Zo schreef ik ooit een gedicht voor mijn moeder, wat ik op haar crematie heb voorgedragen. Natuurlijk raakte ik de juiste snaar met die woorden en werd het goed ontvangen. Kort daarop sterft mijn collega aan dezelfde vorm van kanker, en spontaan ontstaat een nieuw gedicht. Ook dit gedicht valt heel er goed hoor ik via via, want het onderwerp is zwaar en mensen praten daar niet graag over. Slechts 1 persoon spreekt me er direct over aan.
Het is ook deze persoon die me vraagt om een gedicht te schrijven voor zijn net overleden zus. Ik twijfel geen moment en accepteer. Het is een triest verhaal, 42 jaar met 2 kinderen van 6 en 9, binnen 10 weken na diagnose overleden. Het is ook een moeilijk verhaal want als ik gebeld word heb ik 1 dag om het te schrijven en ik ken haar niet dus ik moet me inlezen.
Het gaat heel goed, en mensen zij verbaasd. Het wordt me duidelijk dat ik hier een uitgesproken talent voor heb en dat ik er wat mee kan doen, en ik heb besloten dat ik er wat mee ga doen. Ik realiseer me dat het een vreemde business is, maar ik heb ook gezien dat er originaliteit ontbreekt in rouwteksten tenzij mensen zelf het talent hebben om ze te maken. De standaard is in ieder geval heel saai en zonder spirit.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten