De een zijn dood is een ander zijn brood. De een zijn dood kan het brood zijn van dezelfde persoon. Sommige artiesten, vooral muzikanten, kunnen me zo in het hart raken alsof ze de pracht van hun eigen dood aan het omschrijven zijn. Soms vraag ik me af of ze wel echt van het leven genieten of dat het lijden noodzakelijk is voor de creatie van de mooie dingen.
William Fitzsimmons is zo iemand, en het zou me verbazen als het verdriet dat hij als een hartverscheurende rode draad in zijn liedjes stopt, een trucje zou zijn. Duidelijk is het voor mij dat als deze man niet muziek als uitlaatklep zou hebben, zijn eigen hart het leven niet aan zou kunnen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten