van chocolade, maar onder elkaar is het niet zo makkelijk want je bent toch geen wijf?! Ze eten vaak meer chocolade dan vrouwen als het voorradig is maar doen het onopvallend of zelfs stiekem.

Het wordt weer duidelijk dat mensen gewoon mensen zijn en de verschillen tussen mannen en vrouwen niet zo heel groot zijn. De basis behoeften zijn hetzelfde, maar opvoeding en omgeving dwingen ze anders te gedragen ten opzichte van elkaar. Conclusie; geniet!
Volgende keer; vrouwen en seks!

APPLESOCIATIE PEAVEY

Als je geld wilt verdienen en je hebt een brein voor goede producten, dan werk je bij Apple of een bedrijf die producten maakt die op Apple producten aansluiten. Het wordt steeds pijnlijker duidelijk hoe goed Mac het voor elkaar heeft, en iedereen die DAT snapt pakt er een graantje van mee. Nou ben ik bij uitstek de persoon die commissie zou moeten krijgen voor het aantal mensen dat hij in korte tijd heeft overtuigd van de kracht van onze Californische fruitcomputers, maar ik kom maar geen mensen tegen die me overtuigend van tafel vegen. Zelfs de doorgewinterde Windows lovers zeggen het; Apple heeft het goed voor elkaar.

Laats weer zo een fantastisch product tegen gekomen; de Peavey Amp Kit. OK, ik ben ook Peavey fan, maar dit is wel een geniale zet van both worlds. Plug em in je I (phone, pod of pad) en plug daar je gitaar in. Hoofdtelefoon erbij of een kabel naar je DAW of sound system, en met de gratis software kun je lokaal modeling blazen. Fantastische sounds van de Peavey classics tot de over de top 6505's. 

Niet genoeg? Presets, amps en pedals genoeg te koop in de app store. Slim, want voor een basic setup kost het weinig, voor een gepimpte versie kost het iets meer en als je dan nog bij wilt kopen blijf je al gauw onder 50 euro. Apple = slim, Peavey = slim, slim+slim = leuk.

KLAP

Klapperende ruiten in strak gespannen kit, huppelende stukjes grind over losse daken. Bewegende lucht op onconventionele plekken, brievenbuskleppen die wild praten. Wanstaltig wiebelende gewassen met trillende takken, koud klotsend water. Wassend water, muren van druppels razend over wijken en duinen. Drijvende drama’s op straten en lanen en niemand zegt; ”Raas maar gewoon, de natuur raast al gek genoeg”

Want we vinden dan we moeten jagen en scheuren en beuken en schieten. Als antwoord op de bulderende stem van de natuur gaan we harder terug schreeuwen om elkaar nog te kunnen verstaan. Maar we luisteren al lang niet meer naar de boodschap, misschien zijn we al niet meer in staat om hem te begrijpen omdat begrip al wordt overstemd. Wie zet zich neer om te horen, en bekent zijn nederigheid? Hij die als eerste het water aan zijn lippen heeft van het geweld waar hij mee wordt overspoeld al is het bedoeld voor hij die nog rent.

Hij die niet gehoord wordt gaat harder praten en slaan als het moet. De natuur verheft al jaren steeds meer zijn stem, als we door blijven gaan met kiezen voor gesloten oren, wordt slaan zijn enig relaas. Wie krijgt de volgende klap?

BEELD EN BELEVING

Als beeld en beleving gelijk zouden zijn, hoe makkelijk was het leven dan? Te makkelijk. Als iemand die op foto's vele gezichten kan hebben, vele gezichten heeft in het leven dan is het te makkelijk iemand te doorgronden. Waarom moet het moeilijk gaan? Is dat niet wat het leven leuk maakt? Als alles zou gaan zoals je verwachtte heb je geen vervelende voorvallen maar ook geen prettige verrassingen.

Soms lijkt het dat we gestopt zijn met het waarderen van het onverwachte, en daarmee eigenlijk de lol van het leven afwijzen. Ik vind het heerlijk dat ik vaak niet weet hoe het gaat lopen. Dat betekent overigens niet dat ik geen beeld vorm, want als je dat niet meer zou doen heb je een paar stappen van het menselijke weg gezet. Ik zie gewoon graag dat mijn beeld omver wordt geholpen en dat kan een negatief beeld zijn, of een positief beeld dat mogelijk verder wordt verheven of wordt verwoest. 

Soms kan een mooi beeld ergens van hebben je alleen maar in de weg staan. Als het dan aan diggelen wordt gesmeten betekent dat alleen maar dat er ruimte is voor nieuwe beelden en belevingen. Spoeel dus gerust met iemands beeld en maak het leven een beleving!

ALLES

Ik wil van alles, en al zo lang. Dat is wellicht mijn grootste probleem. Ik kan ook veel, alles waar ik voor zou kiezen pakt wel goed uit, maar het is nooit genoeg. Ik wil alles, nu en groots. Zo werkt de wereld helaas niet. Het moeilijkste er van is nog wel dat als je alles wilt voelt het alsof je niets doet. Dan heb je anderen nodig om aan te tonen hoe verschrikkelijk veel je eigenlijk doet. Het zal wel nooit genoeg zijn...

ZEE

De zee geeft er niet om hoe ik heet, al ruist hij wel mijn naam als ik er naar luister. De zee vraagt niet naar dingen die me verdrietig maken, zuigt ze eerder op met zijn getij om het weg te voeren naar een plek waar niemand er last van heeft. De zee heeft geen interesse in het saldo van mijn spaarrekening, opgebouwde tegoeden in mijn hypotheek of mijn diploma's langeafstandspunniken. De zee stapt niet bij me in de auto om een nachtje te gaan stappen in Rotterdam.

