Als beeld en beleving gelijk zouden zijn, hoe makkelijk was het leven dan? Te makkelijk. Als iemand die op foto's vele gezichten kan hebben, vele gezichten heeft in het leven dan is het te makkelijk iemand te doorgronden. Waarom moet het moeilijk gaan? Is dat niet wat het leven leuk maakt? Als alles zou gaan zoals je verwachtte heb je geen vervelende voorvallen maar ook geen prettige verrassingen.
Soms lijkt het dat we gestopt zijn met het waarderen van het onverwachte, en daarmee eigenlijk de lol van het leven afwijzen. Ik vind het heerlijk dat ik vaak niet weet hoe het gaat lopen. Dat betekent overigens niet dat ik geen beeld vorm, want als je dat niet meer zou doen heb je een paar stappen van het menselijke weg gezet. Ik zie gewoon graag dat mijn beeld omver wordt geholpen en dat kan een negatief beeld zijn, of een positief beeld dat mogelijk verder wordt verheven of wordt verwoest.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten