HERSENSPINCELS 2: GEVALLEN ACHTERHOOFD

HERSENSPINCELS 2: GEVALLEN ACHTERHOOFD
HERSENSPINCELS 2: GEVALLEN ACHTERHOOFD

maandag 6 juni 2011

WEGENCULTUUR

Een vriend zei ooit; "Je kunt de cultuur van de mensen in een land aflezen aan de staat van hun toiletten, en hetgeen je op je bord krijgt" Nu heeft hij daar vast gelijk in, maar er zijn zeker meer zaken waar cultuur van een land in terug te vinden is. Aan de infrastructuur valt ook veel te zien. Nu zijn er natuurlijk omstandigheden in het landschap die het wegdek bepalen waar maar moeilijk wat aan gedaan kan worden, maar soms wordt je wel eens geconfronteerd met dingen die duidelijk beter kunnen.

Zo was ik afgelopen weekend onderweg van uit het pittoresque Coulonges in Frankrijk, naar mijn appartement in Den haag. Om het Hemelvaart retour vakantie verkeer te vermijden besloot ik zaterdagnacht te gaan rijden in plaats van zondagochtend. Dat is op zich een goed idee als je geen problemen hebt met rijden in het donker. Die heb ik niet, dus vol goede moed ging ik op pad. Regen is wat ik tegen kwam, veel en vaak. Dat maakt het donker vele malen minder prettig.

Het glooiende Franse landschap is onvermijdelijk, als ze dat vlak zouden willen leggen zou de prijs van de tolwegen iets hoger liggen dan 1 x 15 en 1 x 18 euro. Verlichting zou de boel ook duurder maken en de rustige omgeving verstoren. Maar als ik dan in de "lichtstad" Parijs aan kom en mezelf op de rondweg moet voort bewegen met 40 km per uur omdat er 20 cm water op het wegdek ligt (and still falling) vind ik het heel storend dat de verlichting zodanig minimaal is, dat het verschil met de tolweg 200 km terug ver te zoeken is. City of lights my ass!

Het toppunt vind ik als ik de borden Gand volg, om een aansluiting op Antwerpen te krijgen. In de bocht na mijn afslag neemt de regen in idiote mate toe, en ik vrees voor waar ik al ervaring mee heb; wat mij na deze bocht te wachten staat; een glooiende weg omringd door bomen, in het licht nauwelijks zichtbare wegmarkering en afwezigheid van reflectoren zelfs in bochten. Een knap staaltje bevestiging van het vooroordeel over Belgen wat ik in mijn werk opgedaan heb; het slecht kunnen organiseren. Met verantwoordelijkheid over 2 jonge dames zonder rijbewijs in mijn auto, het eind van mijn energie na 6 intensieve uren autorijden, vind ik mezelf op het dieptepunt van mijn rit; een (uit)zichtloze weg.

Met regelmatige (en nodige) koffie en rust stops weet ik het tot een succesvol einde te brengen maar ik kan met zekerheid zeggen dat dit 1 van de meest storende ritten van mijn leven is, en ik heb er echt een hoop gemaakt...

Geen opmerkingen:

Een reactie posten