De zee doet waar hij goed in is; rust brengen als het nodig is en oproer kraaien wanneer onvermijdelijk. Wie accepteert dat je dat niet kunt begrijpen krijgt ook respect van de zee. Alles wat je er in gooit zal ergens weer aanspoelen. De zee geeft en neemt gelijkop, zo natuurlijk als dat maar kan.

Als je kan overgeven aan de zee en echt goed luistert, hoor je jezelf weer aanspoelen...

RUIMTE, MENSEN, BELASTING

De beleving van zaken zoals mensen die gewend zijn is niet meer, omdat ontwikkeling te hard gaat. Ontwikkeling is ook zeker niet altijd goed, misschien zelfs vaker niet. We zijn met zn allen zo ver dat er al zo veel niet meer gaat, de enige ontwikkeling die nog te behalen lijkt is het verminderen van zaken. Je ziet hoe het Nederlandse beleid zich daar op richt; minder subsidies, minder uitkeringen, minder dekking, minder koopkracht, minder daadkracht en alles moet duurder.

Maar je ziet het ook overal om je heen; je auto in een straat zetten om uit te laden; het gaat niet meer. Binnen 20 seconden staan er meer auto’s achter je dan er geparkeerd staan in een blok van 20 straten. Rustig boodschappen doen; het gaat niet meer. Zelfs met langere openingstijden maakt het niet meer uit wanneer je komt het is altijd druk. Je kinderen naar school brengen in een bakfiets; het gaat niet meer. Overal fiets je in de weg of is het te smal of te gevaarlijk. Ik geef inderdaad voorbeelden die gespitst zijn op 1 ding; drukte. Daar zit ook het probleem; het is gewoon te vol.

Ik ben er van overtuigd dat als je nu op een knop zou drukken waardoor de Nederlander 3 x zo veel ruimte zou hebben, dat er minder mensen naar de dokter gaan, dat we aardiger voor elkaar zijn, dat we niet meer zo hoeven te jagen en ons kunnen richten op onze eigen zaken in plaats van ons meten aan hoe ver we een ander de grond in kunnen stampen. De Nederlander zou het meeste baat hebben bij 8 keer zo veel ruimte als we nu hebben, want 3 keer zo veel is met de huidige groet met 5 jaar weer vol. Waarom denk je dat het aantal kanker gevallen in Nederland zo hoog is? Waarom denk je dat ruim 65% van de Nederlanders antidepressiva gebruikt? Te weinig ruimte is ongezond.

Rouvoet met zijn prachtige oproep om meer kinderen te gaan baren om de vergrijzing op te vangen is dan ook wel het meest belachelijke idee wat je kan verzinnen, laat staan er uiting aan geven. Het laat ook zien dat hij niet in een appartement aan de Weimarstraat in Den Haag woont. Laat die baby boom generatie maar dood gaan, zoals de cyclus van het leven bepaalt. Dan kunnen we weer een beetje adem halen in Nederland. Wachtrijen in de gezondheidszorg zullen verdwijnen, medische kosten zullen zakken, en als we belastingbetalers tekort komen, dan halen we die toch uit Oost-Europa? Zoals we dat met Turken gedaan hebben?

Want daar zit nou precies het probleem; al onze systemen draaien op de (veel te fakking veel) belasting betalers. In een gezonde situatie zou minder mensen minder kosten moeten betekenen, maar het houdt alleen nog maar minder inkomsten in voor de mensen die de systemen in stand houden en daarmee dus de mensen die ECHT wat doen de vernieling in helpen.

ALLES HEEFT EEN REDEN?

Toeval bestaat niet, alles heeft een doel en de dingen die in je leven gebeuren hebben allemaal een reden. Ik ben het hier helemaal mee eens maar begrijp terdege dat je er vaak geen boodcshap aan hebt en in sommige gevallen je heftig kunt verzetten tegen de waarheid van deze stelling.

Als je over wil gaan steken en iemand houdt je tegen waardoor je niet onder een bus terecht komt, dan is het allemaal heel makkelijk om het met bovenstaande stelling eens te zijn. Als het schiderbedrijf die je vooruit moest betalen je voorgevel niet af maakt en failliet gaat, dan wordt het al een stuk lastiger. Maar wat nou als je tegen je wil gaat scheiden, je wordt bestookt met alimentatie en je het huis met een dikke schuld moet verkopen door de credietcrisis?

Het is dan heel lastig om te accapteren dat dit met een reden gebeurt en dat je blijkbaar wat moet leren van deze situatie. Normaal gesproken kom je hier ook wel weer doorheen, al duurt het wat langer dan bij de andere voorbeelden.

Ik zou niet weten hoe te reageren als ik te weten zou komen dat mijn kind van 2 op regelmatige basis door een volwassen vent zou worden gepenetreerd omdat het schijnbaar mogelijk is dat zulke lui in een positie kunnen komen dat ze als "werk" voor kinderen zorgen. Als je dan leest dat zijn partner op hem op plekken btacht waar hij zijn gang kon gaan en hem "succes" wenste. Dan wordt het ineens wel heel lastig om te bedenken dat daar een reden voor is. Dat het kind dit moet doormaken om een beter mens te worden.

Als ouder ga je volgens mij in je hoofd een paar eeuwen terug, waar ze zulke lui met 2 paarden wijdbeens tegen een boom aan sjeesden. Nou denk ik niet dat dat de oplossing is, maar het blijft me bevreemden dat het aantonen van 1 geval niet genoeg is om zo iemand voor altijd uit te schakelen.

Er moet dan onderzoek gepleegd worden en een rechtszaak komen, waarvan ik denk; waarom? Het is toch duidelijk? Als je jezelf 1 keer zo ver gebracht hebt om zoiets te doen wordt het toch nooit meer wat met je? Zo moeilijk is dat toch niet? Er hoeft toch geen discussie te zijn over of en hoe lang zo iemand opgesloten moet zitten? We hebben er weer 1 achter de tralies, jeej, op slot en op jacht naar de volgende, klaar!

VROEGER

Vroeger was de dokter een bovennatuurlijk geleerde in een witte jas, die alles wist over jouw gezondheid en zo nam je alles wat hij zei meteen aan. Vroeger stond er op je pakje boter geen moeilijke calorie tabel met ADH en andere onbekende afkortingen, zoals er ook geen inhoudsopgave stond met allerlei E-nummers en Latijn, want wat ze je verkochten dat was toch goed? Vroeger stemde je op een politieke partij, en niet op een persoon, omdat deze partij vocht voor jouw idealen.

Tegenwoordig is alles anders. Nee hoor. Toegegeven; alles is wat extremer omdat we veel verder zijn in alle systemen waar vroeg of laat van zou blijken dat ze niet werken. We zijn blijven hangen in het proberen om problemen van een systeem op te lossen met een systeem. De bekende vinger in de dijk. Maar als je die vinger in de dijk steekt, weet je dat het ergens anders gaat lekken. We zijn nu op het punt dat de dijk uitsluitend uit vingers bestaat en dan valt het op hoe slecht het gaat.

Hoe dingen geregeld zijn is niet veel anders dan 100 jaar geleden, alleen nu gaat het vaak genoeg fout dat we zien dat de man in de witte jas het vaak ook niet weet. Op elke hoek van de straat is een bedrijf dat voedsel verwerkt of produceert, dus valt het op dat we allemaal vergiftigd worden. Politici die een vinger in de dijk bij steken staan ook tot aan hun middel in het water, en zo zien we dat het allemaal aan het instorten is.

Het instorten begint altijd direct na de bouw, alleen dan is het nog niet zo opzichtig. Als je het verval begint te zien wordt meteen 1 ding duidelijk; er is geen weg meer terug. Laat het dan ook lekker instorten! Hoe eerder hoe beter, want dan kunnen we weer beginnen met bouwen aan een nieuwe vroeger...

BINNEN

Ik kijk niet meer naar gister, zou niet meer weten wat. Wat het mij nog moest vertellen heb ik nu wel gehad. Morgen zie ik wel maar alleen met mijn ogen dicht. Ik spaar vragen over vandaag zodat het antwoord niet kan wachten. Als de dag dan draait naar morgen zijn ze ook weer snel uit zicht. Zo houd ik het opgeruimd in mijn gedachten. Toch zal ik niet vergeten hoe je naar me keek, vorige week. Hoe het over een maand is gaan mijn gedachten nu al naar uit. Zoals je ogen het nu doen omringd door huid veel minder bleek, dan in de winter. Zomertinten kunnen vervagen en wolken kunnen betrekken. Hoe je bij me binnen valt is altijd even sterk.

DE SPREECKWOORDELIJCKE NEDERLANDSCHE MAETSCHAPPEIJ

Nederlandsche uitdrukkingen zijn een beetje aan het uitsterven, want ik hoor ze nog maar weinig. Opvallend is dat ze doordrenkt zijn van dieren, waarschijnlijk omdat de mens vroeger wat dichter bij de natuur stond en vaak met dieren in contact kwam. Zo zijn er niet in de bek gekeken paarden die achter de wagen gespannen te worden om oude koeien uit de sloot te halen, in de zak gekochte katten die niet thuis zijn omdat ze op het spek gebonden moesten worden, waardoor muizen weer op tafel kunnen dansen en ezels die naar andere stenen op zoek zijn om zich aan te stoten. In onze commerciële wereld passen deze elementen ook niet zo goed meer, misschien kunnen we wat nieuwe, actuelere uitdrukkingen verzinnen?

Bijvoorbeeld; Je moet de verzekeraar niet op je pinpas binden. Beter 1 bankier in de sloot dan 12 bonussen uit jouw zak. Zoals de kabelexploitant is, naait hij zijn kijkers. Je moet geen nieuwe komkommers uit de strontsloot voeren. Al geef je de voedingsmiddelenindustrie een goeden plaat, ze blijven je vergiftigen waar je bij staat. Als de patiënt met goedkope medicijnen weer thuis zit, dansen de chirurgen met door Bayer gesponsorde champagne op de operatietafel. Je moet het kabinet afzetten als het op dreef is. Achter de grafstenen van de belastingdienst schijnt de zon. Wie wat wil ondernemen, kan de 814 belachelijke rekeningen verwachten.

Het is denk ik duidelijk; als je de nieuwe Nederlandsche spreekwoorden wilt aanpassen aan onze huidige samenleving zul je ze moeten vullen met zaken om ons heen. Vroeger waren dat dieren, en nu is het geldklopperij, mooie beloftes die uiteindelijk geheel de andere kant op blijken te zijn, corrupte politiek, slechtere medicijnen tegen hogere prijzen, stijgende verplichte verzekeringspremies tegen slechtere dekkingen, leugens over toenemend vergif in ons voedsel, mensen die bakken met geld krijgen omdat ze het verkloot hebben terwijl ze al een jaarsalaris hebben met 5 nullen en vervolgens mensen die echt nuttig en zwaar werk doen minder gaan betalen, structureel alle bezittingen van de burger in waarde laten zakken om vervolgens alle andere zaken in het leven met accijnzen en belastingen duurder maken, kortom;

De burger die net op zn bek is gevallen, en daarna door een vrachtwagen over zijn poot gereden is nog eens een trap in zijn kruis geven, in de bek spugen, de portemonnee afnemen en de huisdieren een kogel door het hoofd jagen. Spreekwoordelijk dan…

AFDWALEN

Soms is afdwalen maar het beste, dan lijken al die dingen niet zo dichtbij. Maar het blijft gezichtsbedrog en een afleidingsmanoeuvre die niet eeuwig blijft werken. Immers is hetgeen waar je vanaf dwaalt wel de weg naar vooruitgang. Voorwaarde is dan dat je ziet wat er echt aan de hand is, en daar gaat het vaak op stuk. Ik zit nu een beetje tussen afdwalen en “wakker worden” in. Het is geen fijne plek, vooral omdat ik nog geen idee heb wat ik ga zien als ik wakker wordt en dus liever wat verder afdwaal maar ook weer niet. Bestemmingloos is het beste woord om het te omschrijven.

Het is een behoorlijke tijd geleden dat dit woord mijn state of mind voor langere tijd mocht beschrijven. Ook al weet ik dat het soms nodig is, en ik nu ook kan accepteren dat het zich manifesteert, kan ik ook zeggen dat ik het absoluut niet gemist heb. Vroeger leverde het een aanzienlijke boost op voor mijn creativiteit maar dat was in een periode dat ik tijd te over had. Nu mijn leven volgebouwd zit met allerlei verplichtingen, zoals dat van je verwacht wordt als werkende volwassene, lijkt het meer aan mijn creaties te vreten dan dat het iets stimuleert.

Ik kom er zeker uit omdat ik gewapend ben met de sterkste kracht die een mens kan bezitten; de wetenschap dat je zelf altijd degene bent die je uit zulke situaties haalt. Ook al zie ik dat nu helemaal niet voor me, ik weet dat er maar 1 ding nodig is om mezelf op te takelen; ik. Als het waar is dat je altijd de beste tips krijgt van de mensen waar die tip op dat moment het sterkst op henzelf van toepassing is, dan moet ik hem nu maar gauw geven; “Help jezelf omhoog, je bent de enige die het kan”

"LEKKER WIJF"

Vandaag heb ik hem weer gehoord; "Met lekker weer komen al die lekkere wijven ineens de deur uit" Helaas houdt het daar vaak niet bij op; "Voor zo 1 zou ik die van mij gelijk inruilen" Buiten het feit dat ik van overtuigd ben dat er een aantal vrouwen rond loopt met het idee aantrekkelijk te zijn om vervolgens alle mogelijkheden om op een andere manier leuk te zijn uit het raam te gooien, vind ik het zeer aannemelijk dat veel "lekkere wijven" met andere weersoorten ook de deur uit gaan. Wellicht dat ze wat meer kleren aan hebben dan. Blijkbaar is het het criterium voor "lekker wijf" dan nog steeds zo weinig mogelijk aan hebben. 

Begrijp me niet verkeerd, ik kijk er graag naar maar een "lekker wijf" hoeft me niet aan te spreken want ik heb er geen klote aan. Oneerbiedig gezegd; als je "lekker" zijn nodig hebt om aandacht naar je toe te trekken en vervolgens je relatie beheerst met je kut, heb je mij niks te melden, en ik heb jou niks te melden wat je wilt begrijpen.

Want uiteindelijk heb je als man een relatie met een leuk meisje, en niet met een "lekker wijf" De volgende keer dat je denkt; "Zo, daar zou ik wel eens ff mee willen..." kleed het leuke meisje die je vriendin is dan eens aan als "lekker wijf", stuur haar een bar in met allerlei vreemde mannen, kom zelf eens later binnen en hoor die mannen over haar praten. Vind je het dan nog leuk wordt het tijd dat je het leuke meisje waar je mee gaat de kans geeft een leuke relatie te zoeken, en zoek zelf een "lekker wijf"

En zo is voor mij een "lekker wijf" net als een prachtige auto met zeer oncomfortabele stoelen; ziet er leuk uit, maar je ziet van een afstand dat het niet lekker zit dus waarom zou je instappen...

FACEBOOK

Ik ken je niet! Is dat niet juist spannend? Leuke opmerking van iemand die je vreemd is, netwerk dat verder reikt dan je bekend is, en misschien wel een platform voor dingen die je normaal niet zo maar tegen iemand zou zeggen. Ik vind Facebook een uitstekend middel voor veel dingen, en zeer geschikt om vreemden aan te spreken. 

Krijg een suggestie van Facebook; deze persoon heeft 67 "mutual friends" met jou. Ik heb werkelijk geen flauw idee wie het is, net als 65 van de 67 "mutual friends" Een "friend request" sturen? Tuurlijk! Bij een leuke "post" een opmerking plaatsen en kijken wat er uit voort komt. 

Op Facebook is iedereen je vriend, probeer dat maar eens op je werk, in de supermarkt of op de A13!

LOSLATEN

Ooit iemand uitgemaakt voor een autist of misschien zelfs "erger" ? Vergeef het jezelf direct maar kijk ook even naar de autist of "erger" is jezelf. Die hoef je niet te vinden maar de kans dattie aanwezig is is meer dan aanwezig. We kennen namelijk maar wat graag eigenschappen aan een ander toe die we niet prettig vinden passen aan onszelf. Ook ik; heerlijk vind ik het!

Waar houdt schuiven op en begint veroordelen? Wie zal het zeggen, maar 1 ding vertel ik je; als je in jezelf herkent wat je zo vreselijk verafschuwt leer je veel en snel. 

Vervelend is dat he?...

:)-

MATIGHEID

Een wijze vrouw zei ooit tegen mij; "Ik dacht vroeger dat matigheid saai was, totdat ik in de gaten kreeg dat de hoge toppen niet kunnen bestaan zonder diepe dalen" De herkenning die het in min hart aanboorde deed een stap verder in ontwikkeling. Deze polariteit werd ineens zo een duidelijk systeem voor mij, ook al vergeet je al je kennis als het er op aan komt omdat dat de enige manier is om het te leren; vanuit het hart. 

De volgende stap is een logisch gevolg van het eerder geleerde; zoek uit of het de pieken of de dalen zijn die je zoekt. Het antwoord is eenduidig maar allen duidelijk als je er klaar voor bent; je zoekt ze allebei. In je primaire wezen zit de informatie dat zonder donker licht niet kan bestaan, en dat goed zich meet aan slecht. Waarom zou je dan pieken kunnen zoeken zonder dalen te accepteren.

Het is allemaal niet zo moeilijk buiten het feit dat het niet zo makkelijk is...

VOORBEELD

Ik kan geen richting vinden, Ik weet me geen houding te houden. Geen idee waar ik me bevind of waar het heen gaat. Het is geen probleem want ik weet dat het goed komt. Het is wel een probleem omdat ik me er onbestendig door voel. Er gaat zo veel door mijn hoofd dat ik er geen raad mee weet. Er gaat zo veel door mijn hoofd dat de kans zo groot is dat er wat moois uit voort gaat komen. 

Mijn hart klopt onregelmatig zodat ik me zorgen maak of het wel goed komt. Mijn hart zoekt een plek die me past en onregelmatigheid is een onderdeel van het proces waar ik van mag genieten. Niemand zal me vertellen waar het eindigt, zoals ik dat ook niet zal doen. Het is een onvoorspelbaar gegeven waar ik mee moet leven, en leven is wat ik zal doen al kost het mijn leven.

Wat heeft een mens te verliezen? Een mens die met niks wordt geboren, waar van wordt verwacht met dezelfde hoeveelheid materie afscheid te nemen van alles wat je kunt aanraken. Het accepteren van het lijden is het toestaan van controle op een vrij mens. Als ik er klaar voor ben, vertel ik mezelf wat goed is zonder te praten of te denken en ik zal volgens als vanzelf. Want ik heb maar 1 voorbeeld en dat ben ik. Al het andere is slechts glazuur op de cake die ik zelf heb gebakken.

Ben ik mezelf kwijt? Dan zou ik er naar zoeken. En als ik er naar zocht zou ik niet verwachten het te vinden. Dat laat ik liever aan mij over, die is er veel beter in mij te vinden...

SCHEUR EEN STUK VAN MIJN HART

De een zijn dood is een ander zijn brood. De een zijn dood kan het brood zijn van dezelfde persoon. Sommige artiesten, vooral muzikanten, kunnen me zo in het hart raken alsof ze de pracht van hun eigen dood aan het omschrijven zijn. Soms vraag ik me af of ze wel echt van het leven genieten of dat het lijden noodzakelijk is voor de creatie van de mooie dingen.

William Fitzsimmons is zo iemand, en het zou me verbazen als het verdriet dat hij als een hartverscheurende rode draad in zijn liedjes stopt, een trucje zou zijn. Duidelijk is het voor mij dat als deze man niet muziek als uitlaatklep zou hebben, zijn eigen hart het leven niet aan zou kunnen.

Wie raakt jou op een plek waar je het misschien liever niet over zou hebben? Met 1 aanvullende vraag; "wat heb je nou echt te verliezen als je het zou zeggen?"

WAT IS WIJSHEID?

Ik zou wel meer uiteenlopende soorten mensen willen kennen. "Soorten" klinkt in mijn oren dan nog wat oneerbiedig, hoe beter te omschrijven; allerlei anders gestemden. Ook al heeft mijn sterrenbeeldje Ram altijd een hapklaar vooroordeel voor me, ik ben altijd bereid daar aan te sleutelen en luister maar wat graag naar de onderbouwing daarvan. 

Anders gestemden kunnen best wel eens leuk binnen vallen met hun opvattingen, en zo aan die van mij schaven. Maar helaas laten de meesten zich afleiden door de bombastische wijze waarmee ik hun opvattingen van tafel bombardeer als ik een gegrond weerwoord heb. Dan komt het grootste vooroordeel van de gemiddelde mens naar boven; "Ik wordt gigantisch in de hoek gezet, dus ik heb deze persoon niks te leren" 

Mensen die op grootse wijze iedereen terecht wijzen op hun "achter lopende" opvattingen zijn of bluffers van de bovenste plank of mensen die over veel dingen nadenken, maar zeker niet alles. Kortom; in geval 1 zijn ze te ontmaskeren, en geval 2 heb jij misschien wel beter nagedacht over 1 ding wat zij zelf hebben laten liggen. Als ze dan sportief zijn accepteren ze je beweringen onder voorbehoud van beter.

De les van vandaag; laat je nooit definitief van tafel vegen, niemand heeft alle wijsheid in pacht, en hij of zij die dat wel denkt zal voeg of laat harder vallen dan een mens aan kan. Jouw gedachten zijn wat waard, om zelf van te leren of om te onderwijzen. De enige manier om daar achter te komen is door ze te ventileren, laat je daarin nooit tegen houden want uiteindelijk worden we er allemaal beter van.

VOORUIT WILLEN IS EEN (MOEILIJKE) KEUZE

Mensen zijn zo moeilijk te motiveren om mee te denken, ze zien het niet en gaan het waarschijnlijk ook niet zien. Zo maar wat gedachten die bij mij regelmatig passeren. Ik moet dan denken aan schilders die mooie dingen maken en vervolgens 100 jaar dood moeten zijn om gewaardeerd te worden. Zie ik mezelf dan als iemand die voor loopt? Ja natuurlijk! En ik blijf er zo bescheiden onder en daar gaat het om in het leven. :)-

De onzekerheid en bescheidenheid die in vele levens aanwezig zijn houden zulke mensen tegen en zo ook mij. Dat is wat ik waarderen aan Amerikanen; opscheppen is geen probleem als je het maar waar maakt. Misschien krijg je zelfs nog een tweede en derde kans. Want wanneer is opscheppen echt opscheppen? En hoe vaak geef jij een persoon die in jouw ogen opschept de kans om zich te bewijzen?

Ik zal je het antwoord geven; Nederlanders ontwijken "opscheppers" en komen dan met een onzichtbaarheidsmantel terug om met een zeis je enkels door te hakken. Dat zie je overal in terug en met name bij de mensen die proberen wat te doen in het leven; ondernemers. Alleen al het hele belastingsysteem en alle regels waar je als ondernemer mee te maken krijgt is een grote de-motivator voor eenieder.

In het buitenland zie je dan een belastingdienst zich niet bemoeien met kleine ondernemers door allerlei vrijstellingen in te bouwen. Alsjeblieft; onderneemt! Dan krijg ik de vraag; "Zou je dan al ondernemer geweest zijn als het makkelijker was?" Ik zeg er geen hardop "ja" op maar als ik me er in had verdiept zou ik waarschijnlijk al 5 bedrijven verkocht hebben als het toegankelijk was. "Houdt het je uiteindelijk tegen om toch ondernemer te worden?" Nee, maar ik ben wel voorzichtiger en heb het nog niet aan gedurfd. 

Ik loop ook altijd een beetje achter de regels aan en bedenk iets als men er actief een teringzooi van aan het maken is. Huis moeten verkopen in de crisis terwijl het zo een goede investering was en dat soort dingen. Je zou kunnen zeggen dat ik altijd het moeilijke pad neem. Ik heb daar geen spijt van, spijt is iets waar ik mee ben gestopt. Ik feliciteer mezelf dan maar weer met het moeilijke pad omdat ik daarmee waarschijnlijk het verst kom.

ANDERS; AARDAPPEL OF HANS?

Gedrag kan veranderd worden, karakter niet. Een stevige stelling die alleen maar vragen oproept. Ik hoor het vaak zeggen door mensen die zich niet realiseren dat gedrag zich ook niet "laat" veranderen. Alsof het allemaal zo veel makkelijker gaat als het niet in de aard van het beestje ligt.

Gedrag is vaak een gevolg van conditionering die zich veel moeilijker laat omkeren dan men denkt. Karaktertrekken weet je vaak van jezelf, en als je daar echt wat mee wilt draai je dat zelf bij. Gedrag wat er in geslagen is zie je op een gegeven moment ook maar als je daar dan wat aan wilt doen blijkt het toch tegen te vallen. Dan moet je ineens gaan breken met iets wat je gewend bent. Iets waarvan een of meerdere mensen hebben gezegd dat je het zo moet doen, vaak gesterkt met vreselijke gevolgen als je het niet doet.

Soms lijkt het wel eens of ik het er om doe, maar als ik dan weer eerlijk tegen mezelf ben weet ik dat ik er gewoon vaak heel anders over denk, dan alles wat maar een beetje de ether in gepropt wordt door iedereen. Ik voel me er ook niet gekker om, het is zo en ik bepleit mijn recht om er anders over te denken! Mocht je daar ook in zitten en denken; "Maar daar heb ik zelf zo weinig aan" bedenk dan dat wat jij er van vind het enige is wat telt. 

En als mensen je anders vinden, vraag dan gewoon; "Aardappel of Hans?"

JE BENT ALTIJD DE ZOMBIEBOK

Zo af en toe kan ik er enorm van genieten om een lompe film te kijken waarbij het bloed en de ingewanden om je heen vliegen. Vaak heb ik me afgevraagd waar die behoefte vandaan komt, en zoals veel vragen die ik aan mezelf stel is het antwoord niet eenduidig. In eerste instantie is het een soort dom entertainment omdat de vorm van zulke films allemaal hetzelfde is en er dus een bepaalde voorspelbaarheid aan zit. is het echt alleen hersenloos vermaak of zit er toch nog wat meer aan?

Vaak laat het zien dat mensen instaat zijn tot de meest gruwelijke acties als de situatie er om vraagt. Wat dacht je van het feit dat je achteraf altijd gaat denken hoe je zelf zou reageren in zo een belachelijke situatie? Zo zijn er meer van dat soort dingen; het laat zien hoe kwetsbaar een mensenleven is, en hoe gedreven een mens kan zijn om het te behouden.

in ieder geval heb ik 1 belangrijk ding geleerd van zombiefilms; je kunt je beter in de eerste minuut laten bijten, dan heb je daarna nog een beetje lol. Vroeger of later wordt je gebeten en blijkbaar is het dan onvermijdelijk om te veranderen in 1 van hen. Hoe langer je het overleeft, des te groter een zombiebok dat je wordt. Heb jij misschien nog dingen die bloedfilms bij je oproepen waar een mens in eerste instantie niet aan denkt?

