Ik loop in een winkelstraat, eigenlijk is het veel drukker dan mijn tere aura aan kan maar ik wil iets hebben en daar moet je wat voor over hebben. Opeens verplaatst de lucht zich anders langs mijn gezicht en in dezelfde seconde neemt mijn rechter broekspijp een andere stand in dan mij vaste looppatroon gewend is in deze overdekte toestand. Ja hoor, mijn knie raakt iets en als gevolg daarvan zie ik de mooie tegelvloer op me afkomen. De seconde die volgt vult zich met primaire reflexen; ik kijk, zie, corrigeer en mijn horizon trekt weer bij en bevestigd daar mee dat ik niet op mn bek ben gepleurd.
In de kijk-reflex heb ik in me opgenomen dat het een kind was die mijn knie raakte (of andersom, net hoe je het zien wilt) die even keek van “Heej!” en daarna virtueel onverstoord zijn spelende weg vervolgde. Pakweg 3 seconden na de eerste tekenen van impact zich openbaarde in een verandering van luchtsituatie riep een door mij nog niet opgemerkte ouder van het geraakte kind; “Tja, het zijn kinderen he?!” Mijn “het is al goed” reflex werkte goed vandaag en in seconde 4 waren de ouders gerust gesteld.
Daar kwam het, 1 minuut later, verdwenen uit het overdekte gedeelte, verwijderd van de ouders en het dwarrelende kind; Het besef dat ik ze niet gerust had gesteld, maar dat ze zich er niet druk om maakten dat hun kind in een volle winkelstraat structureel mensen voor de voet aan het lopen was. Ik kon me geen “sorry” of “oeps” herinneren van de paar seconden waarin dit tafereel zich afspeelde. Want uitdrukkingen in die trant zijn dan nog nuancerende factoren die een acceptabele draai kunnen geven aan de kuthouding die deze ouders in 1 treffende zin samenvatten.
Wacht maar tot ze ouder zijn en met 3 kinder en 2 boodschappenwagens zo breed mogelijk in het pad van de supermarkt gaan staan om een zinloze discussie aan te gaan over welke tijgernoten het lekkerst zijn, terwijl het geen klote uit maakt, omdat in alle smaken dezelfde 4 E-nummers zitten die je er meer van doen vreten. Vervolgens gaan ze naar de kassa om hun achterlijk grote hoeveelheid troep zo breed mogelijk uit te stallen en eerst weer in gaan pakken voordat ze de pinpas gebruiken terwijl er heel duidelijk staat; u kunt meteen beginnen met pinnen. Bij de betaalautomaat van de parkeergarage moet dan een kaartje opgedoken worden uit een handtasje die duidelijk naar een andere dimensie voert, omdat het kaartje achter de buffetkast ligt, en dan moet je eerst de bank verschuiven voordat je die van de muur af krijgt. Bij de slagboom weigert de automaat, natuurlijk, die automaat weigert nog wat te doen voor zulk vervelende lui, ik snap die automaat heel goed maar ik sta er achter te wachten.
Dan realiseer ik dat de geschiedenis zich gewoon herhaalt en zulk erfgoed van ouder op kind over gegeven wordt. (met een heel vies beeld in mijn hoofd wat bij vogels weer normaal schijnt te zijn) Voor hun beleving doen ze het goed en daar heb ik het mee te doen maar ik vraag me wel eens af of het anders kan en anders gaat en waar dat is. Ik zou me toch zo veel meer thuis voelen waar mensen nog oog voor elkaar hebben en niet hoef te wachten op een dubbel geparkeerde pooierslee die binnen even een geldclipje aan het halen is terwijl er 1 meter verder 2 parkeerplaatsen zijn. Ik zou graag in een wereld leven waar ik een kind kan redden van een draaideur zonder dat er een moeder op me af rent met de mededeling; “Blijf met je pisklauwen van me kind af teringhond!” Ik zou graag mn boodschapjes op de band zetten zonder dat er “ineens” 1 meer voor me staat in de rij. Als je het vraagt laat ik je graag voor.
Ik hou er maar aan vast dat het de bedoeling is dat ik me dagelijks blijf verbazen over de idioterie waar het soort waar ik blijkbaar onder val zich voort beweegt zodat ik er leuke stukjes over kan schrijven op vage blog-sites in de ijdele hoop dat ik ergens anderhalve kansloze op de rand van nadenken het zetje kan geven wat hij nodig heeft om mijn wereld aangenamer te maken. Als we allemaal bewust zouden zijn van wat 5 seconden voor verschrikkelijke indruk kan achter laten, durft niemand meer de deur uit dus dat is ook niks. Vriendelijk lachen, karma doet de rest!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten