KLAP

Klapperende ruiten in strak gespannen kit, huppelende stukjes grind over losse daken. Bewegende lucht op onconventionele plekken, brievenbuskleppen die wild praten. Wanstaltig wiebelende gewassen met trillende takken, koud klotsend water. Wassend water, muren van druppels razend over wijken en duinen. Drijvende drama’s op straten en lanen en niemand zegt; ”Raas maar gewoon, de natuur raast al gek genoeg”

Want we vinden dan we moeten jagen en scheuren en beuken en schieten. Als antwoord op de bulderende stem van de natuur gaan we harder terug schreeuwen om elkaar nog te kunnen verstaan. Maar we luisteren al lang niet meer naar de boodschap, misschien zijn we al niet meer in staat om hem te begrijpen omdat begrip al wordt overstemd. Wie zet zich neer om te horen, en bekent zijn nederigheid? Hij die als eerste het water aan zijn lippen heeft van het geweld waar hij mee wordt overspoeld al is het bedoeld voor hij die nog rent.

Hij die niet gehoord wordt gaat harder praten en slaan als het moet. De natuur verheft al jaren steeds meer zijn stem, als we door blijven gaan met kiezen voor gesloten oren, wordt slaan zijn enig relaas. Wie krijgt de volgende klap?