WEERZIEN

Soms zie je mensen lange tijd niet.  Soms heb je dan twijfels over hoe het zal gaan als je elkaar weer ziet. Je bent allebei met andere dingen bezig geweest en dat kan impact hebben hoe je met elkaar om gaat op dat moment. Misschien verrast het je en gaat het heel goed, ondanks dat je zo andere richtingen op gegaan bent.

Dan heb je nog de mensen die je heel weinig ziet, waarvan je weet dat als je elkaar weer ziet, het altijd wel goed gaat. Heel lang heb ik daar aan gehangen, heel lang heb ik gedacht dat dat leuk was. Maar eigenlijk kleeft het altijd aan een soort nostalgie, en een gevoel van weet je nog? Maar gister zag ik nog een film waarin met een leuke woordspeling uitgelegd werd hoe belangrijk het "nu" is ten opzichte van het verleden en de toekomst.

De ontmoeting na lange tijd die ik vandaag had heeft me iets laten zien wat mijn hart vervuld met rust. Dat is zo omdat ik zoveel ontmoetingen na lange tijd heb die op deze manier verlopen, en het lijkt wel of ik de 2 voorgaand omschreven heb achter gelaten. Het gaat om het nu, en dat maakt het als nieuw. Een oude bekende die mij zo begroet, en kijkt naar het nu voelt als vanouds, maar vooral als nieuw.

Dat maakt iemand welkom bij mij, om te filosoferen over alles wat de mond kan zeggen, en alles wat het hart wenst. Want ook al voelt het leven soms als stil staan, open gesprekken zijn de basis voor vooruitgang in acties en/of in gedachte...

PRIVACY OR PIRACY?

Gisteren was zo een zeldzaam moment dat ik televisie keek en zo heb ik een stuk gezien over huiseigenaren met camera's, die inbrekers opnemen. Ik stond er niet van te kijken dat mensen dat doen. Ik stond er ook niet van te kijken dat de Nederlandsche wetgeving het niet toelaat om echt wat nuttigs te doen met die beelden. Vereniging eigen huis vond het maar eens tijd dat men WEL wat nuttigs ging doen met die beelden en wel openbaar maken. Gewoon laten zien aan iedereen hoe inbrekers er uit zien, en misschien herkent iemand ze wel, zodat ze ook een keer opgepakt kunnen worden.

Verassend genoeg zijn er dan nog steeds mensen die beslissingen maken over dit soort zaken, die praten over de privacy van de inbrekers. Het kost mij heel veel moeite om deze zin te typen omdat ik vind dat inbrekers en privacy 2 woorden zijn die niet in 1 zin thuis horen, tenzij de zin luidt; "In het geval van inbraak en inbrekers VERVALT alle privacy." De privacy van het slachtoffer is namelijk dan al ver overschreden, dus ik zie niet in waarom die van de dader beschermd moet worden.

Als er bij mij ingebroken zoud worden en ik wist wie het was, zou ik het liefst zijn hoofd met een resolutie van 17.000 bij 38.000 op mijn gevel beamen, met daarbij de tekst; "Deze vriendelijke jongeman heeft hier ingebroken, en ik schend nu zijn privacy, vind u dat niet kunnen, bel even aan, dan praten we er over" Nadeel is dat het waarschijnlijk geen 3 minuten duurt voordat de beamer is geklauwd...

KRIJG DE CONTROLERING!

Soms heb ik een herinnering aan een gebeurtenis uit het verleden. Zo maar uit het niets lijkt het, zonder een voor mij duidelijk aanwijsbare reden dat ik daar juist nu aan moet denken. De meest recente nam mij terug naar de leeftijd van een jaar of 10, zittend op de achter bank van mijn vaders auto gesitueerd in de Scheveningse haven. Mijn vader is vis halen, iets waar ik in die tijd niets van moest weten. Op de radio is een lied waar ik geen enkele gegevens van had, laat staan dat ik ze me kan herinneren, ik voelde alleen de treurigheid waarmee het gemaakt was en het verdriet dat het uit droeg. Er was geen andere mogelijkheid voor mij dan om in huilen uit te barsten. Of het ging om mijn eigen verdriet waar ik helaas op die leeftijd al heel veel van verzameld had, of dat het van plaatsvervangende aard was richting de duidelijk door het leven getroffen artiest, kon ik op dat moment niet bepalen.

Dit soort herinneringen sporen mij volautomatisch aan tot zelf reflectie, en zo stelde ik mij voor hoe ik daar nu op zou reageren. Het antwoord dat ik mezelf gaf; “Tegenwoordig heb ik dat aardig onder controle” leerde me iets over mezelf en riep meteen nieuwe vragen op. “Is het wel goed om zoiets onder controle te hebben?” “Is dat wat ik wil, emoties onder controle hebben?” “Is je leven niet veel rijker als je dingen juist niet onder controle hebt, maar ze laat gebeuren zoals ze willen?” Uiteindelijk kwam ik tot de conclusie dat onder controle hebben alleen een middel is om maatschappelijk geaccepteerd te worden of te zijn. Als ik dan kijk naar hoe veel onrecht mensen elkaar aan doen door dingen onder controle te hebben vraag ik me wel eens af waarom ik dingen onder controle zou moeten hebben om hen maatschappelijk in de smaak te vallen.

