WELKOM ONBEKENDE

Als het stopt, waar gaat het dan door? Ik kan niet zo maar bruut afkappen. Ik voel dat het niet klopt en geef gehoor aan mijn gevoel met de nodige stappen, want als ik de deur gesloten moet houden voor hij die vragen heeft, sta ik zelf buiten. Voel me niet minder klote als ik denk aan zouden en hoe meer het leeft, hoe liever gooi ik mezelf door de ruiten. Al het domme gelach, wie zijn al die mensen en waarom halen ze alleen voldoening uit het gevoel van vals gezag? Ik zou ze van alles kunnen wensen, maar ik luister alleen nog naar mij omdat ik me niet meer wil vervagen met de waarheid van een ander. Hoe het ook zij zal ik me niet meer verlagen zodat ik kan zien dat het verandert. Steken doet nog steeds pijn sinds de laatste keer dat ik prikte. Een kwestie nog van weken dat het over zal zijn dat ik me daar voor het laatst in schikte.

Waar het pad me heen gaat leiden is voor jou een vraag en voor mij een mysterie. Het onbekende maakt me niet meer rouwig om het scheiden van die haag van ongerichte hysterie, maar de stappen moet ik zetten als ik weer op wil gaan letten voor de klappen die ik krijg. Het onverwachte blijkt zo vaak na angstig wachten toch zo veel zachter.