ER EEN MENSJE DOOD AAN HEBBEN

Vandaag zag ik midden op de weg een aangereden egel liggen. Ik vind dat een rotgezicht en volgens mij de meeste mensen wel, en ik vroeg me zo af hoe dat dan zit. Want met een kat heb ik het ook, en een konijn en een hond maar niet met een duif of een meeuw. Nou zijn de laatste 2 misschien slechte voorbeelden omdat een meeuw een keer een patatbakje uit mijn handen griste toen ik een “klein” ventje was, en duiven achtervolgen me al lange tijd met hun schijt op mijn bezittingen.

Maar ze maakten het wel duidelijk; als een dier in je beleving onschuldig is dan wens je het niet dood en vind je het zielig als dat wel gebeurt. Hoe meer een dier jou persoonlijk leed heeft bezorgd, hoe groter de kans wordt dat je er minder om geeft als het sterft. Kinderen zijn ook dieren die we niet graag dood zien, volwassenen daarentegen; we vinden het rot en als je het ziet is het niet prettig. Maar als ik een dood mens die ik niet ken midden op de weg zou zien liggen, krijg ik niet dat “ahhhh” –gevoel net zoals bij dat egeltje. Gek, want het egeltje kende ik ook niet.

Misschien is het omdat het egeltje is aangereden door iets wat niet door zijn soort gemaakt is, iets wat hij niet begrijpt. Het mens had beter kunnen weten. Maar die slang wist ook niet beter, en dat komt weer door de reputatie van onbetrouwbaarheid die slangen hebben wat volgens mij ook een product van de mens is. Ik kan het niet helpen om soms te denken dat het komt omdat we onszelf meer als een plaag op deze planeet zie dan we zelf denken. Dat we het niet zielig vinden omdat mensen toch maar vervelend tegen elkaar doen, en er ook niet mee ophouden als we aan elkaar duidelijk maken dat we dat niet prettig vinden. Als er dan 1 dood is waar je geen binding mee hebt, ach alleen maar meer ruimte voor mij.

Ik vraag mezelf wel eens af of we onszelf misschien helemaal niet zo een leuk dier vinden. We vinden ons net zo onbetrouwbaar als de slang, en dan maakt het niet meer uit wie er onder een auto terecht komt.