Ik weet ook wel dat als iedereen nu zijn emoties zou volgen, het een enorme puinhoop zou worden hier, maar de verhoudingen zijn zoek. Dus aan mij de taak om te vinden waar ik het in kan passen om dingen niet onder controle te hebben zonder mensen daar mee lastig te vallen. Want als je de controle verliest kun je pas goed bepalen hoe het zich gedraagt. Waar zou jij de controle willen (durven) verliezen?

EIGENDOM, HOE DOM?

Laatst vertelde iemand een verhaal dat de buurvrouw haar kat terug kwam brengen met de mededeling dat ze al 2 katten had, dus deze niet kon houden. Bij dat soort verhalen breek ik mijn onderkaak op de vloer. Als ik met zo’n verhaal wordt geconfronteerd probeer ik altijd een vergelijking te maken, waardoor duidelijk wordt hoe belachelijk het is wat ze werkelijk zeggen. In dit geval zou ik me niet kunnen bedwingen om te zeggen; “Ik zag gister je autosleutel uit je zak vallen, maar ik heb hem bij je in de brievenbus gedaan, want ik heb al een auto” Of; “Je zoon kwam vanmiddag langs maar ik heb hem maar naar huis laten gaan want ik heb al een kind”

Vaak hoor ik mensen zeggen dat ze graag dingen willen hebben maar er liever niet voor betalen. Ik merk dan dat wanneer ze de kans krijgen, ze ook ergens niet voor zullen betalen. Het heeft geen zin om ze de omgekeerde situatie voor te leggen want deze mensen vinden ook dat iemand anders hen naait, ze groot gelijk hebben, moet je maar opletten! Ik kan daar zo weinig mee, ik betaal graag voor iets wat goed is. OK, ik zal er alles aan doen om een zo gunstig mogelijke prijs te krijgen, maar dan betaal ik ook meteen en is het klaar. Het zou niet in me op komen om uitstelling van betaling te vragen, waarschijnlijk omdat mijn ervaring met het verlenen van uitstel van betaling tot nu toe heeft geresulteerd in het uitblijven van betaling, of een minimale overschrijding van de gestelde termijn met factor 4.

Respectloos gaat de mens om met de eigendommen van een ander, en het begint me steeds meer tegen te staan. Het lijkt normaal te zijn, mensen accepteren het van elkaar maar waarom? Misschien zijn ze niet anders gewend, zelfs als ze dan 1 keer in hun leven worden voorgesteld met een (voor mij zo) normale situatie, kunnen ze er niet mee om gaan. Want als je iedereen in de maling neemt, kun je dat ook terug verwachten en als je het verwacht, wordt het vanzelf waar…

WEGENCULTUUR

Een vriend zei ooit; "Je kunt de cultuur van de mensen in een land aflezen aan de staat van hun toiletten, en hetgeen je op je bord krijgt" Nu heeft hij daar vast gelijk in, maar er zijn zeker meer zaken waar cultuur van een land in terug te vinden is. Aan de infrastructuur valt ook veel te zien. Nu zijn er natuurlijk omstandigheden in het landschap die het wegdek bepalen waar maar moeilijk wat aan gedaan kan worden, maar soms wordt je wel eens geconfronteerd met dingen die duidelijk beter kunnen.

Zo was ik afgelopen weekend onderweg van uit het pittoresque Coulonges in Frankrijk, naar mijn appartement in Den haag. Om het Hemelvaart retour vakantie verkeer te vermijden besloot ik zaterdagnacht te gaan rijden in plaats van zondagochtend. Dat is op zich een goed idee als je geen problemen hebt met rijden in het donker. Die heb ik niet, dus vol goede moed ging ik op pad. Regen is wat ik tegen kwam, veel en vaak. Dat maakt het donker vele malen minder prettig.

Het glooiende Franse landschap is onvermijdelijk, als ze dat vlak zouden willen leggen zou de prijs van de tolwegen iets hoger liggen dan 1 x 15 en 1 x 18 euro. Verlichting zou de boel ook duurder maken en de rustige omgeving verstoren. Maar als ik dan in de "lichtstad" Parijs aan kom en mezelf op de rondweg moet voort bewegen met 40 km per uur omdat er 20 cm water op het wegdek ligt (and still falling) vind ik het heel storend dat de verlichting zodanig minimaal is, dat het verschil met de tolweg 200 km terug ver te zoeken is. City of lights my ass!

Het toppunt vind ik als ik de borden Gand volg, om een aansluiting op Antwerpen te krijgen. In de bocht na mijn afslag neemt de regen in idiote mate toe, en ik vrees voor waar ik al ervaring mee heb; wat mij na deze bocht te wachten staat; een glooiende weg omringd door bomen, in het licht nauwelijks zichtbare wegmarkering en afwezigheid van reflectoren zelfs in bochten. Een knap staaltje bevestiging van het vooroordeel over Belgen wat ik in mijn werk opgedaan heb; het slecht kunnen organiseren. Met verantwoordelijkheid over 2 jonge dames zonder rijbewijs in mijn auto, het eind van mijn energie na 6 intensieve uren autorijden, vind ik mezelf op het dieptepunt van mijn rit; een (uit)zichtloze weg.

Met regelmatige (en nodige) koffie en rust stops weet ik het tot een succesvol einde te brengen maar ik kan met zekerheid zeggen dat dit 1 van de meest storende ritten van mijn leven is, en ik heb er echt een hoop gemaakt...