ZEE

De zee geeft er niet om hoe ik heet, al ruist hij wel mijn naam als ik er naar luister. De zee vraagt niet naar dingen die me verdrietig maken, zuigt ze eerder op met zijn getij om het weg te voeren naar een plek waar niemand er last van heeft. De zee heeft geen interesse in het saldo van mijn spaarrekening, opgebouwde tegoeden in mijn hypotheek of mijn diploma's langeafstandspunniken. De zee stapt niet bij me in de auto om een nachtje te gaan stappen in Rotterdam.

De zee doet waar hij goed in is; rust brengen als het nodig is en oproer kraaien wanneer onvermijdelijk. Wie accepteert dat je dat niet kunt begrijpen krijgt ook respect van de zee. Alles wat je er in gooit zal ergens weer aanspoelen. De zee geeft en neemt gelijkop, zo natuurlijk als dat maar kan.

Als je kan overgeven aan de zee en echt goed luistert, hoor je jezelf weer aanspoelen...